ER revisited

Nee, niet Daan, maar Pelle heeft gisteren een bezoekje aan de ER gebracht....

Pelle is volop bezig met leren lopen. Sinds een week of zo heeft hij het trucje door en vindt het heel erg leuk! Het begon met 2 stapjes van de ene bank naar de andere, maar hij heeft het snel uitgebreid. Echt lopen, zeker lopen, van a naar b zonder te vallen zit er nog niet in, maar voor een pas of 20 en gisteren zelfs met een stukje lopen, door de knieën zakken om iets op te pakken, weer opstaan en verder lopen gaat het goed.

Gisteren ging het alleen even iets minder goed. Hij stond bij de bank, wilde richting andere bank lopen, maar viel om. Op zich nog niet zo dramatisch, maar helaas stond de punt van het tafeltje in de weg en kwam hij precies met z'n wenkbrauw op dit puntje... Da's niet goed!

Luid geschreeuw, veel bloed natuurlijk, het was niet aangenaam. Het leek wel even goed pijn te doen te horen aan z'n gebrul, maar eigenlijk was hij vrij snel weer rustig. (Lang leve de borstvoeding!) Nadat het ergste bloed was weg geveegd bleek het toch best wel een grote wond te zijn. En ook op een plek waarvan je niet wil dat het lelijk aan elkaar groeit en een enorm litteken veroorzaakt.

Toevallig had ik Daan net aan de telefoon, die eerst hysterisch gehuil hoorde en vervolgens "Ik bel je zo terug". Dat zijn altijd de fijne onzekerheden in het leven! Ik heb eerst de pediatrician gebeld, maar het was 12:30 uur en die waren aan het lunchen. Daarna heb ik Daan maar even teruggebeld, om te vertellen wat er gebeurd was. Vervolgens heb ik Pelle in de auto gezet en ben naar de Eerste Hulp gereden.

Gelukkig zijn mijn ouders nu hier, want dat maakte het allemaal een stuk makkelijker. Sowieso kon ik Hidde die nog in bed lag lekker laten liggen en hoefde ik alleen maar naar Pelle om te kijken. Oma lette wel op de andere 2. Bovendien zou de loodgieter komen, waar ik nu ook niet nog eens over hoefde te bellen dat er toch niemand thuis zou zijn. Opa is achterin naast Pelle gaan zitten om te voorkomen dat hij in de wond zou gaan wrijven en de wond daarmee groter en lelijker zou maken.

Na al het papierwerk op de Eerste Hulp (volgens mij kun je daar echt beter niet komen als je een levensbedreigend probleem  hebt!) had de arts relatief goed nieuws. Het was een mooie wond die niet week. Doordat hij zo weinig haar heeft en dus ook weinig haar op z'n wenkbrauwen (zie je wel, ik wist wel dat het ergens goed voor was!) kon hij het lijmen. Als hij meer haar had gehad had hij het moeten hechten. Nu vond Pelle dit al duidelijk niet leuk, maar hechten was nog een stuk onaangenamer geweest voor iedereen volgens mij!

De patiënt ligt op de behandeltafel

Er kwam een extra zuster aan te pas om hem stil te houden op de behandeltafel. Pelle heeft heel het ziekenhuis bij elkaar gegild natuurlijk, want alhoewel het volgens mij helemaal geen pijn meer deed vond hij het helemaal niets!

Rode vlekken van het harde huilen

Toen ik hem weer op mocht pakken was hij eigenlijk meteen weer stil. Het was hem duidelijk om het onrecht van het op de behandeltafel moeten liggen te doen. Gelukkig mag hij alles gewoon doen met z'n gelijmde wond. Het enige is dat hij het niet open mag krabbelen, maar vooralsnog heeft hij geen enkele aanstalten gemaakt om eraan te zitten.

De wond van dichtbij...

Het is een redelijk grote snee (op zo'n klein jongetje). Het zit gelukkig wel mooi dicht en mocht het nou toch nog een dramatisch litteken worden dan zit het op een relatief goede plek, namelijk op z'n wenkbrauw. Uiteindelijk zal hij wel haar krijgen en dus ook op z'n wenkbrauw.