Schoolfoto's

Anders dan in Nederland doen ze hier - of in ieder geval op de school van Sanne en Hidde - maar liefst 2x per jaar schoolfoto's. Het is al weer eventjes geleden dat ze zijn genomen, dus inmiddels zijn wij weer in het bezit van 3 van die grote enveloppen met statie foto's van de kindjes. Nu zijn we niet de mensen die deze foto's ophangen aan muren of ze in lijstjes verspreid door het huis zetten, dus wat we er mee moeten weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Maar ja, het zijn wel je kinderen, dus koop je iedere keer weer die grote enveloppen gevuld met foto's en liggen ze nu op de stapel, boven op de foto's die het afgelopen voorjaar gemaakt zijn.....

Voor de blog wel leuk, want dan heb ik weer eens iets te laten zien!

Een paar dagen voordat de foto's zijn genomen had ik koekjes gebakken. Nadat ik haar gewaarschuwd had besloot Sanne toch te ruiken aan de koekjes die nog op de bakplaat lag. Resultaat: haar kin verbrand. Op de foto zie duidelijk de roze  verbrandingsstreep zitten....

Sannes klas met links Ms Tammy en rechts Ms Kelley

Ze hebben een nieuwe fotograaf in de arm genomen en dat hadden ze beter niet kunnen doen! De foto's zijn echt van super slechte kwaliteit. Iedereen die maar een beetje verstand van fotografie heeft raad ik aan vooral niet op de foto's te klikken voor een vergroting...

 

Toen de foto's werden genomen was Hidde nog volop bezig met zindelijk worden. En omdat hij op school toen al geen luier meer droeg, was het maar de vraag of hij het tot de foto zou halen met 1 en dezelfde broek aan. Voor de zekerheid ik iets van 3 broeken meegegeven die allemaal bij z'n bloes pasten.

Hiddes klas met rechts Ms Amber en links Ms Camille

De omloop onder juffen is groot op school. Dat is op iedere school zo hebben we begrepen. En vooral de assistentes wisselen daardoor nogal eens. Alhoewel Ms Camille nog maar kort - sinds oktober of zo - op deze school werkte is ze per 1 december al weer verdwenen. Men vindt het allemaal heel normaal, ik vind het vooral erg vervelend dat m'n kind op die manier alweer aan een nieuwe juf moet wennen!

Toen ik de kindjes kwam halen had Hidde nog steeds dezelfde broek aan en had hij dus geen ongelukje gehad. Alleen had hij - nadat de foto was genomen weliswaar - een botsing gehad met een ander kindje en een speelgoed piano. Het gevolg een blauw oog en een gebroken bril....

Droog (bijna dan)

Hidde is druk bezig met zindelijk worden. Ik weet nog niet waar het nu precies aan te danken is. Aan het feit dat hij er aan toe is en het er dus gewoon tijd voor werd, of dat de naar mijn idee rare aanpak van school toch z'n vruchten af werpt. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, beide hebben er waarschijnlijk aan bijgedragen.

Op school heeft het even geduurd voordat hij relatief droog bleef. De eerste tijd waren 2 ongelukjes per ochtend (en die duurt maar 2,5 uur!) niet ongebruikelijk. Maar binnen een paar weken ging dat eigenlijk al een stuk beter en bleef hij het overgrote deel van de tijd droog. Dat was er wel aan te danken dat de juf hem iedere 3 kwartier, uiterlijk ieder uur naar de wc stuurde.

Maar na enige tijd ging hij klaarblijkelijk op school zelf aangeven dat hij moest plassen. En dat begon hij thuis ook te doen! Eigenlijk ging het heel goed, vrijwel iedere plas werd netjes aangekondigd en zelfs poep kon hij nu en dan op tijd zeggen. De meeste keer was z'n luier dus nog droog. Want ja, die heb ik hem thuis, in tegenstelling tot op school, wel gewoon aangelaten.

Het peuterbrein is soms moeilijk te doorgronden, want hoewel het op school steeds beter bleef gaan en hij eigenlijk nooit meer met vieze kleren in een zakje van een ongelukje thuis komt, is hij thuis van de ene op de andere dag opgehouden met zeggen dat hij moest plassen of poepen. Alles eindigde weer in de luier, alhoewel hij natuurlijk bij iedere verschoning opnieuw beloofde om nu echt te gaan zeggen dat hij moest plassen en in ieder geval direct te zeggen wanneer hij gepoept had. Niets van de alles natuurlijk. Ik heb nog geprobeerd om net als op school z'n luier af te doen, maar met voordat we 's ochtends koffie hadden gedronken al 2x schone kleren aan leek dat toch ook niet zo'n goed idee.

Even onbegrijpelijk als de terugval, ging het van de ene op de andere dag opeens weer heel veel beter. Opeens ging het zo goed dat ik nu wel met een (relatief) gerust gevoel z'n luier af laat overdag. En in de afgelopen week is hij nu al 5 dagen volledig droog en 2 dagen waarop het 1x mis is gegaan (met poep). Niet slecht als je het mij vraagt.

Gelukkig is de wc weer leuk!

Het blijft natuurlijk nog wel even zaak om snel te reageren bij een aankondiging. Gisteren bijvoorbeeld was ik via Skype nog even een gesprek aan het afronden terwijl Hidde al meerder keren had geroepen dat hij moest plassen. Duurde allemaal net te lang (ja, Jetske, ik had dus toch iets sneller moeten zijn...). Gevolg was dat niet alles meer helemaal droog was. Maar goed, dat was meer mijn schuld dan de zijne. En bij sommige dingen moet je even iets beter nadenken dan dat je voorheen deed. Vorig weekend hebben we hem eenmaal thuis in de auto laten slapen toen hij onderweg in slaap was gevallen. We waren alleen even vergeten dat hij geen luier om had... Gelukkig hebben al die stoeltje een afneembare en wasbare hoes!

Hopelijk zijn we er nu, of tenminste, blijft het nu een opgaande lijn. Ik denk het wel, want hij lijkt de smaak van het plassen en poepen op de wc en niet te vergeten daarna je handen wassen met veel zeep nu helemaal te pakken te hebben!

(Weer) buisjes

In het voorjaar ben ik met Sanne naar de ENT dokter geweest. Dat staat voor ear, nose en throat en is dus onze KNO arts. Daan en ik hadden het idee dat ze minder goed hoorde dan anders. Kon ook zijn dat het gewoon oost indisch doof was, maar ik heb het toen toch maar nagevraagd bij de kinderarts. Die zag meteen dat haar oren en niet goed uitzagen en stuurde haar door naar de ENT dokter. Sanne heeft toen ze 1 was buisjes in haar oren gekregen in verband met de koortsstuipen die ze destijds had. Voor de koortsstuipen heeft het geholpen en ze heeft sindsdien nooit last van haar oren gehad, maar dat had ze daarvoor eigenlijk ook nooit.

Met de buisjes ervaring van destijds in m'n achterhoofd was ik ervan overtuigd dat de ENT dokter weer zou beginnen over buisjes. Maar nee, niets van dat alles. Hij vertelde me dat de meeste kinderen met 1 set buisjes van hun problemen af zijn en verwachtte dat het nu met een antibiotica kuur en een neusspray te verhelpen zou zijn. En zo geschiedde, want 2 weken later op controle waren alle testen weer goed. Dat viel dus erg mee.

Heel de zomer heeft Sanne geen 1 keer over haar oren geklaagd. Tot een paar weken terug. Haar linker oor kriebelde vertelde ze me. Maar ja, kriebel was alles wat ze zei, geen pijn, alleen kriebel. De volgende dag kriebelde het nog, of weer. Natuurlijk ben ik op gaan letten of ik ook de indruk had dat ze weer minder goed hoorde, maar dat vond ik lastig. Wanneer je een vermoeden hebt dat dat zo is vind je natuurlijk altijd aanknopingspunten, maar er waren ook genoeg argumenten te vinden voor het tegenovergestelde. In overleg met Daan heb ik maar weer een afspraak gemaakt met de ENT dokter. De volgende dag had Sanne het niet meer over kriebel en was ik eigenlijk meer bezorgd over dat ik als compleet overbezorgde moeder zou worden bestempeld daar bij de ENT dokter dan dat ze iets zouden vinden bij Sanne.

Viel dat bezoek even tegen... Haar oor functioneerde duidelijk niet zo goed als zou moeten, er was wel degelijk gehoor verlies en het was rood. Hmmm, maar ja, we liepen weer met een recept voor een nieuwe antibiotica kuur en een neusspray naar buiten. Hopelijk zou over 2 weken weer blijken dat dat afdoende had geholpen. Maar ja, jullie raden het al: dat was duidelijk niet zo!

De avond voor de controle afspraak begon Sanne opeens over kriebel en later ook pijn aan haar andere oor. En het was zo serieus dat ik haar uiteindelijk iets tegen de pijn heb gegeven en ze bij mij in bed heeft geslapen. De volgende dag bleek inderdaad dat haar rechter oor nu ook rood was. En daarbij was haar linker oor nog niets verbeterd. Het leek erop alsof haar rechter oor nu precies hetzelfde traject in ging slaan.  Daarmee was haar lot bezegeld, want die dag liepen we niet alleen naar buiten met een recept voor weer andere antibiotica, maar ook met een afspraak voor het plaatsen van buisjes....

Een van de voordelen van de Amerikaanse gezondheidszorg is dat er eigenlijk geen wachtlijsten zijn. Ik had ter plekke meteen een afspraak kunnen maken voor een week later. Op zich een goed plan, ware het niet dat Daan dan in Munchen zou zitten en ik dat alleen toch echt niet voor elkaar kan boksen. Dus nu staat de afspraak op 23 december.

Voor zover ik heb begrepen is heel het proces vergelijkbaar met dat in Nederland. Ook hier moet ze zich 's ochtends melden en kan ze 's middags weer naar huis. Natuurlijk hebben we haar verteld wat er te gebeuren staat en alhoewel ze het niet echt leuk vindt - logisch - vindt ze het wel ok. Voor nu doet ze er redelijk heldhaftig over. Of dat op de dag zelf ook nog zal zijn weet ik niet. De vorige keer zijn we met z'n allen naar het ziekenhuis gegaan. Hidde was toen pas een maand oud en hebben we gewoon meegenomen. Om  nu met heel het gevolg naar een chirurgische kliniek te gaan lijkt niet zo'n slim plan. Sanne mocht daarom kiezen en heeft gekozen dat ik mee ga en dat Daan dus bij de jongetjes blijft. Ik ben erg benieuwd. Zowel naar of het vergelijkbaar is met de situatie in Nederland als hoe Sanne zich gaat houden. We zullen zien...

Eindejaars lunch

Op zaterdag 13 november - het is wat vroeg - hadden we de eindejaars lunch van Daans werk. Waarom het nou precies zo vroeg was, anderhalve maand voor daadwerkelijke einde van het jaar, weet ik ook niet. Ik weet wel dat er oorspronkelijk meer op het programma stond. Het eerdere plan was om een dag eerder zo'n loop-van-boomtop-naar-boomtop-via-van-die-enge-bruggetjes-en-touwconstructies-middag te doen. Nu is dat iets waar ik met mijn hoogtevrees nou niet echt heel hilarisch enthousiast over was, maar het leek me ergens toch ook wel "leuk spannend" (misschien op het moment supreme alleen niet meer). Andere(n/ partners) dachten daar anders over, want dat plan is snel van tafel geveegd.

Wat overbleef was het diner op zaterdagavond, wat gepland stond als vervolg op het dagprogramma. Maar toen ze in het restaurant van hun keuze wilde reserveren voor die zaterdagavond, bleek die vol te zitten. En ook alle andere weekendavonden tot halverwege februari. Dat was geen optie. Maar omdat ze wel graag in dit restaurant wilden eten (klaarblijkelijk een van de beste restaurants van New Jersey), is het veranderd in een lunch op zondag.

Vorig jaar was er ook een eindejaars gebeuren van Daans werk. Toen zijn we gaan karten en 's avonds gaan eten. Aangezien we toen net een maand in Amerika waren hadden we toen echt nog geen oppas voor handen. Maar gelukkig was het vlak voor Hiddes verjaardag en daarvoor was Daans moeder toen overgekomen, dus heeft zij opgepast op Sanne en Hidde. Pelle, toen 4 maanden oud hebben we die dag meegenomen.

Maar ja, nu een jaar verder, zijn we qua oppas nog niet echt iets opgeschoten. Eigenlijk hadden we geen idee hoe we dit konden doen. Waar konden we de kindjes - en dan vooral de mama-afhankelijke-Pelle  - onderbrengen? Echt reële opties zag ik niet... Min of meer toevallig kwam net op tijd een oppas voorbij. Maria, 1 van de moeders van Pelles playgroup bood spontaan aan om op de kindjes te passen toen ze hoorde van onze plannen. En dat leek zo gek nog niet. De ene keer dat Sanne en Hidde daar met mij waren geweest hadden ze het heel leuk gehad en misschien nog wel belangrijker, Pelle leek Maria oké te vinden.

Dus daar stond ik 's ochtends in m'n nette kleren. Dat zou gewoon de eerste keer worden sinds we hier wonen dat Daan en ik iets zonder kinderen gingen doen. En voor mij de allereerste keer dat ik langer dan, zeg 2 uur weg was van Pelle... Ik geef direct toe, ik ben er geen held in, ik vond het dus niets. Niet dat ik geen vertrouwen in Maria had, maar...., ja, maar wat eigenlijk? Ik weet het ook niet. Ik ben hier gewoon slecht in!

Pfff, diep ademhalen en gaan...

Maar goed, we zijn gegaan en we hebben het erg leuk gehad. En ja, ook erg lekker gegeten. Gelukkig ben ik dan weer niet zo dat ik iedere minuut m'n telefoon moet checken of moet bellen om te vragen hoe het gaat. En de kindjes? Die hebben het enorm naar hun zin gehad. Pelle ook! Hij huilde toen we weg gingen, maar was binnen een minuut alweer stil. Verder heeft hij geen kik gegeven!

Halloween

Sanne en Hidde keken er al heel erg lang naar uit. Vorig jaar hebben we het net gemist - het is op 31 oktober en wij kwamen hier op 6 november - dus hun geduld is echt wel op de proef gesteld, maar daar was het dan toch eindelijk: Halloween!

Uiteraard mochten ze zelf kiezen hoe ze verkleed wilden worden. Al lange tijd was er over nagedacht en ook al vele malen was er gewisseld van idee. Uiteindelijk hebben we ze een deadline gegeven en wat er op dat moment gekozen werd was bindend. Het resultaat: Sanne wilde een zwarte poes worden en Hidde een vlinder.

De poes en de vlinder die hun pak proef passen

Pelle weet nog helemaal niet wat Halloween of verkleden is, maar aangezien hij altijd mee wordt gesleept naar alle dingen die z'n broer en zus doen werd hij ook verkleed. Pelle kreeg een hommelpak aan. Lang niet altijd iets waar hij erg blij mee was...

Bij de proef sessie was Pelle alles behalve blij met z'n hommelpak

De week voor Halloween was er een schoolreisje naar een Pumpkin Patch. Hier kun je, naast wat spelen in  een maïs(-en-dus-geen-zand-)bak en een corn mase (een doolhof gemaakt van een maisveld) een pompoen uitzoeken.

Sanne en Hidde hebben allebei een pompoen uitgezocht

Je op het schoolreisje uitgezochte pompoen, of een andere pompoen kon je meenemen naar het Fall Feast dat de vrijdagavond voor Halloween op school werd gehouden. Hier konden de kinderen hun pompoen uithollen en/of versieren. In de praktijk betekende dit dat Daan en ik allebei een pompoen hebben uitgehold en uitgesneden en dat Sanne en Hidde hier naderhand nog lekker op hebben geverfd.

Omdat de verf er om 19:30 uur, de eindtijd van de avond, nog in dikke natte klodders vanaf droop, kwam Daan op het idee om de pompoenen op school te laten staan. Op die manier konden ze rustig drogen en dan konden we ze maandagochtend ophalen. Goed idee, dachten we toen nog. Maar ja, de communicatie tussen de diverse juffen was niet op z'n best, waardoor de juf in wiens klas onze pompoenen stonden te drogen niet wist dat deze nog opgehaald zouden worden. Voordat we op maandagochtend de kans hadden gehad om ze op te halen had die ze al in de vuilnis gegooid en konden wij fluiten naar de pompoenen. Het mag duidelijk zijn dat dit toch enig drama opleverde bij Sanne en Hidde. Daan heeft 's middags nog 2 pompoenen gekocht om alsnog een kans te hebben om pompoenen uit te hollen en te verven, maar vooralsnog staan die nog altijd in de garage te wachten.

Op maandag begon het Halloweenfeest 's middags op school. Ieder jaar is er op school een parade. Heel veel stelt het niet voor, maar de opkomst was des te groter. Alles wat er gebeurt is dat de kinderen een rondje lopen over het (speciaal hiervoor) afgezette parkeerterrein om hun pak te kunnen tonen. Maar de hoeveelheid ouders die hiervoor naar school kwam was enorm. Normaal is de opkomst van ouders niet zo groot bij feestjes op school, maar nu waren er echt veel ouders!

Hidde was extreem moe en daarmee niet op z'n gezelligst. Hij zei, net als Sanne, dat hij erg zin had in heel het Halloween gebeuren, maar toen ik hem in z'n klas had afgezet en weg wilde lopen om Sanne naar haar klas te brengen begon hij extreem hard te huilen. Het ideale uitgangspunt... De hele parade is Hidde gedragen door z'n juf. Gelukkig kon hij - zei het in de armen van de juf - aan het einde van de parade wel weer lachen.

Hidde ziet mij en wil uiteraard naar mij toe

(Een deel van) Sannes klas

Na de parade was er een Halloween feestje op school. Zoals altijd betekende dit eten! Inmiddels (volgens mij puur en alleen door het eten) was Hidde volledig bijgedraaid. Vele cakejes, chipjes, etc. verder konden we naar huis om vervolgens met het serieuze werk te gaan beginnen.

Eten in Sannes klas

En ook in Hiddes klas

Hier in de wijk was het van 17-19 uur trick or treat. Sanne en Hidde vonden het extreem spannend, ze waren aan het begin al enthousiast als ze überhaupt een huis zagen waar ze aan konden bellen! Het heeft mij heel erg verbaasd hoe groots Halloween hier wordt gevierd. Vrijwel iedereen, in ieder geval veel meer mensen dan ik had gedacht doen mee. Niet alleen dat mensen thuis zijn en maar wat graag snoepjes geven, ook dat mensen buiten voor hun deur (in de kou!) zitten om snoep uit te delen, of mensen die niet thuis zijn die een grote bak voor hun deur neer hebben gezet waar je iets uit kunt pakken en zelfs 1 iemand die, aangezien ze zelf met haar kinderen door de wijk liep een grote bak met snoep bij zich had en iedereen die ze tegen kwam iets gaf.

Echt eng is Halloween niet. Oorspronkelijk is het natuurlijk wel een angstaanjagend feest, maar daar hebben wij eigenlijk niets van gemerkt. Er waren maar 2 huizen waar Sanne en Hidde hebben getwijfeld of ze er wel naartoe moesten gaan. Bij 1 was er een "pratende" pompoen die vrij enge geluiden maakte en bij een ander huis stond iemand in een eng pak, met een eng masker en enge muziek snoepjes uit te delen. Bij die laatste moest ik wel echt mee, anders zouden ze het niet hebben gedaan, maar samen met mij hebben ze ook daar een snoepje gepakt. Ik kon ze ook geen ongelijk geven, want ze hadden hier echt hun best gedaan om het eng te maken en dat was het dus ook wel.

Naar een uur had Hidde het toch wel echt gehad. Het was koud en hij was moe en wilde naar huis. Ik ben samen met Sanne nog een paar huizen af gegaan, maar ook zij wilde vrij snel daarna naar huis. Vervolgens hebben ze samen nog met veel plezier bij onze voordeur gezeten om mensen die langskwamen uit te kunnen geven.

Kom maar op met die trick or treat

De opbrengst van Halloween is groots! Ze hebben samen een grote bak helemaal vol met snoep binnen gehaald. Met de snoepfrequentie die ze hebben (1 snoepje per dag bij de koffie) zullen ze er nog heel lang plezier van hebben....

Sneeuwstorm

Zoals iedereen wel gehoord zal hebben, heeft het vorig weekend gesneeuwd hier. Of beter, dit deel van de VS is geteisterd door de sneeuw. Ik weet niet of er nog steeds mensen zonder stroom zitten, maar afgelopen donderdag in ieder geval nog wel! Wij niet, hoor. Met 2x een kwartiertje geen stroom (waarvan 1x 's nachts, dus dat is sowieso geen probleem) was het gedaan voor ons. Maar ja, sneeuw was er wel...

Oh ja, duidelijk sneeuw!

Het was allemaal al keurig voorspeld, dus we hadden ons psychisch kunnen voorbereiden. En dat was wel nodig ook, want kom op, sneeuw op 29 oktober... Da's wel erg vroeg! 's Ochtends regende het, zoals voorspeld, maar al vrij snel ging dit over naar sneeuw. Eerst natte sneeuw, maar het had niet zo lang nodig om serieuze sneeuw te worden. En eerst bleef die serieuze sneeuw nog niet liggen omdat de grond nog te warm was, maar ook dat veranderde snel.

Natuurlijk waren Sanne en Hidde allebei door het dolle heen dat er sneeuw viel en dat ze zo in de sneeuw mochten spelen. Alle sneeuwkleren opgezocht uit diverse dozen, waarvan sommige dingen inmiddels al te klein waren, maar dat mocht de pret niet drukken. Voor deze keer kon dat nog wel. Ze hebben samen met Daan in de tuin gesleed, sneeuwballen gegooid en een sneeuwpop gemaakt. En dat was geen lullige sneeuwpop...

Zeg nou zelf, da's nog eens een sneeuwpop (voor 29 oktober)

Er was ook al van te voren voorspeld dat de sneeuw voor diverse problemen zou gaan zorgen. Het grootste probleem zou zijn dat er doordat er nog blaadjes aan de bomen zitten er meer sneeuw op de bomen zou komen te liggen dan dat ze aan zouden kunnen, waardoor er takken en bomen om zouden vallen, waardoor er elektriciteitskabels zouden sneuvelen. Het resultaat: stroomuitval. Wij hebben het geluk dat we in een woonwijk wonen waar veel elektriciteit onder de grond ligt, waardoor het bij ons vaak wel meevalt. Nu dus ook met 2x een kwartier.

Dat het ook vervelender kan hadden we al snel door. Daans baas woont ergens in de middle of no where en had al vanaf 11 uur 's ochtends geen stroom. Bij hem heeft het tot woensdag geduurd totdat het terug kwam. Dat vond hij vervelend, maar vervelender vond hij vast nog dat ook heel de site zonder stroom zat. Een uur of 5 a 6 heeft heel de site zonder stroom gezeten, wat duidelijk niet goed is voor de productie. Diverse fermentaties zijn verloren gegaan door de stroomuitval. Gevolg van dit alles was ook dat Daan op zondag naar z'n werk moest. Minder dramatisch misschien, maar ook duidelijk niet leuk wat ons betreft.

Ook Halloween is op diverse plaatsen in de problemen gekomen door de sneeuw. Doordat er plaatsen waren waar ook maandag, op Halloween nog geen stroom was, is Halloween op diverse plaatsen een week uitgesteld.

Het heeft de hele dag gesneeuwd en aan het einde van de dag leek het echt of we midden in de winter zaten. Ik ben overdag nog even naar een paar verschillende winkels gegaan en moest bijvoorbeeld iedere keer dat ik uit een winkel kwam de auto weer opnieuw schoon maken omdat er zoveel sneeuw op lag. De sneeuw heeft nog meerdere dagen gelegen, maar is inmiddels helemaal weg. Gelukkig, van mij mag het nog even duren voordat het echt winter wordt...

Het ziet er mooi uit, maar ik ben blij dat het weer weg is

ER revisited

Nee, niet Daan, maar Pelle heeft gisteren een bezoekje aan de ER gebracht....

Pelle is volop bezig met leren lopen. Sinds een week of zo heeft hij het trucje door en vindt het heel erg leuk! Het begon met 2 stapjes van de ene bank naar de andere, maar hij heeft het snel uitgebreid. Echt lopen, zeker lopen, van a naar b zonder te vallen zit er nog niet in, maar voor een pas of 20 en gisteren zelfs met een stukje lopen, door de knieën zakken om iets op te pakken, weer opstaan en verder lopen gaat het goed.

Gisteren ging het alleen even iets minder goed. Hij stond bij de bank, wilde richting andere bank lopen, maar viel om. Op zich nog niet zo dramatisch, maar helaas stond de punt van het tafeltje in de weg en kwam hij precies met z'n wenkbrauw op dit puntje... Da's niet goed!

Luid geschreeuw, veel bloed natuurlijk, het was niet aangenaam. Het leek wel even goed pijn te doen te horen aan z'n gebrul, maar eigenlijk was hij vrij snel weer rustig. (Lang leve de borstvoeding!) Nadat het ergste bloed was weg geveegd bleek het toch best wel een grote wond te zijn. En ook op een plek waarvan je niet wil dat het lelijk aan elkaar groeit en een enorm litteken veroorzaakt.

Toevallig had ik Daan net aan de telefoon, die eerst hysterisch gehuil hoorde en vervolgens "Ik bel je zo terug". Dat zijn altijd de fijne onzekerheden in het leven! Ik heb eerst de pediatrician gebeld, maar het was 12:30 uur en die waren aan het lunchen. Daarna heb ik Daan maar even teruggebeld, om te vertellen wat er gebeurd was. Vervolgens heb ik Pelle in de auto gezet en ben naar de Eerste Hulp gereden.

Gelukkig zijn mijn ouders nu hier, want dat maakte het allemaal een stuk makkelijker. Sowieso kon ik Hidde die nog in bed lag lekker laten liggen en hoefde ik alleen maar naar Pelle om te kijken. Oma lette wel op de andere 2. Bovendien zou de loodgieter komen, waar ik nu ook niet nog eens over hoefde te bellen dat er toch niemand thuis zou zijn. Opa is achterin naast Pelle gaan zitten om te voorkomen dat hij in de wond zou gaan wrijven en de wond daarmee groter en lelijker zou maken.

Na al het papierwerk op de Eerste Hulp (volgens mij kun je daar echt beter niet komen als je een levensbedreigend probleem  hebt!) had de arts relatief goed nieuws. Het was een mooie wond die niet week. Doordat hij zo weinig haar heeft en dus ook weinig haar op z'n wenkbrauwen (zie je wel, ik wist wel dat het ergens goed voor was!) kon hij het lijmen. Als hij meer haar had gehad had hij het moeten hechten. Nu vond Pelle dit al duidelijk niet leuk, maar hechten was nog een stuk onaangenamer geweest voor iedereen volgens mij!

De patiënt ligt op de behandeltafel

Er kwam een extra zuster aan te pas om hem stil te houden op de behandeltafel. Pelle heeft heel het ziekenhuis bij elkaar gegild natuurlijk, want alhoewel het volgens mij helemaal geen pijn meer deed vond hij het helemaal niets!

Rode vlekken van het harde huilen

Toen ik hem weer op mocht pakken was hij eigenlijk meteen weer stil. Het was hem duidelijk om het onrecht van het op de behandeltafel moeten liggen te doen. Gelukkig mag hij alles gewoon doen met z'n gelijmde wond. Het enige is dat hij het niet open mag krabbelen, maar vooralsnog heeft hij geen enkele aanstalten gemaakt om eraan te zitten.

De wond van dichtbij...

Het is een redelijk grote snee (op zo'n klein jongetje). Het zit gelukkig wel mooi dicht en mocht het nou toch nog een dramatisch litteken worden dan zit het op een relatief goede plek, namelijk op z'n wenkbrauw. Uiteindelijk zal hij wel haar krijgen en dus ook op z'n wenkbrauw.

Spiegeltje, spiegeltje

Sanne is volop bezig met letters en schrijven. Op school heeft ze afgelopen jaar de hoofdletters leren schrijven en dit jaar krijgt ze de kleine letters. Ze zijn dit jaar in haar klas met een nieuw systeem begonnen waarbij ze niet de letter leren, maar de klank. De manier waarop het in Nederland wordt gedaan dus. Ze gebruiken hiervoor de Zoo Phonics. Iedere letter van het alfabet is een dier met een naam, bijvoorbeeld Allie alligator, Bubba bear en Catina cat. Ieder dier maakt een bepaald gebaar en maakt daarbij de klank van de bijbehorende letter.

Sanne gebruikt deze Zoo Phonics veel. Iedere week is er 1 letter aan de beurt, dus iedere keer krijgen we een week lang een dier met een klank mee. Komende week is Francy fish aan de beurt. Hidde begrijpt het prinicpe ook en doet het gebaar en het geluid ook enthousiast mee. En daarbij is het niet gebleven. Iedere keer wanneer Pelle doorkrijgt dat we het over letters hebben, of wanneer hij denkt dat door te hebben (meestal heeft hij het goed) doet hij zijn versie van Deedee deer. Officieel moet je met 2 vingers per hand een gewei nabootsen op je hoofd terwijl je /d/ zegt. Pelle doet het iets anders. Hij prikt zichzelf met z'n wijsvingers in z'n wangen en zegt consequent /b/. Het is erg grappig en wanneer ik de kans krijg zal ik het binnenkort eens filmen.

Het valt me op dat Sanne, nu ze met die klanken bezig is, ook steeds vaker van woorden zegt met welke klank die beginnen. Het werkt dus, want dat is precies wat de bedoeling is. Lastig voor haar is natuurlijk wel dat de klanken in het Nederlands vaak anders zijn. Ik ben benieuwd of dat - vooral wanneer we weer terug naar Nederland gaan - niet voor problemen gaat zorgen.

Haar naam schreef ze al langer. Dat heeft ze vorig jaar op school geleerd. Die schrijft ze overigens nog wel steeds in hoofdletters. Van de week wilde ze niet alleen "Sanne", maar haar hele naam schrijven. Ze begon te vragen hoe ze Verkoeijen moest schrijven. Daan begon te spellen, dus Sanne schreef in de linker bovenhoek van haar blaadje een V op. Maar na die ene V zei ze dat ze niet alleen Verkoeijen wilde schrijven maar Sanne Fiep Verkoeijen. Aangezien de V er al stond, moest Sanne Fiep er op een of andere manier voor worden geplakt. Ze bedacht daarom dat ze daarmee in de rechter onderhoek zou beginnen en dan zo als ware het een soort rondje vanzelf bij de V van Verkoeijen uitkomen na Sanne Fiep.

Wat volgde vonden wij zo wonderbaarlijk. Het is volgens mij - heb er even op proberen te googlen - vrij normaal, maar ik vond het echt heel raar. Ze schrijft de S, maar schrijft die verkeerd om. Daan zei dat tegen haar, wat ze als kennisgeving aan neemt en vervolgens gaat ze verder met de E, die links van de S komt te staan. Ze schreef dus van rechts naar links (anders zou haar "rondje" niet bij de V uitkomen), maar bleef volhardend spiegelschrift schrijven. Nadat ze zonder enige hapering en zelfs zonder bedenktijd in te lassen Sanne in perfect spiegelschrift had geschreven wijst Daan haar erop dat ze in spiegelschrift heeft geschreven. Hij legt uit wat dat betekent en dat wanneer ze het voor de spiegel houdt je het goed kan lezen.   De goede versie schrijft hij er zelfs nog bij. Ze lijkt het te begrijpen, vraagt naar de spelling van Fiep en gaat zonder blikken of blozen verder in spiegelschrift.

Hierna was het tijd geworden om Verkoeijen verder te maken. Even schrijft ze nog een V achter Fiep, maar bedenkt zich dan dat ze die eigenlijk al had. Nu schrijft ze weer gewoon van links naar rechts, want de V stond immers al in de linker bovenhoek. Wij spellen, zij schrijft zonder er verder over na te denken de E en alle verdere letters op in normaal schrift.

Het rondje Sanne Fiep Verkoeijen

Wat ik er op internet zo snel over las is het vrij normaal wanneer kinderen van rechts naar links in spiegelschrift schrijven. (Al was dit erg bewust van rechts naar links en daarmee in spiegelschrift, want anders zou ze immers niet bij de V uitkomen en niet wat volgens mij gebruikelijk is per vergissing.) Maar om het zo te zien gebeuren vond ik toch erg wonderlijk...

Uno, dos, tres...

Spaans is hier de 2e taal. Daarom wordt er ook op scholen iets aan gedaan. Het is dit jaar nieuw op Rainbow dat ze ook Spaans krijgen. Nu stelt dat niet zo heel erg veel voor. De kindjes van die leeftijd hebben het over het algemeen al druk genoeg met andere (belangrijkere) dingen leren. Maar zowel Sanne als Hidde krijgt Spaans.

Bij Sanne is het wel grappig dat er een Spaans sprekend meisje in haar klas zit. Fiorella is vrijwel gelijktijdig met Sanne op school gekomen en komt oorspronkelijk uit Uruguay. Thuis spreekt ze Spaans en op school leert ze Engels. Door deze overeenkomst zijn Sanne en Fiorella ook vriendinnetjes. Laatst zijn we bij haar thuis geweest voor een play date, komende week komt Fiorella hierheen. Maar goed, het zal duidelijk zijn dat Fiorella's Spaans vele keren beter is dan het Spaans van de (uitsluitend Engels sprekende) juf. Het enige dat ze in het Spaans leren in Sannes klas is de huidige maand en tot nu toe de cijfers 1 en 2. Bij het eerste woord, namelijk "september" ging het al mis... De juf had de kindjes geleerd hoe je september in het Spaans moest zeggen. Tenminste, dat dacht ze. Fiorella is - verlegen als ze is - thuis gaan klagen dat jufs uitspraak niet goed was, waarop ze de volgende dag samen met haar moeder is komen vertellen dat het niet goed was. Ik geloof dus niet dat we onze hoop te hoog moeten houden dat ze 3 talig terug komt...

Ook bij Hidde in de klas wordt er iets aan Spaans gedaan. Aangezien Hidde nooit zo van het vertellen is wat hij op school heeft gedaan, weten we van niets precies wat hij doet. Ook niet van z'n Spaans. Maar veel kon het toch niet voorstellen als Sanne tot nu toe nog niet verder is dan de woorden september, oktober, 1 en 2.

Sanne vertelt wel graag wat ze allemaal geleerd heeft, dus vorige week vroeg ze tijdens het eten "zal ik vertellen wat september in het Spaans is? Daarna volgden ook nog oktober, 1 en 2 natuurlijk. Daan vertelde dat daarna "tres" kwam. "He", hoorde we opeens aan de andere kant van de tafel "daarna komt "cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez". Oke, de uitspraak was misschien niet zo perfect als het hier opgeschreven is, maar Hidde gooide toch duidelijk herkenbaar 4 t/m 10 eruit in het Spaans. Jawel, Hidde heeft klaarblijkelijk binnen korte tijd tot 10 leren tellen in het Spaans. Misschien niet de handigste vaardigheid om te hebben, maar wel erg grappig!

Uno, dos, tres en moeiteloos verder

"Mama!"

Kleine Pelle is erg gesteld op z'n mama. Gelukkig, want ik ook op hem en samen brengen wel nogal wat tijd door. Eigenlijk brengen we alle tijd samen door. Sanne en Hidde gaan nog 5, respectievelijk 3 ochtenden naar school, maar Pelle is altijd bij mij. Alleen op woensdagochtend ga ik alleen sporten en gaat Pelle een klein uurtje naar de kinderopvang die ze daar hebben. Dat is eigenlijk de enige periode dat Pelle niet bij mij is.

En kleine Pelle vindt dat maar niets! Al vanaf de eerste keer dat ik ging begon hij zodra ik hem afgeef (en nu zelfs al wanneer we de ruimte van de kinderopvang binnen komen) hartverscheurend te huilen. Alhoewel ik het echt niet fijn weggaan vind, was hij altijd vrolijk wanneer ik hem op kwam halen en werd me verteld dat hij even had gehuild, maar dat het al snel weer goed was. Oke, daar doe ik het wel voor.

Maar de laatste paar keer was het anders.... Pelle ging zoals gebruikelijk huilen bij het wegbrengen, maar in tegenstelling tot de andere keren is hij daar niet meer mee opgehouden. Inmiddels ben ik al 3x uit de les gehaald omdat Pelle niet stopte met huilen. Zodra hij mij ziet en doorkrijgt dat hij terug naar mij mag stopt hij. Natuurlijk komt er nog wel zo'n ik-heb-heel-lang-gehuild-snik uit, maar hij is stil.

Ja, bij mama!

Verlatingsangst, of stranger anxiety zoals dat hier noemen. In een veel heftigere vorm dan dat we dat bij die andere 2 hebben meegemaakt. Afgelopen week waren Daans moeder en Chris hier en het eventjes dat oma heeft opgepast vond hij het gelukkig wel goed. Klaarblijkelijk is iemand die bekender is - al is dat voor hem met oma natuurlijk ook maar relatief - wel ok.

Nu hadden we al het idee om hem "vervroegd"naar school te laten gaan. In Nederland zou hij met 2 naar de peuterspeelzaal gaan, maar omdat zijn wereldje hier kleiner is dan dat het in Nederland zou zijn (dan zou hij nog af en toe naar oma's, opa gaan en wat tijd doorbrengen met vrienden) hadden we al bedacht dat het misschien slim is om hem met 1,5 naar school te doen. Hij komt dan in dezelfde klas waar Hidde in begonnen is en hopelijk socialiseert hem dat wat. Dat was dus al het plan en nu zijn we daar wel in gesterkt.

Voorlopig wordt het in ieder geval niet sporten. Althans, ik denk dat niemand dat blij van wordt: Pelle in ieder geval niet, de mensen van de kinderopvang hebben vast liever ook geen hysterisch kind en ik sta alles behalve relaxed te sporten. En uit pedagogisch oogpunt hoef ik het volgens mij ook niet te doen, want dat kleine uurtje per week (als ik dat al haal) is volgens mij niet structureel genoeg om er iets aan te veranderen. Gelukkig hebben we de eleptical nog hier in huis...

Compensatie kaas

Afgelopen week is Daan in Nederland geweest voor een cursus. Toen hij vrijdag terug kwam had hij een koffer vol nuttige en lekkere dingen bij zich uit Nederland. Stroopwafels en drop zijn al vaker meegenomen, maar deze keer had hij ook (vacuüm verpakte) kaas in z'n koffer zitten. De belegen kaas is zaterdag open gemaakt, de konijnen kaas wacht nog even in de koelkast.

Kaas, echte kaas!

Hmmm, wat is dat lekker! Het compenseert bijna dat ik 5 dagen en 5 nachten alleen met de kindjes was. Bijna...

Week 36

Deze week was een regenachtige week. De week van Labor Day. En de week van het begin van het nieuwe schooljaar!

Alhoewel het eigenlijk nog vorige week was, namelijk zaterdag 3 september, was het wel in het kader van Labor Day en dat was deze week, dus is het best wel verantwoord om er nog over te praten: we waren door een collega van Daan uitgenodigd om naar een Labor Day block party te komen. Dit collega koppel woont ergens in de middel of nowhere aan een doodlopende weg waar een stuk of 6 huizen aan staan. Met z'n allen organiseerden ze een Labor Day BBQ. Het was een apart feest....

Als Nederlandse heb ik toch altijd de neiging om ervoor te zorgen dat ik er verzorgd uitzie als ik naar een feestje ga, maar gelukkig had ik me voordat we weg gingen al gereliseerd dat een jurkje misschien wat overdressed zou zijn. Met m'n bloesje was ik zo ongeveer al overdressed... Wat steekwoorden van het feest: veel partytenten met overal tafels en stoelen, veel eten (volgens mij door de verschillende bewoners klaargemaakt) een grote biertap, spelende kinderen (en volwassenen), hele speelhuizen die voor onze kinderen tevoorschijn werden gehaald. Er was een paar collega's van Daan, maar ik moet zeggen dat ik meer achter de rondkruipende Pelle heb aangelopen dan met mensen gesproken. Toch was het wel leuk. Ik vond het leuk dat we (voor het eerst!) uit zijn genodigd door iemand, leuk om wat mensen te spreken en ook erg leuk om dit een keer te zien.

Maandag was iedereen vrij in verband met Labor Day, maar dinsdag was de eerste dag van het nieuwe schooljaar en dus in de nieuwe klas. Zoals ik al eerder schreef is Hidde wat gereserveerder naar z'n nieuwe juf, Sanne vindt het super dat ze al zo groot is dat ze al naar de Pre-K mag. Donderdag heeft Ms. Amber bij 15 kindjes uit Hiddes klas (1 is er zindelijk) tegelijk de luier uitgedaan. En vervolgens wordt iedereen iedere 3 kwartier naar de wc gestuurd. Ik weet eigenlijk niet hoe de andere kindjes het hebben gedaan, maar van Hidde kreeg ik 2 plas broeken mee naar huis toen ik hem op kwam halen...

In de klas hangt van ieder kindje een family photo: dit is die van ons

Deze week is ook het zwemmen weer begonnen voor de kinderen. Dinsdag ben ik met Pelle weer naar z'n vertrouwde zwemjuf Ms. Tammy gegaan. Voor de zomervakantie (3 maanden terug dus) hebben we haar voor het laatst gezien en hij moest wel weer even wennen aan haar, maar het liefde die er vlak voor de vakantie was ontstaan voor haar kwam gelukkig snel weer bovendrijven. Hij vond het weer heel erg leuk! Zaterdag is Daan weer met Hidde gaan zwemmen. Helaas was zijn vast juf, Ms. Becky ziek en had de vervangende juf nog nooit deze les gegeven. Volgende week beter.

Zondag is Daan helaas weer vertrokken naar Nederland. Hij heeft dinsdag t/m donderdag een cursus die in Nederland wordt gegeven. Deze week zal ik dus voor het overgrote deel alleen zijn met de kindjes. Maar wanneer hij terug komt begint snel daarna een drukke periode. Er staan 3 bezoeken gepland, vrijwel allemaal direct achter elkaar. Er komt nog genoeg gezelligheid aan dus!

In de krant

Niet alleen bij Rainbow, de school van Sanne en Hidde is het nieuwe schooljaar begonnen, ook bij de Nederlandse school zijn we weer bezig. Sanne is begonnen in groep 2, Hidde is na de vakantie begonnen bij de peuters. Aan het begin van het schooljaar moeten eerst ouders en daarna leerlingen de starttaak maken. Dit is een taak waarin er voornamelijk voor gezorgd wordt dat de computer aan alle eisen voldoet en dat alles goed is ingesteld om zonder problemen alle opdrachten te kunnen voltooien.

Voor Sanne en Hidde betekende de starttaak onder andere dat ze een stukje voor de klassenkrant moesten inleveren. Normaliter schrijft de docent hier stukjes voor, maar omdat ze er zeker van moeten zijn dat leerlingen ook in staat zijn stukjes geschreven tekst in te leveren willen ze dat je hier iets schrijft. Wat dat is mag je zelf bepalen: iets over jezelf, je vakantie, noem maar op. Allebei kozen ze ervoor om over de vakantie te schrijven.

De week na de starttaak beginnen de echte opdrachten. Per week krijgen ze een taak verdeeld in verschillende opdrachten. Toen ik van de week taak 2 wilde gaan maken met Hidde zag ik wel iets heel bekends in de klassenkrant... Kijk zelf maar in de krant van de peuters & kleuters!

Hand in hand en in de krant

Potty training

(Ik heb nog altijd het plan om te vertellen van onze vakantie, maar het komt er nog niet echt van. Blijf hoop houden, dat heb ik ook nog! Met de foto's gaat het al duidelijker de goede kant op. Het fotosysteem op de computer is weer in ere hersteld en ik ben bezig alle foto's op Picasa te zetten en van commentaar te voorzien. Het gaat langzaam, maar gestaag. Wanneer ik "bij" ben laat ik het weten.)

Vandaag is het nieuwe schooljaar hier begonnen. Gisteren was het labor day en daarmee een vrije dag. Vanaf vandaag rijden de schoolbussen weer volop heen en weer en zijn Sanne en Hidde begonnen met hun eerste dag in de nieuwe klas. Sanne zit nu in de Pre-K (de klas voor Kindergarten), Hidde in Toddler 2.

Met een nieuwe klas komen natuurlijk ook nieuwe juffen. Sanne heeft nu Ms. Tammy en Ms. Kelly als 2e juf. Ms. Tammy is nieuw voor haar. Ze was er vorig jaar ook wel, maar is heel de zomer afwezig geweest, waardoor Sanne geen flauw idee had wie Ms. Tammy was. Gelukkig vond ze de nieuwe juf wel wat, want ze moet er een jaar mee door. Ms. Kelly is zowel bij Sanne als bij Hidde al meerdere malen assistent geweest, dus dat was een vertrouwd gezicht.

"Ik ben al een hele grote meis, dus ik mag naar de Pre-K!"

Hidde keek er minder naar uit om naar een andere klas te gaan dan Sanne. Sanne vond het wel stoer dat ze al naar de Pre-K mocht. Hidde had vooral zoiets van "ik wil geen nieuwe juf". De klik met de juf van afgelopen jaar, Ms. Z, was van beide kanten ruimschoots aanwezig. Hidde wilde eigenlijk niet weg uit haar klas en zij wilde al helemaal niet dat Hidde weg zou gaan. Nu wordt het lokaal van Toddler 1 en Toddler 2 met elkaar verbonden door de ruimte met kinder wc'tjes en stond Ms. Z als eerste klaar om Hidde vanochtend een knuffel te geven. Ze heeft zelfs meegedeeld aan Ms. Amber, Hiddes nieuwe juf, dat zij Hidde alleen maar in hoefde te tekenen en dat zij verder wel voor hem zou zorgen. Het zou me niet verbazen als er inderdaad een dag komt dat Z hem mee heeft genomen naar haar lokaal!

Over een half jaar krijgt Ms. Z waarschijnlijk Pelle onder haar hoede, misschien verlicht dat de pijn

Maar goed, de scheiding was onvermijdelijk en Hiddes nieuwe juf heet dus Ms. Amber. Ook zij heeft een assistent en we kwamen er vorige week achter dat dat dezelfde assistent is als Hidde afgelopen jaar had: Ms. Jess. Gelukkig, want dat bracht voor hem wat continuïteit met zich mee. Vanochtend had hij namelijk absoluut geen trek om naar de nieuwe klas te gaan. Achteraf viel het natuurlijk allemaal mee en heeft hij het gewoon naar z'n zin gehad. Hopelijk raakt hij daar nu zelf ook van overtuigd en is het morgen minder bewerkelijk om hem weg te brengen.

Bij het ophalen vertelde Ms. Amber me dat ze proberen om alle kindjes potty trained te krijgen. Hidde heeft nog niet echt interesse in het potje moet ik zeggen. Sanne was toen ze zo oud was als Hidde nu is al zindelijk, maar Hidde is er niet zo van. We zijn recent begonnen om hem 's ochtends en 's avonds op het potje te zetten. Dat vindt hij al niet super leuk, maar hij gaat wel zitten uiteindelijk. Meestal komt er niets, soms (per toeval?) wel een plas.

School maakt het niets uit of de kindjes er wel of niet zin in hebben, ze gaan er gewoon voor. Wat ze willen doen is hem heel de ochtend zonder luier rond laten lopen. Dan plassen en poepen ze voortdurend in hun broek, wat vervelend is, waardoor ze besluiten dan maar op de wc te gaan plassen en poepen. Hmmmm, klinkt...... raar?

Ook vies, maar op een andere manier...

Ik kan me herinneren dat het consultatiebureau toch altijd zegt dat kinderen eraan toe moeten zijn. Daar denken ze hier toch anders over. Maar, ik vind het prima, ik sleep wel meerdere setjes droge kleren aan, geen probleem. Als ze hem zindelijk krijgt ben ik er blij mee, maar ik kan me niet voorstellen dat hij door 3 ochtenden in de week zonder luier te lopen zindelijk wordt. Want ik doe hem hier thuis wel gewoon een luier om, want ik heb geen zin om iedere week weer de vloerbedekking chemisch te moeten laten reinigen.

Irene - the aftermath

Omdat er misschien wel mensen zijn die zich afvragen hoe het met ons gaat, of zelfs bezorgd zijn naar aanleiding van Irene een kleine geruststelling: met ons gaat alles goed. Het enige echt vervelende is dat we door de storm geen internet hebben. Via Daans 3G telefoon kan ik - al is het niet heel praktisch - dit berichtje plaatsen. Verder niets spannends: wind, veel regen, maar geen stroom uitval, geen lekkage, etc. Heel Irene viel erg mee voor ons, of een beetje tegen, hoe je wil.

Bijna foto's

Ik heb al heel lang geen foto's meer geplaatst (behalve die van de bruiloft van m'n broer, maar die waren niet van mij). Met het crashen van onze oude computer is ons foto systeem ook gecrasht. Inmiddels hebben we alweer enige tijd een werkende computer en heel veel nieuwe foto's, maar het vergt nog enig werk om het systeem weer opnieuw in werking te stellen. Het goede nieuws is dat Daan (ik verdien hier geen credit voor) bijna zover is dat ik weer foto's kan plaatsen. Ik zal proberen dan zo snel mogelijk alles op Picasa te zetten en oude berichten nog wat op te leuken met foto's. Uiteraard zal ik laten weten wanneer het daadwerkelijk zover is. Nog even geduld....

Irene

Het land, of meer dit deel van het land is in de ban van de orkaan Irene. De verwachting is nog altijd dat ze niet hier komt. Bang voor het geweld van een orkaan zijn we dus niet. Wat voor ons wel de vraag is, is in hoeverre we er last van krijgen. Het zal - zoals ik al eerder schreef - hard gaan waaien en regenen zondag. Niet gevaarlijk, maar mogelijk is er wel last van flooding hier. Het schijnt dat er 1x eerder water heeft gestaan in de kelder, dus mogelijkerwijs gebeurt dat nu weer. De stroom zal ongetwijfeld uitvallen, want dat is hier niet ongebruikelijk bij slecht weer. De vraag is meer voor hoe lang.

Onze onervarenheid met orkanen zorgt ervoor dat we beter safe than sorry zijn. Er zijn genoeg kaarsen in huis en er zijn extra zaklantaarns gekocht. Als de stroom er echt langere tijd af is krijg je ook problemen met eten: geen werkend fornuis en geen werkende koelkast meer. Voor de zekerheid hebben we dus maar wat extra eten in huis gehaald dat niet verwarmd hoeft te worden en niet in de koelkast hoeft te worden bewaard. En water hebben we voor de zekerheid ook maar gekocht. Met 3 kleine kindjes willen we liever niet verlegen komen te zitten om deze dingen.

Ik heb het idee dat de reactie van de mensen hier nogal verschillend is. Ik heb bij de buren geinformeerd wat die doen en doen bijvoorbeeld helemaal niets. Ze hebben kaarsen en wat zaklampen liggen, maar dat is alles. In de winkel viel het me op dat er duidelijk mensen aan het shoppen waren voor zaklampen en het water was ook zo goed als op. Op de site van DSM hebben ze volgens mij overwogen om de productie tijdelijk stil te leggen zodat ze de mensen naar huis kunnen sturen. Nu is een dergelijke orkaan die hier komt ook niet alledaags. Wellicht dat dat er iets mee te maken heeft.

Ik vind het wel een raar idee dat ze in NYC, wat hier maar een uur vandaan is met de auto, zich voorbereiden op het ergste. Hier verwacht ik wel veel bomen om en veel water, maar niets vergeleken bij NYC, niets engs in ieder geval. Ik ben wel benieuwd. Als een soort ramptoerist naar onze eigen situatie. Jullie zullen het horen na zondag tussen 12 en 17. Als het lang duurt hebben we of heel lang geen stroom, of ben ik gewoon traag...

Aardbeving

Zoals waarschijnlijk iedereen wel heeft gehoord, was er gisteren een aardbeving in de VS met het epicentrum in Virginia. Iedereen was redelijk in rep en roer om deze aardbeving van 5.8 op de schaal van Richter. Niet zozeer om de schade die de beving zelf teweeg heeft gebracht, - want naar ik heb begrepen is er eigenlijk vrijwel geen schade - maar meer om het gevoel dat dit een 9/11 zonder terroristen was. De massahysterie om een aanslag, zoiets.

Hier in Stewartsville hebben de kindjes en ik niets gemerkt. Maar Daan op z'n werk wel. Gek genoeg vond ik, want om van Virginia naar Belvidere (waar DSM is) te komen moet je zo ongeveer door Stewartsville heen. Klaarblijkelijk is het wanneer het om zo'n afgezwakte aardbeving gaat van belang op wat voor een ondergrond je staat of je het wel of niet kunt voelen. In Belvidere is waarschijnlijk een andere ondergrond, waardoor het daar wel voelbaar was en hier niet.

Overigens was er op Daans werk weinig aan de hand. Daan dacht eerst even dat hij gek werd, maar toe bleek dat iedereen dit voelde was het duidelijk dat het niet aan hem lag. Iedereen is naar buiten gegaan, maar al snel is alles weer als normaal doorgegaan. So much voor de aardbeving.

Het volgende natuurgeweld staat echter alweer voor de deur. Orkaan Irene is onderweg deze kant op. Maar net als de aardbeving zal ook deze niet echt bij ons komen. Voor nu is het de verwachting dat het zondag gaat regenen en waaien als gevolg van Irene, maar verder dan dat gaat het niet. Voor ons in beide gevallen weinig spannends dus. Gelukkig!

Pelle 1 jaar!!

Het is alweer even geleden, maar op dinsdag 2 augustus was kleine Pelle jarig! Kleine Pelle is zo klein niet meer, want hij is baby af, nu alweer 1 jaar en daarmee gepromoveerd naar een dreumes! Overigens ben je hier een baby tot je 2e verjaardag, waarna je meteen een toddler (= peuter) wordt, maar voor ons is hij natuurlijk gewoon een dreumes. De vrijdag direct na zijn verjaardag zijn we vertrokken naar Maine, ons vakantie adres voor 2 weken. Vandaar dat deze blog even op zich liet wachten. Inmiddels zijn we weer thuis en er valt dus nog veel te bloggen, maar eerst het belangrijkste: Pelles verjaardag.

Voor Pelles verjaardag hadden we besloten maar niets groots te doen. Sowieso is het natuurlijk zo dat we bij gebrek aan sociale contacten eigenlijk geen goed publiek hebben om uit te nodigen en bovendien wordt Pelle er niet blijer van wanneer we mensen uitnodigen. Om gewoon met z'n 5en z'n verjaardag te vieren leek ons daarom wel een goed idee. Ik vond het zelf wel wat raar aanvoelen om een 1e verjaardag zo klein te vieren. Alsof je hem ermee te kort doet, wat natuurlijk onzin is, maar toch. Na oefening met Hidde z'n 1e verjaardag in Italie leek dit me toch wel een goed plan.

Pelle was jarig op een dinsdag, wat een schooldag is voor Sanne en Hidde. De ochtend is daarmee altijd een race tegen de klok. Bovendien komt op dinsdag altijd de hulp in alle vroegte. Ons oorspronkelijke plan was om met z'n allen uitgebreid te ontbijten zoals dat hoort op verjaardagen met ei, sap en cadeaux. Maar ja, om dat te doen en op tijd op school te zijn en de hulp te hebben die om 8 uur voor de deur staat leek gecombineerd met het feit dat Pelle niet van ontbijten houdt niet zo'n goed idee. Daarom is Daan maar even vroeg als altijd naar z'n werk gegaan, om op tijd, namelijk wanneer de kindjes weer van school terug kwamen, thuis te komen. Op die manier konden we na school koffie met taart en cadeaux doen.

Natuurlijk was ik aan het bakken gegaan voor Pelles verjaardag en hadden we een Nijntje taart. Doordat hij ook een Nijntje kamer heeft weet hij inmiddels erg goed wie Nijntje is en reageert daar ook op. Ook op de taart, dus daarmee was m'n taart al geslaagd. Het feit dat hij er maar 1 hap van in z'n mond heeft gehad en die vervolgens meteen weer heeft uitgespuugd zal ik me niet al te persoonlijk aantrekken. Z'n broer en zus vonden het gelukkig wel lekker. Overigens had ik ook voor het eerst zelf een kwarktaart gemaakt. Iets wat ze hier niet kennen, want de cheesecake is net anders. Het was een uitprobeersel (ze kennen hier bijvoorbeeld geen kwark) en zeker nog wel voor verbetering vatbaar, maar ook zeker voor herhaling vatbaar.

Zoals het hoort als je 1 wordt vond Pelle het papier van alle cadeaux het mooiste. Sanne en Hidde waren eigenlijk nog meer aan het stuiteren dan hij, want die hadden echt in de gaten wat er aan de hand was. Maar hij vond het leuk dat er zoveel papier was en vond ook zeker de Nijntje slingers heel erg mooi.

Het feestvarken en z'n broer zijn daarna naar bed gegaan en nadat ze weer wakker waren zijn we nog even snel naar een farmers market gegaan die hier in de buurt was. Als er nog voldoende tijd zou zijn geweest wilden we eigenlijk even naar het zwembad gaan, maar natuurlijk slaapt iedereen lang wanneer je het niet kunt gebruiken. Daarom maar even naar de farmers market waar we ook erg benieuwd naar waren. En ik moet zeggen dat het de moeite waard was. Ik heb m'n ogen uitgekeken!

Ik denk dat je het het beste kunt vergelijken met een braderie, maar het is niet iets dat je in die hoedanigheid in Nederland aantreft. Het is een evenement dat jaarlijks wordt gehouden op dezelfde plek. Sterker nog, de plek waar het gehouden wordt ligt heel het jaar te wachten tot er het jaar daarna weer een farmers market is. Om binnen te komen moet je een kaartje kopen. Wij dan, kinderen mogen gratis. Er waren allerlei verschillende standjes. Noem het maar op, of het was wel aanwezig: badkamers kon je er kopen, keukens, maar ook kooien om kreeften in te vangen, verzin het en het is er. Maar bijvoorbeeld ook plek om paardje te rijden. Sanne was de held, die heeft een rondje of wat op een pony gezeten.

Daarnaast zijn er allerlei wedstrijden en dus prijzen te vergeven. Prijzen voor de mooist geteelde groente: een prijs voor de mooiste kleine tomaat, 1 voor de mooiste grote tomaat, 1 voor aubergine, 1 voor... Ook hier geldt: noem het en het was er. Zelfs een wedstrijd voor het mooist aangekleede ei. Ik geloof dat het winnende exemplaar een poppetje was waarbij het hoofd het ei was. En wedstrijden voor vee. Er was een tribune waar daadwerkelijk mensen zaten te kijken naar hoe daar gestileerde koeien, varkens etc voorbij kwamen en gekeurd werden. Daarachter kon je het wachtende vee zien. Ik moet zeggen dat je wel eraan af kon zien dat ze door de styling waren gegaan. Maar dan nog. Ik heb me kapot gelachen (al kwam dat misschien niet zo vriendelijk over...)

Er was ook een kermis gedeelte waarvan we hadden bedacht dat het leuk zou zijn geweest voor de kinderen, maar dat was gesloten. Waarschijnlijk was dat alleen 's avonds geopend. We zijn niet zo lang geweest, hebben alleen even rond gekeken en zijn daarna weer terug naar huis gegaan.

Het feestmaal hadden we met behulp van Hidde en Sanne samengesteld. Aardappelgezichtjes, waar Pelle erg dol op is, garnalen, die iedereen lekker vindt (Pelle ook als hij ertoe besluit) en salade. En daarmee was niet alleen de feestdag, maar ook het babyjaar van Pelle alweer voorbij. Hij is duidelijk ouder dan het baby'tje dat hij was. Hij kan staan, kan langs en achter dingen lopen, klimt razendsnel de trap op, heeft alles in het huis al minstens 1 keer door z'n handen laten gaan en ergens random neergesmeten, is zo mogelijk nog koppiger en lichtonvlambaarder dan die andere 2, maar gaat gelukkig ook langzamerhand wat beter eten en het lijkt er zelfs wel op of hij ook iets beter gaat slapen. Nu kijken we alweer vooruit, bijvoorbeeld naar of we Pelle met 1,5 al naar "school" moeten doen om hem een beetje te socialiseren.

Het is een raar idee dat vrijwel niemand van het thuisfront hem kent. Dat vrijwel niemand weet hoe hij kan schaterlachen om z'n broer en zus, of hoe boos hij kan worden wanneer je iets van hem afpakt dat hij niet mag hebben (de telefoon of de afstandsbediening bijvoorbeeld), hoe intens jeuk hij kan hebben van z'n eczeem, hoe graag hij op het grote bed speelt, hoe hij heel de dag door mama zegt en hoe ontzettend leuk en lief ook dit kindje weer is. Voor iedereen die nieuwsgierig is: jullie zijn altijd welkom om langs te komen. Voor iedereen die daar even niet toe in staat is: neem die andere 2 in gedachten, neem daar een leuke mix van en dan heb je Pelle al voor een groot deel, want wat zien wij veel dingen terug van z'n broer en zus in dit kleine mannetje!

Week 31

Na ons uitstapje naar Nederland was het afgelopen maandag gewoon weer back to normal. Daan ging gewoon weer naar z'n werk, Sanne gewoon weer naar school. Pelle leek de eerste 2 dagen van de week nog wel last te hebben van het tijdsverschil, maar dat was alles. De week was eigenlijk vrij rustig, wat wel lekker was na vorige week.

De afgelopen week zijn we ook maar eens na gaan denken en voor gaan bereiden voor komende week: Pelles verjaardag op 2 augustus en onze vakantie die vrijdag 5 augustus begint. De laatste dingen besteld via Amazon, zowel voor verjaardag als voor de vakantie. Amazon.com is hier de manier om dingen te kopen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze hebben het bij Amazon. Je bestelt het en binnen een paar dagen ligt het voor je deur. Wanneer je niet thuis bent wanneer je pakje wordt bezorgd maakt dat niets uit, want pakjes worden hier gewoon voor de deur gelegd. Ruilen is ook geen probleem en kan meestal op kosten van de verkoper. Het is een hele nieuwe manier van spullen kopen, maar wij vinden het wel wat.

De voorbereidingen die we moeten treffen voor Pelles verjaardag zijn beperkt. We gaan niets groots doen, maar vieren het gewoon met z'n 5en. Ik had een paar maanden geleden nog het idee dat ik tegen Pelles verjaardag de moeders van Pelles playgroup wel goed genoeg zou kennen om ze samen met hun kinderen uit te nodigen voor z'n verjaardag, maar dat was te naïef gedacht. Heel de zomer, echt heel de zomer, want zo lang duurt de schoolvakantie hier, ligt alles hier op z'n gat. Ook de playgroups dus. En alhoewel het nog wel een tijdje te gaan was tot de zomer toen ik voor het eerst naar zijn playgroup ging, is er sindsdien helemaal niets meer gebeurd en heb ik überhaupt pas de helft van de mensen van die playgroup ontmoet.

Afgelopen donderdag hebben we nog een poging gedaan om weer naar het buitenzwembad te gaan aan het einde van de middag, maar daarvoor werkte het weer niet echt mee. Nadat het idee was gekomen bleek opeens dat het weerbericht was veranderd in een afternoon thunderstorm. Da's niet zo'n goed plan voor in een zwembad. We hadden zoiets van we zien het wel. Het leek 's middags mee te vallen, dus ik met kindjes in zwempakken en al richting zwembad. Daar voor de deur nog even gebeld met Daan die op Amerikaanse buienradar kon kijken en er bleek toch wel veel slecht weer aan te komen. We hebben het plan toen maar omgegooid naar met z'n allen een ijsje eten. Uiteindelijk bleek dat het helemaal niet ging onweren, maar goed, het ijsje was ook lekker.

Zaterdag hebben we onszelf getrakteerd op een elliptical. Een crosstrainer noemen ze die dingen in Nederland volgens mij. Want alhoewel ik braaf 1x per week sport, zou ik eigenlijk meer moeten doen. En Daan moet al helemaal meer gaan doen, want die doet helemaal niets aan sport. Dus zijn we maar zo'n ding gaan kopen. Die dingen zijn levensgroot, dus gelukkig komen ze h'm bezorgen en in elkaar zetten. Op donderdag komt-ie, dus kunnen we er mooi nog even naar kijken voordat we op vakantie gaan...

Zondagochtend zijn we na het ontbijt nog even wandelen. We hadden het aan de avond daarvoor aan tafel erover gehad dat er daar waar we op vakantie gaan (Maine) beren wonen en dat was een topic die dag. Of hier dan ook beren wonen? Ja. Of die dan ook naar ons toe komen? Nee, want we maken te veel lawaai voor beren. Toch werd er voor de zekerheid over nagedacht wat ze zouden doen wanneer er toch een beer kwam. Hidde had besloten dat hij zou zeggen dat hij weg moest gaan. En als het een lieve beer is zou hij vragen of hij met hem wilde spelen. Je zou toch bijna hopen dat we op vakantie echt een beer tegen komen...

Nederland

We zijn er weer. We zijn weer in het land. In Amerika wel te verstaan. Na ons turbo bezoek zijn Pelle en ik weer thuis. Nadat ik woensdagochtend gelukkig in alle rust heb kunnen inpakken (Daan had niet alleen de middag zoals oorspronkelijk het plan was, maar ook de ochtend vrij genomen), hebben Daan, Sanne en Hidde ons weggebracht naar het vliegveld. Na het inchecken en afscheidnemen konden we lekker in de lounge. Lekker nog een beetje rond kruipen, nu het nog kon!

Pelle en ik hadden allebei een ticket en dus ook allebei een stoel. Ik had een autostoeltje bij me voor in het vliegtuig. Op die manier had ik a. een autostoeltje voor in Nederland en b. een plek waar ik Pelle vast kon zetten tijdens de vliegreis. Probeer bijvoorbeeld maar eens te eten terwijl je ervoor probeert te zorgen dat Pelle niet van z'n stoel af valt. Dat leek me geen optie. En die beslissing is ook iets makkelijker te nemen wanneer DSM je ticket betaalt.

Voor de vliegreis was ik op het ergst voorbereid! De vlucht is 's nachts en je landt 's ochtends vroeg op Schiphol. De nacht is door het tijdsverschil nooit zo lang, maar ik ging ervan uit dat ik nu helemaal niet zou slapen en vrijwel heel de vlucht bezig zou zijn om Pelle stil te houden. Maar ik moet zeggen dat het heel erg meeviel. Alhoewel vliegen met een baby nooit relaxed zal worden, heeft Pelle zich eigenlijk voorbeeldig gedragen. Na het eten is hij bij mij in slaap gevallen en dat heeft hij met af en toe een slokje bij mij tussendoor de rest van de reis gedaan.

Ondanks de vrij soepele reis was ik toch redelijk gesloopt bij aankomst op Schiphol. M'n ouders kwamen ons ophalen en na een lekker kopje koffie zijn zowel Pelle als ik even lekker gaan slapen. Slecht om over je jetlag heen te komen, maar m'n doel was ook eerder om niet aan de Nederlandse tijd te wennen dan wel voor die 2 dagen in Nederland. De rest van de dag hebben we het lekker rustig aan gedaan. Pelle was wel duidelijk in de war. Hij leek niet zo goed te weten wat hij nu met zichzelf aanroest. Eten, drinken, slapen, spelen, hij wist niet zo goed wat nu wijsheid was. Tussen de middag heb ik echt genoten van bruin brood kroketten! Hmmm, dat is echt lekker!

Donderdag een dagje spelen bij opa en oma

Aan het einde van de middag kwam Jetske nog even langs bij m'n ouders. Fijn, die Nederlandse gezelligheid en leuk om te merken dat het ook na 9 maanden nog helemaal niet anders is dan voordat we weg gingen. Vraag me af of je na 2,5 jaar ook nog steeds bij vrienden over de vloer komt alsof je nooit bent weg geweest. Ik hoop het.

De volgende dag was al de dag van de bruiloft. Met dank aan m'n ouders heb ik eerst nog een beetje uit kunnen slapen. Pelle had slecht geslapen en wat hij had geslapen op mij liggen slapen, wat ook niet bevorderlijk is voor je nachtrust. Opa en oma hebben hem even geëntertaind 's ochtends. Fijn, dan verscheen ik tenminste nog een beetje wakker bij het trouwen!

Heel de dag verliep soepel. Zowel wat Pelle betreft, die zich goed heeft gedragen, als wat de planning van het bruidspaar betreft. Het weer was misschien niet zo zomers als ze hadden gehoopt, maar toen het de volgende ochtend zo ongeveer herfst was in Nederland, bleek dat ze toch nog wel erg geluk hadden gehad! Het weer was nog goed genoeg om hun oorspronkelijke plan om de ceremonie buiten te laten plaats vinden door te laten gaan.

De dag begon met lunch voor familie in het huis van het bruidspaar. Louis kwam Caroline ophalen, waarna iedereen richting VRA ging, de cricket club waar zij elkaar hebben ontmoet. Daarna het belangrijkste deel, de ceremonie in de buitenlucht dus. Je moest goed je best doen om alles te kunnen verstaan. Het waaide hard en er was geen geluidsversterking. Mede door Pelle die veel aan het babbelen was heb ik wel het 1 en ander gemist.

Het ja-woord

Tijdens de taart begon het even te regenen, maar gelukkig was er een grote tent. Wel een beetje jammer voor ze dat de foto's vervolgens begeleid werden door een grote paraplu... Na de taart en wat borreltjes was het tijd voor het diner, wat binnen in het clubhuis van VRA werd geserveerd. Een werkelijk heerlijk diner met diverse speeches uiteraard.

Het aansnijden van de taart

Van slapen is weinig gekomen bij Pelle die dag. Tijdens de lunch heeft hij alles eens goed beken, tijdens de ceremonie heeft hij luid en duidelijk meegepraat met de ambtenaar, bij de borrel heeft hij even bij mij geslapen, net als tijdens het diner, maar hij was bij de meeste speeches gewoon wakker om ook die weer van commentaar te kunnen voorzien.

Ik vond het erg leuk om bij de bruiloft van Louis en Caroline te kunnen zijn. Natuurlijk vond ik het ook erg leuk om hun dochtertje en mijn nichtje Emma weer eens te zien. En het was natuurlijk leuk om Pelle te kunnen showen, die ze nog maar zo weinig hebben kunnen zien. Het was veel gedoe om er voor 1 dagje te zijn, maar het was het wel waard.

Ons nichtje Emma

's Avonds laat naar bed in het huis van Louis en Caroline. Zij sliepen die nacht niet thuis en opa en oma pasten daarom een nachtje op Emma. Pelle was duidelijk moe van de drukke dag, en heeft - na eerst z'n nichtje wakker te hebben gegild - tot 4 uur doorgeslapen. Vond ik een bijzonder goede score. Daarna uiteraard weer bij mij in bed beland. 's Ochtends moesten we duidelijk te vroeg opstaan. Om half 8 moest ik alweer richting Schiphol vertrekken. Nog alles behalve wakker.

Zaterdagochtend nog even gedag zeggen

Na relaxed in de lounge te hebben ontbeten dacht ik even snel te boarden. Dat liep iets anders dan verwacht. Er werd gevraagd naar een papieren ticket voor de baby. Waarom? Hij heeft toch een eigen ticket? Nee, de baby zit bij u op schoot en moet voor Amerika een papieren ticket hebben. Wacht even, bij mij op schoot? Dacht het niet! Er was een fout gemaakt bij het inchecken. Ze waren gewoon vergeten om Pelle zelf in te checken en hadden hem waarschijnlijk uit gewoonte bij mij op schoot gezet.

Dit moest weer recht worden gebreid bij de transferbalie, waar ik eindeloos heb staan wachten. Het duurde zo lang dat er op een gegeven moment iemand kwam om het wat te versnellen. Anders zou ik de vlucht vertragen. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek dat ze Pelle ook bij de gate hadden in kunnen checken. Dat was een stuk makkelijker geweest. Inmiddels moesten er allemaal kunstgrepen worden uitgehaald omdat de check in was gesloten en daarna kon hem geen stoel meer worden toegewezen. Bij de gate hebben ze vervolgens veel geschoven (iemand uit de economy comfort waar ik zat en die inmiddels vol zat kreeg een upgrade en degene die op "Pelles" stoel zat moest terwijl hij al in het vliegtuig zat nog van stoel veranderen), maar uiteindelijk kon Pelle in z'n eigen stoel mee.

Ook op de terugweg was Pelle eigenlijk weer heel braaf. De vlucht was nu natuulijk overdag, waardoor ik een beetje bang was dat hij vrijwel niet zou slapen. Maar hij heeft 2 grote stukken geslapen en tussendoor heeft hij braaf gespeeld. We hadden de voorste stoelen in de economy comfort gereserveerd, waardoor Pelle ruim een vierkante meter had om wat op de grond te spelen. Een vierkante meter klinkt niet veel, maar het is veel waard op een 8 uur vlucht met een baby!

Terug thuis was alles alweer snel terug naar normaal. Doordat we maar 2 dagen in Nederland zijn gebleven en Pelle de 2 avonden in Nederland laat is gaan slapen zijn we niet zo gewend geraakt aan de Nederlandse tijd. Dat was wel duidelijk merkbaar, want alhoewel Pelle wel wat aangeslagen leek de eerste dagen, na dinsdag leek hij eigenlijk nergens meer last van te hebben. Ik zelf was zaterdag bij thuiskomst volledig gesloopt, maar dat was gewoon omdat het programma van de 3 dagen daarvoor bijzonder vermoeiend was geweest. Nadat ik daarvan weer was bijgekomen, voelde ik me eigenlijk meteen al jetlag vrij.

En de thuisblijvers? Die hebben het hier bijzonder warm gehad. De dagen dat wij weg waren, waren de warmste van de zomer tot nu toe. Oorspronkelijk was Daan van plan om vrijdag, de dag dat Sanne niet naar school gaat, iets leuks te gaan doen. Maar zelfs voor het zwembad was het veel te heet. Lang leve de airco!

Compuchild

Vandaag heb ik me weer ernstig verbaasd over de Amerikanen en hun manier van doen op school. Over hoe nuttig en verantwoord alles altijd moet zijn. In de zomer, wanneer de publieke scholen vakantie hebben, doet Rainbow aan summer camp voor de klas van Sanne en hoger. Dit houdt zoveel in als dat er extra leuke dingen worden gedaan op school. Wat meer schoolreisjes, af en toe een special guest etc.

Onderdeel van summer camp is dat de kinderen deelnemen aan Compuchild. Ik dacht naar aanleiding van de naam dat de kinderen met een computer om zouden leren gaan. Leek me vrij nuttig. Maar dat was veel te weinig wetenschappelijk en te simpel. Er moeten hogere doelen worden nagestreefd. Compuchild heeft het volgende doel: Your child is discovering robotics and developing skills in science, technology, engineering, and math. Een beetje leren muizen leek mij nuttiger...

Sanne is vandaag voor de 3e keer naar compuchild gegaan en zoals altijd kreeg ze ook vandaag weer een progress report. Daarop staat altijd het emphasis point van die les en de subject matter vocabulary. Lees en lach mee: Emphasis point: Bit - The smallest unit of computerized data. It is a single digit in a binary number (0 or 1). The word bit derives from the phrase "binary digit". Subject Matter Vocabulary: Crown Gear - A gear that has teeth that are bent at an angle and looks like a king's crow; Axle - A supporting shaft on or with which a wheel or a set of wheels revolves.

Verder commentaar lijkt me niet nodig....