(Weer) buisjes

In het voorjaar ben ik met Sanne naar de ENT dokter geweest. Dat staat voor ear, nose en throat en is dus onze KNO arts. Daan en ik hadden het idee dat ze minder goed hoorde dan anders. Kon ook zijn dat het gewoon oost indisch doof was, maar ik heb het toen toch maar nagevraagd bij de kinderarts. Die zag meteen dat haar oren en niet goed uitzagen en stuurde haar door naar de ENT dokter. Sanne heeft toen ze 1 was buisjes in haar oren gekregen in verband met de koortsstuipen die ze destijds had. Voor de koortsstuipen heeft het geholpen en ze heeft sindsdien nooit last van haar oren gehad, maar dat had ze daarvoor eigenlijk ook nooit.

Met de buisjes ervaring van destijds in m'n achterhoofd was ik ervan overtuigd dat de ENT dokter weer zou beginnen over buisjes. Maar nee, niets van dat alles. Hij vertelde me dat de meeste kinderen met 1 set buisjes van hun problemen af zijn en verwachtte dat het nu met een antibiotica kuur en een neusspray te verhelpen zou zijn. En zo geschiedde, want 2 weken later op controle waren alle testen weer goed. Dat viel dus erg mee.

Heel de zomer heeft Sanne geen 1 keer over haar oren geklaagd. Tot een paar weken terug. Haar linker oor kriebelde vertelde ze me. Maar ja, kriebel was alles wat ze zei, geen pijn, alleen kriebel. De volgende dag kriebelde het nog, of weer. Natuurlijk ben ik op gaan letten of ik ook de indruk had dat ze weer minder goed hoorde, maar dat vond ik lastig. Wanneer je een vermoeden hebt dat dat zo is vind je natuurlijk altijd aanknopingspunten, maar er waren ook genoeg argumenten te vinden voor het tegenovergestelde. In overleg met Daan heb ik maar weer een afspraak gemaakt met de ENT dokter. De volgende dag had Sanne het niet meer over kriebel en was ik eigenlijk meer bezorgd over dat ik als compleet overbezorgde moeder zou worden bestempeld daar bij de ENT dokter dan dat ze iets zouden vinden bij Sanne.

Viel dat bezoek even tegen... Haar oor functioneerde duidelijk niet zo goed als zou moeten, er was wel degelijk gehoor verlies en het was rood. Hmmm, maar ja, we liepen weer met een recept voor een nieuwe antibiotica kuur en een neusspray naar buiten. Hopelijk zou over 2 weken weer blijken dat dat afdoende had geholpen. Maar ja, jullie raden het al: dat was duidelijk niet zo!

De avond voor de controle afspraak begon Sanne opeens over kriebel en later ook pijn aan haar andere oor. En het was zo serieus dat ik haar uiteindelijk iets tegen de pijn heb gegeven en ze bij mij in bed heeft geslapen. De volgende dag bleek inderdaad dat haar rechter oor nu ook rood was. En daarbij was haar linker oor nog niets verbeterd. Het leek erop alsof haar rechter oor nu precies hetzelfde traject in ging slaan.  Daarmee was haar lot bezegeld, want die dag liepen we niet alleen naar buiten met een recept voor weer andere antibiotica, maar ook met een afspraak voor het plaatsen van buisjes....

Een van de voordelen van de Amerikaanse gezondheidszorg is dat er eigenlijk geen wachtlijsten zijn. Ik had ter plekke meteen een afspraak kunnen maken voor een week later. Op zich een goed plan, ware het niet dat Daan dan in Munchen zou zitten en ik dat alleen toch echt niet voor elkaar kan boksen. Dus nu staat de afspraak op 23 december.

Voor zover ik heb begrepen is heel het proces vergelijkbaar met dat in Nederland. Ook hier moet ze zich 's ochtends melden en kan ze 's middags weer naar huis. Natuurlijk hebben we haar verteld wat er te gebeuren staat en alhoewel ze het niet echt leuk vindt - logisch - vindt ze het wel ok. Voor nu doet ze er redelijk heldhaftig over. Of dat op de dag zelf ook nog zal zijn weet ik niet. De vorige keer zijn we met z'n allen naar het ziekenhuis gegaan. Hidde was toen pas een maand oud en hebben we gewoon meegenomen. Om  nu met heel het gevolg naar een chirurgische kliniek te gaan lijkt niet zo'n slim plan. Sanne mocht daarom kiezen en heeft gekozen dat ik mee ga en dat Daan dus bij de jongetjes blijft. Ik ben erg benieuwd. Zowel naar of het vergelijkbaar is met de situatie in Nederland als hoe Sanne zich gaat houden. We zullen zien...