"Mama!"

Kleine Pelle is erg gesteld op z'n mama. Gelukkig, want ik ook op hem en samen brengen wel nogal wat tijd door. Eigenlijk brengen we alle tijd samen door. Sanne en Hidde gaan nog 5, respectievelijk 3 ochtenden naar school, maar Pelle is altijd bij mij. Alleen op woensdagochtend ga ik alleen sporten en gaat Pelle een klein uurtje naar de kinderopvang die ze daar hebben. Dat is eigenlijk de enige periode dat Pelle niet bij mij is.

En kleine Pelle vindt dat maar niets! Al vanaf de eerste keer dat ik ging begon hij zodra ik hem afgeef (en nu zelfs al wanneer we de ruimte van de kinderopvang binnen komen) hartverscheurend te huilen. Alhoewel ik het echt niet fijn weggaan vind, was hij altijd vrolijk wanneer ik hem op kwam halen en werd me verteld dat hij even had gehuild, maar dat het al snel weer goed was. Oke, daar doe ik het wel voor.

Maar de laatste paar keer was het anders.... Pelle ging zoals gebruikelijk huilen bij het wegbrengen, maar in tegenstelling tot de andere keren is hij daar niet meer mee opgehouden. Inmiddels ben ik al 3x uit de les gehaald omdat Pelle niet stopte met huilen. Zodra hij mij ziet en doorkrijgt dat hij terug naar mij mag stopt hij. Natuurlijk komt er nog wel zo'n ik-heb-heel-lang-gehuild-snik uit, maar hij is stil.

Ja, bij mama!

Verlatingsangst, of stranger anxiety zoals dat hier noemen. In een veel heftigere vorm dan dat we dat bij die andere 2 hebben meegemaakt. Afgelopen week waren Daans moeder en Chris hier en het eventjes dat oma heeft opgepast vond hij het gelukkig wel goed. Klaarblijkelijk is iemand die bekender is - al is dat voor hem met oma natuurlijk ook maar relatief - wel ok.

Nu hadden we al het idee om hem "vervroegd"naar school te laten gaan. In Nederland zou hij met 2 naar de peuterspeelzaal gaan, maar omdat zijn wereldje hier kleiner is dan dat het in Nederland zou zijn (dan zou hij nog af en toe naar oma's, opa gaan en wat tijd doorbrengen met vrienden) hadden we al bedacht dat het misschien slim is om hem met 1,5 naar school te doen. Hij komt dan in dezelfde klas waar Hidde in begonnen is en hopelijk socialiseert hem dat wat. Dat was dus al het plan en nu zijn we daar wel in gesterkt.

Voorlopig wordt het in ieder geval niet sporten. Althans, ik denk dat niemand dat blij van wordt: Pelle in ieder geval niet, de mensen van de kinderopvang hebben vast liever ook geen hysterisch kind en ik sta alles behalve relaxed te sporten. En uit pedagogisch oogpunt hoef ik het volgens mij ook niet te doen, want dat kleine uurtje per week (als ik dat al haal) is volgens mij niet structureel genoeg om er iets aan te veranderen. Gelukkig hebben we de eleptical nog hier in huis...