Eczeem

Gisterochtend waren we helemaal blij omdat Pelle met een vrijwel gaaf gezicht, zonder bultjes, uit z'n bed kwam. Da's, wat het ook was, (bijna) over dachten we. In de loop van de dag kwam het wel weer een beetje terug, maar dat viel toch best nog wel mee?! Vanochtend konden we alleen niet meer volhouden dat het "over" was. Het was weer in volle glorie terug.

Natuurlijk hadden wij ons al afgevraagd wat het kon zijn, maar we kwamen er niet uit. Last van de droogte, allergisch voor het Amerikaanse wasmiddel, ergens anders allergisch voor (maar waar voor, want hij krijgt nog steeds alleen maar borstvoeding en ik ben niets anders gaan eten dan voorheen), geen idee... Vanmorgen heb ik het "babyboek" (zo'n boek over het eerste jaar van je kind waarin ontwikkeling en kinderziektes worden beschreven) er maar eens op nageslagen. Exceem was ook de revue gepasseerd, maar zoals het in het boek werd beschreven moest het er toch heel anders uitzien dachten wij.

Omdat we gewoon wilden weten wat het nou was hebben we vanochtend maar even gebeld met de pediatrician, de kinderarts. Daar konden we meteen al terecht, dus dat systeem lijkt prima te functioneren. De arts had niet zo lang nodig om tot z'n conclusie te komen. Op afstand kon hij al zien dat het wel degelijk eczeem is. Hij is de eerste van de 3 die daar last van heeft, dus vandaar dat we het niet meteen herkende.


In z'n hals (waar z'n onderkinnen z'n schouders raken :-) is de eczeem het ergst

 Er is helaas niet echt iets aan te doen. Niet te vaak in bad, geen zeep gebruiken, goed smeren, maar dat zijn allemaal dingen die we al deden. Voor de allerdroogste plekken, een paar plooien waarin z'n huid zo droog is dat het open gaat heeft hij van die hormonencreme aangeraden. Gelukkig zijn ze daar hier ook niet al te scheutig mee en was het advies om dat alleen te gebruiken als het zo erg is dat het open drijgt te gaan. In de droogte van de winter is het vaak erger dan in de zomer. Helaas voor Pelle is de lucht hier in de winters erg droog, dus dat belooft nog wat. Misschien dat het daarom ook wel de laatste tijd op is komen zetten, want het is de laatste weken kouder en daarmee droger geworden. De kans is groot dat Pelle allergisch is voor het een en ander omdat dat vaak hand in hand gaat met eczeem. Omdat hij alleen nog maar borstvoeding krijgt heeft het nog geen zin om hem daarop te laten testen.

Kerstvakantie

Tussen kerst en oud & nieuw is de werkende mens over het algemeen vrij in Amerika. Alhoewel de kindjes en ik nu net zo vrij zijn als anders, is het met Daan thuis voor ons allemaal een soort kerstvakantie. Erg fijn! Deze week proberen we zo veel mogelijk te gebruiken om orde op zaken te stellen in het huis. Er is nog genoeg te doen om ons niet te hoeven vervelen deze week.

De kerstvakantie begon met een nieuwtje: een nieuwe wasmachine! We konden de Amerikaanse nu al niet meer aan en hebben een nieuwe gekocht. Dit is een meer Europees model. In ieder geval gewoon een voorlader die hopelijk beter wast en die ook een optie heeft om heet te wassen. De eigenaar van het huis heeft toestemming gegeven om de oude weg te doen en wil wanneer wij weer vertrekken de nieuwe machine overnemen.

Zoals ik in het vorige bericht schreef was er voor 2e kerstdag een winter storm alarm afgegeven. 's Nachts heeft het inderdaad nog flink gesneeuwd, maar de beloofde 16 inch hebben we bij lange na niet gekregen. De wereld was wel echt wit 's ochtends. En bij een witte wereld hoort het verplichte schoonmaken van de stoep voor je huis en van de oprit. Pfff... op dat moment waren we best blij dat er geen 40 cm was gevallen, want zo'n stoep is tot daar aan toe, maar heel die oprit is best groot. En nodig is het wel, want anders kun je niet weg met de auto. Sanne en Hidde gingen al snel in de sneeuw spelen. Hidde moet nog een beetje wennen aan de kou. Hij was net buiten, stond in de sneeuw, liet zich voorover vallen waardoor hij met z'n wantje in de sneeuw kwam en wat hij koud vond. Een dramatisch "pijn!" en "moe!" volgde en nog geen 5 minuten later lag hij in bed.

Daan en ik hebben een flinke tijd staan scheppen terwijl de jongtjes sliepen. Sanne had ondertussen de grootste lol in de sneeuw. Die vind het echt fantastisch! Ze had al een tijd lang gezegd dat wanneer het echt zou gaan sneeuwen ze een grote sneeuwpop wilde maken. Of eigenlijk 5 sneeuwpoppen: een papa-pop, een mama-pop-, een Sanne-pop, een Hidde-pop en een Pelle-pop. Nu is de lucht hier alleen zo droog dat de sneeuw hier meestal poedersneeuw is. Zo ook nu. Een sneeuwbal was zelfs al onmogelijk, dus een sneeuwpop zat er niet in. Daan had beloofd om dan in plaats van een sneeuwpop te maken met haar op de slee te rijden. Ze vond het net zo leuk als ik het vroeger vond! Ze wilde hard door de tuin worden getrokken en wilde daarna ter compensatie papa door de tuin trekken!

Sanne wordt op de slee door de tuin getrokken

Pelle zit de laatste dagen onder de uitslag. Eigenlijk heeft-ie al langer wat vlekken, maar de laatste dagen is het duidelijk erger geworden. We dachten eerst dat het door de droge lucht komt. We hebben allemaal wel wat last van de droge lucht, maar zelfs met goed smeren met goede creme gaat het niet over bij Pelle en wordt het de laatste dagen duidelijk erger. Hij heeft nu - vooral in z'n hals en op z'n gezicht - allemaal kleine bultjes zitten. Wellicht komt het door het Amerikaanse wasmiddel. Sinds de nieuwe wasmachine gebracht is ben ik weer gaan wassen met het Nederlandse wasmiddel dat we nog hadden. Hopelijk laat dat wat verbetering zien bij Pelle!

Op de foto zie je de uitslag niet zo

Vanochtend zijn we met de kindjes naar de kapper gegaan. Het was duidelijk weer nodig bij Sanne, Hidde en ook zeker bij Daan! Mijn aanwijzingen geven over hun kapsel in het Engels is nog wat voor verbetering vatbaar - de kindjes zien er wat te braaf uit met hun kapseltjes al je het mij vraagt - maar ze zijn weer netjes en de hun haren komen niet meer in hun ogen. En Daan is gewoon weer zoals gebruikelijk van te lang naar te kort gegaan.

Vanmiddag ben ik met Sanne en Hidde even naar de Rainbow Child Development Center gelopen. Dat is de "school" hier aan het einde van de straat waar ze vanaf volgende week naartoe zullen gaan. We waren al eerder gaan kijken en nu zijn ze ook daadwerkelijk ingeschreven. Voor Hidde is het voor het eerst dat hij naar iets peuterspeelzaal-achtigs gaat en hij begint met 2 ochtenden in de toddler groep. Sanne begint met 3 ochtenden op de preschool. M'n moederhart vindt het bijzonder spannend! Men zegt dat kinderen een vreemde taal heel snel oppikken, maar ik ben toch heel benieuwd hoe het tot die tijd zal gaan. Ze krijgen allebei een pictogrammen boekje mee, waarin ze wat belangrijke dingen kunnen aanwijzen, maar ik ben natuurlijk toch bezorgd dat de taal de eerste tijd een struikelblok zal zijn. Sanne kijkt er erg naar uit om weer naar school te mogen. Het lijkt erop alsof ze de peuterspeelzaal echt wel een beetje gemist heeft. Hidde zegt ook dat hij graag naar school wil, maar we zullen zien hoe oprecht dat is. Wie iets meer wil zien van Rainbow kan kijken op rainbowchilddevelopment.com.

Kerstmis

Kerstmis begon voor de kindjes bijzonder spannend: er lagen cadeautjes onder de boom! Geheel voorgeprogrammeerd door Sinterklaas keken ze - op zoek naar cadeautjes - eerst bij de openhaard. "Nee, geen cadeautjes." Pas in 2e instantie viel de stapel onder de boom op. Iedereen heeft weer een paar leuke cadeautjes gekregen en daarmee zijn er voorlopig genoeg feestdagen met cadeaux geweest....

Cadeautjes onder de boom

We hebben een kerst-feestontbijt gehad. Helaas zonder kerststol, want die kennen ze hier niet. Dat is volgens mij het eerste ding dat ik wel echt mis van Nederland... Verder was het een rustige en geen bijzondere kerst. 's Avonds hebben we gewoon gegeten, omdat je de 3 kindjes geen plezier doet met fancy eten en daarmee jezelf ook niet. Wat we wel hadden was een gingerbread huisje. Iets wat hier bij kerst hoort. Die kun je hier als all inclusive bouwpakketje in de supermarkt kopen en heb ik samen met de kindjes in elkaar gezet. Erg grappig en nog lekker ook!  

Het gingerbread huisje met heel veel snoepjes erop

Voor 2e kerstdag was er een winter storm alarm afgegeven. Dit wil zoveel zeggen als dat er zoveel sneeuw gaat vallen dat het verkeer hier hinder van kan ondervinden. Alhoewel het alarm al heel de dag van kracht was begon het pas 's middags te sneeuwen. Het leek in eeste instantie niet zo wild te sneeuwen, maar ze beloven zo'n 16 inches sneeuw. Nu maken we bij de mensen in Nederland misschien niet zo snel meer indruk met sneeuw, maar voor mijn gevoel is zo'n 40 cm in 1 dag toch best veel! Ik ben dus benieuwd hoe de wereld er morgenochtend uit ziet...

Happy Holidays

Wij wensen iedereen fijne kerstdagen! Bij ons is het natuurlijk een all American kerst. Zelfs met Santa Tracker... De buren vertelde dat ze ieder jaar met de Sloane en Brook de Santa Tracker in de gaten houden. Wanneer hij dan 's avonds in de buurt komt stappen ze in de auto op zoek naar Santa Claus. En ieder jaar zien ze wel rode lichtjes in de lucht: de arreslee van Santa Claus met z'n rendieren. Of was het nou toch een vliegtuig....?! Wie Santaclaus ook wil volgen, kijk op de Santa Tracker.


Happy Holidays!



Medische molen

Nu we eenmaal hier in Amerika zitten moeten ook alle medische zaken geregeld worden. Een van de eerste dingen die we moesten regelen was de pediatrician voor de kindjes. Een consultatiebureau kennen ze hier niet, maar kinderen gaan hier tot hun 18e naar de kinderarts. Aangezien Pelle z'n 3e ronde prikken moest krijgen was hier enige haast mee. Inmiddels is hij al geweest en bleek de haast die wij dachten te hebben onterecht. Alhoewel de kindjes hier voor vrijwel dezelfde dingen worden ingeeint, is het vaccinatieschema hier anders qua timing. De 3e ronde krijgen ze hier pas met 6 maanden, dus is het bij een algehele check-up gebleven. Alles was overigens goed met hem. Hij woog 13,3 pounds en was 25 inches lang. Gelukkig zat er een knopje op de weegschaal om het om te zetten naar kilo's (6,3 kg) en stonden er ook centimeters op de meetlat (63,5 cm). Het wordt nog een uitdaging om al die andere maten in die 2,5 jaar onder de knie te krijgen... Sanne hoeft voorlopig niet langs te komen bij de kinderarts omdat ze op haar leeftijd nog maar 1x per jaar op controle komen en ze in oktober nog op het CB is geweest en Hidde gaat mee voor Pelles volgende afspraak in januari. Sanne en Hidde hoeven overigens helemaal niet gevaccineerd te worden hier in Amerika. Sanne heeft vervroegd de laatste vaccinatie gekregen in Nederland en Hidde krijgt diezelfde vaccinatie verlaat wanneer we terug komen.

Geen prik vindt Pelle natuurlijk niet erg!

Voor Daan en mij is er inmiddels een family doctor. Dit is het equivalent van de Nederlandse huisarts. We staan geregistreerd, maar hebben pas eind januari een afspraak voor een kennismaking. In geval van nood hebben we dus in ieder geval een adres waar we terecht kunnen.

Ook de afspraak bij de oogarts is gemaakt. Vlak voor ons vertrek uit Nederland kwam de oogarts erachter dat er waarschijnlijk (een voorstadium van) nieuwe bloedvaten in mijn ogen te zien is, waar iets aan gedaan moet worden met een laser behandeling. Omdat het praktisch gezien niet haalbaar was om daar in Nederland nog iets mee te doen (voornamelijk omdat er dan fluoriscentie foto's gemaakt moeten worden waardoor ik 3 dagen geen borstvoeding mag geven en ik dus enige voorbereidingstijd nodig heb) zal dit hier moeten gebeuren. Begin januari heb ik nu een afspraak.

Hiermee zijn we er nog niet. Sanne en Hidde hebben nog een oogarts, of eigenlijk een optometrist nodig en er moet nog een endocrinoloog gevonden worden voor mij. Overigens is het eerste belonings-omdat-je-je-bril-op-hebt-gehad-stickervel van Hidde vol. Een vol stickervel betekent een klein cadeautje. Inmiddels is er een nieuw stickervel gemaakt met in plaats van ruimte voor 10, ruimte voor 20 stickers en zal hij z'n bril op moeten houden totdat het wekkertje afgaat. Hopelijk gaat het zo goed dat wanneer ze hier op controle moeten komen hij gewoon z'n bril op heeft....

Een spaarzaam moment met bril (en lolly)

Bijna kerst

Het eerste weekend na Sinterklaas hebben we een kerstboom in huis gehaald. De boom staat uiteraard in de huiskamer. Vorig jaar zaten we met kerst in Italie en hadden we een nepboom. Deze boom staat nu in Sannes kamer. Ze mocht zelf kiezen wat voor lampjes ze erin wilde. Ze is zo'n 10x geswitched van gekleurd, via wit, rood, blauw, paars, gekleurd, weer wit naar uiteindelijk toch maar gekleurd. Een eigen boom in je eigen kamer is natuurlijk fantastisch, dus wil ze ook niet dat 's avonds wanneer ze gaat slapen de lichtjes uit gaan. Vooruit, ze mogen nog even aanblijven, maar 's avonds wanneer papa en mama naar bed gaan doen we ze uit. Dus ligt ze daar te slapen in het licht van haar kerstboom!

Sanne slaapt bij het licht van haar kerstboom

Sanne en Hidde wilde heel graag sterren in de boom. Daarom hebben ze zelf sterren mogen maken. Op een vel dik papier hebben we sterren geprint, die ze zelf in mochten kleuren. Naast de ballen hangen de sterren nu dus ook in de boom. Af en toe willen ze nog een "sterrenvel" om in te kleuren en zo wordt de boom steeds voller.

De boom met sterren

Waar de meeste Amerikanen flink uitpakken met Kerst, zijn wij gewoon met z'n vijven en zal het niet erg spectaculair zijn. Wat we overigens wel prima vinden. Normaliter ligt er bij Oma altijd een boek onder de boom voor iedereen, maar doen we verder niet aan cadeaux. Maar in Amerika brengt de kerstman natuurlijk cadeautjes voor in de sokken en onder de boom, dus hopen Sanne en Hidde dat hij ook voor ons iets in petto heeft...

Hidde 2 jaar!!

Vandaag is Hidde 2 jaar geworden! Feest dus aan de Washington Valley Drive. Het was (wederom, arme Hidde) een bescheiden feestje omdat we nou eenmaal nog geen woeste vriendenkring hebben opgebouwd in de maand die we hier zijn. Maar afgelopen woensdag hebben we wel speciaal voor de verjaardag een gast opgehaald van het vliegveld: Oma!

's Ochtends bij het uit bed halen van de kindjes was het eerste wat Sanne tegen Hidde zei "gefeliciteerd met je verjaardag", vergezeld door een kus. En vanaf dat moment had hij dondersgoed door dat hij jarig was! In bed hebben we al zachtjes (wij waren ook net wakker) een paar verjaardagsliedjes voor hem gezongen. Bij het naar beneden komen zag hij de Kikkervlaggen hangen (hij wilde graag een Kikkerfeestje), ging in het midden van de kamer onder de vlaggen staan en zong terwijl hij naar de vlaggen sprong "lang zal hij leven" voor zichzelf. Hij was echt jarig! 

"Lang zal hij leven"

Natuurlijk hadden we een echt verjaardagsontbijt met eitjes, sap, croissantjes, gevolgd door cadeautjes! Zo ver van huis had ik niet zo veel cadeautjes verwacht, maar niets was minder waar. Veel mensen hebben aan z'n verjaardag gedacht, wat ik echt heel erg leuk vond! Ik vond het erg bijzonder dat zelfs nu er nog te veel cadeautjes waren voor hem om op 1 dag allemaal mee te kunnen spelen. Heel erg bedankt iedereen voor alle aandacht voor Hiddes verjaardag!


Cadeautjes uitpakken in z'n versierde stoel

Verder was de dag erg rustig, wat voor Hidde wel prima was. Bij de koffie hadden we Kikker- en appeltaart. (Janneke, de recepten die ik in Italie van je gekregen had heb ik nu wel gebruikt. Lekker!) Het enige bezoek (naast oma natuurlijk, maar die hoort er na al een paar dagen hier te zijn gewoon bij) van de dag waren de buren. Die kwamen 's middags even langs, wat leuk was. Al was het alleen maar om het feit dat Hidde en Sanne daardoor nog een keer taart konden eten... Na het genieten van de patat, appelmoes en hotdogs (het gekozen verjaardagseten van Hidde) was de dag alweer enerverend genoeg en tijd voor bed!

Foto's van Hiddes verjaardag kunnen jullie vinden op Picasa onder Hidde 2 jaar!!

Volg ons via email

Na herhaaldelijke klachten (oke, misschien meer opmerkingen) dat men dacht dat er een email zou verschijnen bij nieuwe berichten ben ik maar eens op onderzoek uitgegaan. Dit bleek minder makkelijk dan verwacht, maar als het goed is werkt het nu! (Ik verkondig dit toch met enige trots, aangezien Daan halverwege afhaakte en ik het zelf heb afgerond.) In de rechter kolom staat vrij onderaan het kopje "volg ons via email". Als je op de bijbehorende link klikt krijg je een schermpje waar je je emailadres in kunt vullen. Daarna moet je het geheel nog activeren en dan krijg je als het goed is een nieuw mailtje wanneer er een nieuw bericht op de blog verschijnt. Iedereen blij!

Big black and beautiful

Om te kunnen functioneren in Amerika is een auto onontbeerlijik. En dan niet alleen een auto voor het gezin, maar (minstens) een auto voor iedere volwassene in het gezin. Daan heeft een lease auto en heeft al diverse tijdelijke auto's gehad. Een week na de verhuizing heeft hij z'n eigen auto gekregen: een Chevrolet Traverse. Voorwaarde hiervoor was natuurlijk dat we er met heel het gezin in konden. Nu is dat hier wel wat gemakkelijker te realiseren dan in Nederland, want groot is hier geen uitzondering. Als het goed is (we hebben het nog niet geprobeerd) kunnen de 3 kindjes naast elkaar op de 2e zitrij. De 3e zitrij kan dan eventueel worden ingeklapt voor extra bagage ruimte. 

Daans auto: een Chevy Traverse

We hebben hier ook meteen al vanaf dag 1 (of eigenlijk vanaf dag 3) onze eigen auto. Daan had dit voordat we deze kant op gingen al geregeld en we konden onze auto meteen op maandag op gaan halen: een Volkswagen Routan. Ook deze heeft 3 zitrijen, waarbij Sanne als grootste kindje stoer helemaal achterin zit. Deze auto heeft zo ongeveer alle opties die je maar kunt bedenken: een achteruitrij-camera, de mogelijkheid om vanaf afstand de motor te starten, op je sleutel de mogelijkheid om schuifdeuren en achterklep te openen, de mogelijkheid om je garagedeur te openen vanuit je auto etc. Het meeste klinkt vrij overdreven, maar ik moet zeggen inmiddels ben ik er al volledig aan gewend. Dusdanig dat toen ik vanmiddag iets achteruit de auto van  Daan ging pakken ik vrij verbaasd was om geen knopje te kunnen vinden waarmee de achterklep elektrisch dicht ging... 

Manons auto: een Volkswagen Routan

Aan ons huis zit een 2,5 garage met 2 garagedeuren, dus wij hadden onderling al verdeeld welke plek van wie zou worden. Toen ik voor het eerst de garage in wilde rijden bleek dat toch iets minder soepel te gaan dan gedacht. Die garagedeur was toch iets minder van Amerikaans formaat dan ik dacht. Of m'n auto iets te Amerikaans... De keer daarna ben ik toch maar - met veel steken en veel dubbel checken of ik nergens tegenaan zou rijden - op mijn plek naar binnen gereden. Blijkt dat de auto zo groot is dat de deur van het huis naar de garage niet meer open kan wanneer deze in de garage staat! Daans auto is net iets kleiner, maar ook deze bleek te groot voor deze plek. Gevolg is nu dus dat de Volkwagen in de garage staat (het naar binnen rijden gaat al aanzienlijk soepeler!) en de Chevy gewoon op de oprit. Helaas voor Daan dus wel krabben 's ochtends...

1x Drinken

Wat mij betreft mag de vlag uit vandaag! Vannacht heeft Pelle voor het eerst sinds hij weer een arm vrij heeft uit z'n inbaker slaapzak maar 1x gedronken `s nachts! inmiddels slaapt hij al in een gewone slaapzak, maar sinds er 1 arm vrij is gekomen, is hij `s nachts consequent 2x gekomen. In Nederland ging hij al ongeveer tegelijk met z`n broer en zus naar bed en werd dan `s nachts 1x wakker om te drinken. Na de verhuizing is hij heel even van slag geweest, maar daarna heeft hij zich weer keurig hersteld. In z'n nieuwe ritme kwam hij vaak al voor middennacht voor de eerste keer. Vrij slopend om dat (weer) iedere nacht te hebben.

Sinds 2 dagen ligt Pelle weer in z'n eigen oud Hollandsche wieg. Het heeft vrij lang geduurd voordat hij hier weer in kon slapen. Zijn kamer is eigenlijk als enige nog een grote zooi. De verhuizers hebben de frontjes van de lades van de commode afgehaald om deze beter te kunnen vervoeren. Alleen is die commode nog door Daans vader gemaakt en zijn die frontjes per la gesteld. Nu moet dus eerst weer worden uitgezocht welk frontje bij welke la hoort en dan moet alles weer opnieuw worden gesteld. Wat ons betreft was het duidelijk niet de bedoeling dat die frontjes eraf gehaald zouden worden! Gevolg is dat alle spullen die in de commode moeten - wat zo ongeveer alles is - er nog niet in kunnen waardoor het nog een puinhoop is in zijn kamer met nog veel spullen in dozen. En in die dozen zaten dus ook de spullen die ik nodig had voor de wieg. Ze zijn nu eindelijk opgeduikeld uit een doos en de wieg is weer in ere hersteld.

De wieg te midden vande dozen en de nog af te monteren commode

Of het het kleinere en dichtere van de wieg is ten opzichte van de grote Amerikaanse open crib, of het hoge plastic gehalte dat de crib (inclusief matras) had, ik weet het niet. Het lijkt er in ieder geval op dat hij beter slaapt in z'n wieg. (Zolang hij er nog in past.) Ik weet niet of het blijvend is z'n 1x per nacht drinken, maar voor afgelopen nacht heb ik er in ieder geval van genoten!

Kleine Pelle weer in z'n wieg



Pakjes, pakjes, pakjes...

Heel veel pakjes de afgelopen dagen... Afgelopen donderdag zijn de verhuizers gekomen om de spullen te brengen. 's Ochtend werd eerst in alle vroegte de container voor de deur geplaatst. (Heel handig zo dat-ie de brievenbus blokkeerde waardoor we 2 dagen geen post hebben kunnen ontvangen en ik me nog steeds afvraag of we ook niet diverse pakjes hebben misgelopen...) Het verhuisteam kwam even later 4 man sterk om alles naar binnen te sjouwen. Door de goede voorbereidingen van Daan in Nederland, het goed inpakken en het goed noteren van de spullen ging dit allemaal erg soepel.

De container met alle spullen er nog in staat voor de deur

Halverwege de dag werden we gebeld door het Amerikaanse verhuisbedrijf dat ze begrepen dat we ook Ikea spullen hadden. Eh, ja, da's toch niet heel raar? Eigenlijk bestaat het overgrote deel van onze inrichting uit Ikea. Dat (en andere ingewikkeld meubilair (?)) mochten de verhuizers namelijk niet zomaar in elkaar zetten. Dat was een extra kostenpost en daarvoor moest eerst toestemming worden verkregen van het Nederlandse verhuisbedrijf. Omdat het in Nederland al na kantoortijd was kon dat dus pas de volgende dag. Helaas zouden er op donderdag dus geen meubels meer in elkaar kunnen worden gezet. Wij balen natuurlijk! Maar wat schets onze verbazing? Beginnen die verhuizers opeens zelf Hiddes bed (toch overduidelijk Ikea) in elkaar te zetten. We hebben maar niets gezegd. Hierna waren ze opeens vertrokken met de woorden dat wij de kans kregen "to settle in", waarna ze de volgende dag terug zouden komen. Maar ja, hoe kom je op orde als er nog geen kast in elkaar staat?! Dus heeft Daan donderdagavond zelf de kast in de studeerkamer in elkaar gezet.

Vrijdag zijn de verhuizers terug gekomen om kasten in elkaar te zetten (halverwege kwam pas de goedkeuring hiervoor binnen) en ons volledige keuken assortiment uit te stallen op de diverse tafels. Daarna was het toch echt aan ons om de rest van de dozen uit te pakken. We hebben hard gewerkt, maar jullie zullen begrijpen dat de dozen nog niet zijn weggewerkt. Nou helpt het natuurlijk ook niet dat het gewone leven (kindjes, wassen, koken, eten, etc.) ook gewoon door gaat. Toch vind ik zelf dat we al een heel eind zijn! Nu kan ik niet beloven dat de laatste dozen over 2,5 jaar niet onuitgepakt mee terug gaan, maar so far so good!

Het is fijn om onze eigen spullen weer te hebben. Het is bijzonder praktisch en het geeft je ook direct een gevoel thuis te zijn. Sanne en Hidde zijn weer helemaal blij me al het speelgoed dat ze een paar weken niet hebben gezien.

Alhoewel wij nog volop tussen de verhuisdozen zaten, werd het natuurlijk ook gewoon 5 december. Terwijl wij nog aan tafel zaten te lunchen hoorden we opeens de garage deur open en dicht gaan. Natuurlijk zijn we snel gaan kijken en wat vonden we in de garage? Zakken met cadeautjes!

Cadeautjes in de garage!

Het was allemaal heel spannend! Vooral Sanne vond het echt bijna te spannend! Maar natuurlijk ook wel erg leuk! Onder het genot van echt Sinterklaas snoep (het heeft ook nog zo z'n voordelen dat Daan vorige week in Nederland moest zijn!) hebben we allemaal mooie cadeautjes uit mogen pakken. Het was een geslaagde pakjesmiddag. Dank u, Sinterklaasje!

Daarna weer over naar die andere pakjes. Er moeten dozen worden uitgepakt en een plekje worden gevonden voor al die spullen! Kijk voor meer foto's van de verhuizing in de Verhuizen deel 2 map en voor meer 5 december foto's in de 5 December 2010 map.

Land van de onbegrensde mogelijkheden

The American Dream, the land van de onbegrensde mogelijkheden, noem maar op, alles kan hier, toch?! Ik was er altijd al wat sceptisch over en vandaag is dat donkerbruine vermoeden bevestigd. Na het eten poetsen wij de handen en gezichten van de kindjes altijd met een washand. Die wordt daarna altijd netjes uitgespoeld, aan het einde van de dag in de was gegooid en de volgende dag wordt een nieuwe washand gepakt. Vanochtend heb ik in een grote pan de washanden uit staan koken omdat de washanden al stonken op het moment dat ze uit de wasmachine kwamen. Toch raar dat onze supersonische Amerikaanse machine met een maximum wasbeurt van zo'n half uur en een maximum temperatuur van echt niet meer dan 40 graden bepaalde dingen niet schoon krijgt. Misschien zijn er toch bepaalde grenzen te vinden....

The American Dream onder de wasmachines

Camping WVD

Totdat onze eigen spullen worden gebracht camperen we aan de WVD. Daan heeft het leefbaar ingericht, maar er staat alleen het hoognodige. Nu is het best een luxe camping, hoor. Onze tent is bijzonder groot (nu er nog geen spullen zijn is er bijvoorbeeld een speciale "ballenkamer", in deze kamer mag worden gegooid met ballen omdat daar nog helemaal niets in staat), we hebben een vaatwasser en een jacuzzi. Niets te klagen dus.

De woonkamer

Toch zou het fijn zijn om al onze eigen spullen weer te hebben. Zowel omdat het meer thuis is met je eigen dingen om je heen, als uit praktisch oogpunt. Gelukkig werd ik vanochtend gebeld met goed nieuws: zoals verwacht is de container inmiddels vrijgegeven en komen de verhuizers donderdag en vrijdag alles brengen en in elkaar zetten. Wij hoeven dan "alleen nog maar" de dozen uit te pakken. Het zal wel even duren totdat we op orde zijn, daarom alvast een indruk van ons (lege) huis op: http://picasaweb.google.com/112508555502529596142/CampingWVD?feat=directlink

Kom vooral langs: mooie logeerkamer, toch?!

Tweede prijs

De titel van dit bericht verraadt het al: Daan heeft niet de eerste, maar de tweede prijs gewonnen bij de DSM Intellectual Property Award. Volgens eigen zeggen waren er 5 criteria waar de jury op lette, waarbij de nadruk lag op 2 van die 5 punten. Als het zwaartepunt zo wordt gelegd hebben de anderen terecht gewonnen.Wanneer het op 2 andere punten had gelegen had Daans groep gewonnen. Hij voegde eraan toen "ik houd natuurlijk niet van verliezen, maar ik kan ermee leven". Natuurlijk zijn wij trots op de nominatie en de 2e prijs!

Hoera voor papa!

Reactie plaatsen?

Van diverse mensen heb ik al gehoord dat het niet gelukt is om een reactie te plaatsen op onze blog. Ik heb het zelf even geprobeerd om te kijken of het mij wel lukte. Weliswaar was dit bij een mede blogger (dankjewel, Marrit), maar ik neem aan dat alle blogspot blogs hetzelfde werken. Ik had hier geen problemen mee. Ik heb gebruik gemaakt van mijn google account, maar dat is misschien nog geen eens noodzakelijk. Sowieso is zo'n account met ieder emailadres zo aan te maken. Verder moet je zo'n woordverificatie intypen. Die kwam bij mij niet direct in beeld, maar door op het kruisje te drukken verscheen die alsnog en kon ik de reactie zo plaatsen. Hopelijk kan iedereen die dat wil een reactie plaatsen. Zo niet laat dan even per mail weten wat het probleem is, dan kan ik op onderzoek uit...

Black Friday

Gisteren was het Black Friday. Thanksgiving is altijd op de laatste donderdag van november. De dag daarna is het altijd Black Friday. Dit heeft weinig met Indianen te maken, of die moeten toevallig heel erg dol op shoppen zijn. Black Friday is een soort Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf, maar dan in het groot. Als goede Amerikaanse vrouw sta je na het Thanksgiving diner midden in de nacht op, om in alle vroegte - de meeste winkels gaan zo rond 4 uur 's ochtends open - je goed voorbereide slag te slaan. Iedereen die mij ook maar een beetje kent zal begrijpen dat ik mij hier verre van heb gehouden, maar het schijnt echt 1 grote waanzin te zijn! Als winkels interssante aanbieden hebben schijnen de rijen op de volledige parking lot - en die zijn nogal groot hier - te staan. Alle vrouwen die donderdag bij het Thanksgiving diner waren hadden woeste plannen. Ik was blij dat de kindjes lekker sliepen en ik zo min mogelijk wakker hoefde te worden!


Black Friday

Op Black Friday is heel Amerika - en daarmee Daan dus ook - vrij. Niet zozeer voor het shoppen, maar omdat het een vaste brugdag is. We zijn 's middags maar eens op jacht gegaan naar sneeuw spullen voor de kindjes. Het valt niet mee om rondom Hiddes slapen nog rustig naar een mall te gaan. Hij slaapt meestal na de koffie voor een paar uur, heeft dan vrij laat nog een enorme lunchsessie, waardoor je pas laat op stap bent. Gek genoeg is het met 3 kindjes door een mall sjouwen dan ook niet de meest rustige bezigheid die je je kan bedenken. Iedereen die niet bij ons hoort vindt de kindjes erg schattig. Zo leuk als die 2 oudste door de mall rennen en tegen iedereen "bye bye" roepen, maar voor ons is het toch niet zo relaxed. Snel doen wat moet en daarna snel naar huis! De sneeuwlaarzen zijn gekocht, de broeken en wanten op internet besteld, laat de sneeuw maar komen!

Vandaag zijn we even naar de Lowes, een soort grote Gamma gegaan op zoek naar gordijnen voor de diverse ramen. De ramen in de eetkamer zijn voorzien, wat voor mij meteen al een veel meer eigen gevoel geeft dan dat het was. Iets wat we zelf hebben uitgezocht, ben er helemaal blij mee!

Het is inmiddels bijzonder koud buiten (wind!) en vandaag weer een paar sneeuwvlokken gezien, dus vandaag voornamelijk binnen doorgebracht. Daan wilde vandaag omdat hij toch genoeg tijd had zelf lasagna maken. Halverwege de bereiding kwam hij erachter dat de benodigde overschaal (er is er maar 1, de rest zit op de boot) nog bij de buren stond. Donderdag hadden we toetje meegenomen en daarvoor die schaal gebruikt. Omdat de buren niet thuis bleken te zijn en er dus geen schaal was zijn we bij Applebees gaan eten. Zo'n typisch Amerikaans Diner gebeuren. De kindjes vond het allemaal erg mooi: frietjes, kippetjes, appelmoes en appelsap in een restaurantje eten, wat wil je nog meer. Voor eten met kleine kinderen wel ideaal dat de omloopsnelheid zo enorm hoog ligt!

Morgen gaat Daan weer voor 3 nachten op reis. Hij is genomineerd voor de DSM Intellectual Property Award, dus die gaat hij hopelijk dinsdag in Nederland ophalen. Leuk dat hij genomineerd is, jammer dat hij er weer voor op reis moet. Maar als het goed is hierna voorlopig niet meer...

Tot slot nog goed nieuws: de boot is in aantocht! Vrijdag werden we gebeld dat de boot in de haven is aangekomen en dat de spullen nog door de douane moesten. De verwachting was dat ze aan het einde van de komende week de spullen komen brengen!

Thanksgiving

Gisteren was het Thanksgiving. De dag waarop de Amerikanen feest vieren om de Indianen te bedanken voor de hulp die ze in de winter kregen toen ze als kolonisten hier aankwamen. Of eigenlijk gewoon een excuus voor turkey, booze and football!

De dag begon verrassend met sneeuw! Het begon 's ochtends licht te sneeuwen, maar dit werd al snel serieus en binnen de kortste keren was het buiten helemaal wit. Terwijl Hidde in bed lag is Sanne dol enthousiast buiten gaan spelen met Daan. Het is duidelijk dat we nog niet helemaal ingesteld zijn op het Amerikaanse klimaat, want er lagen nog geen sneeuwpakken, mutsen en wanten klaar voor de kindjes. Maar dat kon Sanne er natuurlijk niet van weerhouden om in de sneeuw te gaan spelen.

Sneeuwballen gooien

Toch geven een malloit met (gewone) broek, je Jip en Janneke laarzen en alleen een warme winter jas iets minder warmte dan gewenst. Dus terwijl de buurmeisjes (met wel een sneeuwbroek, sneeuwlaarzen, muts, sjaal en wanten) nog volop buiten aan het spelen waren, droop Sanne af met blauwe handen. We vonden dat ze het nog lang uit hield, zeker een half uur in de kou. Voor dit weekend hebben we dus een doel: winterspullen voor de kindjes kopen zodat we bij de volgende sneeuw zijn voorbereid.

Na het buitenspelen ging de sneeuw vrij snel over in regen waardoor nog een keer buitenspelen niet meer ging en de sneeuw ook langzamerhand verdween. Maar voor de middag hadden we sowieso al een invulling, want we waren uitgenodigd om thanksgiving bij de buren te komen vieren.

Klaarblijkelijk vindt het thanksgiving diner nooit 's avonds plaats, maar altijd 's middags, dus stonden wij om half 3 al klaar om te komen eten. Het was daar een grote chaos! De 2 broers van John, de buurman waren er ook met hun gezin, evenals de moeder van Beth en haar vriend. Omdat dit grote gezelschap niet in 1x aan tafel paste hebben de kindjes eerst gegeten en daarna pas de volwassenen. Een echte Amerikaanse maaltijd voor de kindjes: kalkoen, aardappelpuree, mais, macaroni & cheese en cranberry jelly. Sanne en Hidde waren bijzonder Nederlands en daarmee bijzonder braaf. Ze hebben braaf gezeten, gegeten en rende niet na 2 happen al van tafel.

De volwassenen aten natuurlijk ook kalkoen met stuffing, aardappelpuree, zoete aardappelen, salade, broodjes, mais en cranberry jelly. De kindjes mochten in de tussentijd een Snoopy thanksgiving film kijken, wat Sanne en Hidde natuurlijk erg spannend vonden om televisie te mogen kijken en toen werd-ie ook nog eens 2x gedraaid. Wat wil je nog meer?! Pelle heeft braaf in de wipper gezeten en toen hij moe werd gewoon in z'n eigen bedje geslapen, aangezien de babyfoon ook bij de buren bereik heeft.

Alle kindjes op de bank voor de film

Na het eten volgde nog een overvloedige hoeveelheid aan toetjes. De kindjes waren inmiddels verplaatst van televisie naar kelder, die bij de buren stampensvol met plastic speelgoed staat. Toen de kinderen naar boven werden geroepen met "deserttime" was Hidde inmiddels al boven. Die wilde bij mama in de buurt spelen. Omdat Sanne niet met de kinderschare naar boven kwam gehold ben ik haar gaan zoeken. Ze stond helemaal alleen in de kelder te zoeken naar Sloane (het buurmeisje). Erg grappig om te zien dat zij als enige niet had meegekregen wat er te gebeuren stond en dus nog braaf aan het spelen was.

Na nog wat brownies, stukken taart, koffie etc. naar binnen te hebben gewerkt zijn we weer naar huis gegaan. Alle 3 de kindjes waren bijzonder lief geweest, maar nu wel helemaal op. Thuis hebben we nog snel de schoen gezet, want Sinterklaas gaat ook gewoon door en daarna snel naar bed!

De mol met de bril

Misschien niet iedereen heeft het nog meegekregen, maar een week voor ons vertrek kwamen we er bij de oogarts (of eigenlijk optometrist) achter dat ook Hidde een brilletje nodig heeft. Er werd gezegd dat hij en Sanne heel duidelijk broer en zus zijn: allebei een hogere plus sterkte dan ze gezien hun leeftijd zouden moeten hebben. Of Hidde ook net als Sanne een lui oog heeft is nog niet bekend. Om dit te kunnen meten moet hij zelf goed meewerken met de testjes (dan moet hij zo'n brilletje voor waarbij 1 oog is afgeplakt en op afstand plaatjes benoemen) en dat heeft hij tot nu toe pertinent geweigerd.

In ieder geval zal hij net als Sanne tot z'n 12de een bril moeten dragen. Tegen die tijd is het gevaar op een lui oog geweken en kan hij wellicht zonder bril. Om alles nog even snel in Nederland te kunnen regelen zaten we dezefde dag dat we bij het oogziekenhuis waren geweest nog bij de opticien en kon Daan de ochtend van z'n vertrek uit Den Haag nog z'n bril ophalen.

Maar ja, daarna kwam pas het moeilijke deel. Hoe overtuig je dit eigenwijze jongetje van bijna 2 (dus ik zeg NEE) ervan om z'n bril op te zetten? Nou, dat weten wij ook nog niet. Hij heeft het stelselmatig geweigerd. Afgelopen week heb ik h'm maar duidelijk zichtbaar op tafel gelegd zodat hij in ieder geval het bestaan ervan niet zou vergeten. Maar opzetten, ho maar!

Daan kwam van de week met het idee om het liedje van de mol (die een brilletje op moet zetten omdat-ie anders z'n kop stoot) te zingen. Wij zingen het graag voor hem, maar dan moet Hidde z'n bril op. Dat werkte redelijk goed. Gisteren heeft hij een paar keer braaf z'n bril opgezet voor het liedje. Aan het einde van het liedje wist hij niet hoe snel hij z'n bril weer af moest zetten. Dat deed hij dan ook nog eens zo snel dat de pootjes achter z'n oren bleven hangen en hij zich pijn deed. Dat helpt natuurlijk ook niet. Of dat het nou was of dat hij zich gewoon bedacht heeft weet ik niet, maar nu weigert hij weer z'n bril op te zetten, ook voor het lied.

Het lied duurde net lang genoeg voor een foto

Er zullen dus nog wel wat stickers, beloftes, cadeautjes etc tegenaan gegooid moeten worden voordat hij net zo braaf z'n bril draagt als Sanne. Als straks ook nog blijkt dat hij moet plakken wordt het nog interessanter...   

De eenarmige bandiet

Al vrij snel na z'n geboorte zijn we bij Pelle begonnen met inbakeren. Omdat wij nu eenmaal niet zulke soepel slapende kinderen maken leek ons dit verstandig. Bij Sanne werd achteraf op het consutatiebureau gevraagd waarom we haar nooit hadden ingebakerd (eh... omdat jullie het CB zijn en dat dus hadden moeten aankaarten!) en bij Hidde hebben we dit wel gedaan, maar pas later. Na deze twee leermomenten bedachten we bij Pelle meteen bij de eerste tekenen van slecht slapen dat inbakeren misschien handig was. En dat was het ook, want sindsdien zijn z'n slaapgewoonten duidelijk verberterd en slaapt hij beter dan z'n zus en broer op die leeftijd.

Maar op een gegeven moment moet het inbakeren natuurlijk ook worden afgebouwd. Al is het maar omdat het (maak-het-jezelf-gemakkelijk-)inbakerzakje dat wij hebben binnenkort te klein wordt. Dat doen we zoals wordt aangeraden stap voor stap en sinds afgelopen donderdag heeft Pelle in bed 1 arm terug gekregen. Zo ligt onze eenarmige bandiet dan in z'n bedje.

De eenarmige bandiet

Nu schreef ik vorig weekend dat Pelle zo fijn had doorgeslapen. Dat was wel alweer iets teruggedraaid doordat hij rond 5 uur, half 6 's ochtends voor een voeding kwam. Maar sinds Pelle een arm terug heeft, heeft hij er op z'n minst 1 voeding bij gekregen! Hij komt nu voor 12 uur alweer om te drinken en dan zo'n 3 uur later weer! Pffff.....

M'n grote hoop is dat het gewoon even wennen is aan z'n vrije arm en dat hij heel snel weer terug is naar z'n oude ritme. Afgelopen nacht ging het wel al iets beter (kwart voor 1 en daarna half 6), dus ik blijf vooralsnog maar even goede hoop houden. Ik zie wel al op tegen die 2e arm.....

"Verjaardag"

Omdat mijn verjaardag midden in alle hectiek van verhuizen en vertrek viel, hadden we van te voren al besloten om mijn verjaardag met z'n vijven op een andere datum in Amerika te vieren. Ik moet zeggen dat ik op m'n verjaardag zelf toch nog een meer dan verjaardag-waardige viering heb gekregen, maar Daan had daar maar een klein aandeel in. Vandaag was dus de dag van mijn "verjaardag". 

Hidde heeft zo rond mijn (echte) verjaardag geleerd dat je wanneer er iemand jarig is een hand geeft en gefeliciteerd zegt. Sinds mijn verjaardag krijg ik meerdere keren per dag een hand van hem en zegt hij "teerd, mama". Uitgerekend vandaag deed hij dat niet. Toen zijn zus hem er zo halverwege de dag aan herinnerde heeft hij het alsnog ingehaald met veelvuldig "teerd, mama".

Sanne heeft samen met Daan al langere tijd plannen zitten smeden. Er moesten verjaardagsinkopen worden gedaan en ik mocht niet mee. Ze zouden zeggen dat ze boodschappen gingen doen en dat ik maar bij Pelle moest blijven. Ze heeft ongeveer een week lang verteld dat ze boodschappen gingen doen en daarna nog enige tijd dat ze boodschappen hadden gedaan. Gisteravond gingen Sanne, Hidde en Daan boven "spelen", waarvan ze me vandaag verzekerde dat ze eigenlijk helemaal niet hadden gespeeld, maar dat ze cadeautjes in gingen pakken. Er werd me ruim van te voren al verteld dat ik vanochtend niet mee mocht naar beneden, of eigenlijk dat ik mocht uitslapen. (Jammer, Pelle was al wakker en die bleef bij mij, anders had ik echt kunnen uitslapen!) Regelmatig moest er ook met Daan fluisterend worden overlegd, werd er gecheckt of ze bepaalde dingen nou wel of niet mocht verklappen en zei ze dingen als "volgens mij trapte ze erin". Allemaal wel heel spannend en mooi vond ze het!

Vanochtend was de kamer versierd, werd er voor mij gezongen, mocht ik op mijn versierde stoel ontbijt met ei en sap eten en waren er cadeautjes. Tegen al mijn principes in was er bij de koffie alleen geen zelf gemaakte taart. Omdat alle spullen nog op de boot (die zo'n 3 dagen vertraging heeft en helaas dus nog onderweg is) zitten was een taart zelf bakken wat lastig. En omdat de Amerikaanse vrijwel kant en klaar pakjes toch echt te artificieel ogen hebben we het maar gehouden bij de kant en klare muffins. Geen taart, geen 5 november, maar verder toch erg verjaardag!

"Taart" bij de "verjaardag"

Play date

Sanne vraagt al dagen of we kunnen gaan kijken of Beth en Brooke (de buurvrouw en het buurmeisje) thuis zijn omdat ze daar zo graag wil spelen. We waren al een paar keer langs gelopen, maar tot nu toe waren ze telkens niet thuis.Vandaag wel. En jawel, vandaag heeft Sanne echt een play date gehad bij de buren! Ze is er niet zo heel lang gebleven, maar ik heb haar weggebracht en zij is daar zonder enige aarzeling alleen achter gebleven om te spelen. Het blijft me verbazen hoe moeiteloos dat gaat en hoe weinig de taal haar uit lijkt te maken.

Vandaag is Daan weer thuis gekomen. Het was een succesvol patenten-reisje. Gelukkig maar, dan voelt het nog nuttig dat hij weg is geweest van huis. De kinderen vonden het gelukkig niet raar of vervelend dat Papa op reis was, al zijn ze nu natuurlijk blij dat hij er weer is.

Sanne belt met Papa die op reis is

Op Picasa heb ik maar alvast een november album aangemaakt. Ik was eigenlijk van plan om aan het einde van de maand alle foto's die niet in een thema-album geplaatst konden worden in een maand-album te zetten. De maand is nog niet afgelopen en er zullen dus nog meer foto's bij komen, maar op deze manier kan iedereen alvast naar deze leuke kindjes kijken :-) Zie: http://picasaweb.google.com/112508555502529596142/November2010?feat=directlink

Omdat Pelle ook wel eens op een foto mag!

Een leeg bed

We zijn nog maar net een week in de VS en Daan is er alweer vandoor! Hij is gisteren vertrokken voor 3 nachten Duitsland. Belangrijke patent zaken in Munchen. Het is natuurlijk waardeloos dat hij na zo kort hier zijn alweer op reis moet, maar gelukkig is m'n bed "maar" voor 3 nachten leeg, wat met de afgelopen maanden in het achterhoofd niet zo lang is.

 

Jammer genoeg is het weer vandaag omgeslagen en heeft het heel de dag geregend, waardoor we helemaal niet buiten zijn geweest. De combinatie nog maar een week hier, Daan weg en heel de dag regen maakt 1725 Washington Valley Drive wel een erg eiland om te zitten. Gelukkig weet ik dat alle 3 de factoren veranderen. We brengen hier vanzelf meer tijd door, Daan is donderdag weer terug en na regen komt weer zonneschijn!

Verder: de oplettende lezer heeft het misschien al gezien, in de rechterkolom is een link aangebracht naar onze Picasa site. Ik probeer in elk bericht wel een foto te plaatsen, maar er zijn natuurlijk nog veel meer foto's. Kijk voor meer beeldmateriaal dus daar. Ook die site zal ik proberen up to date te houden.

Sinterklaas in Amerika

Vorig jaar wist Sinterklaas ons te vinden in Italie en dit jaar is het hier ook gelukt! Natuurlijk hebben we vanaf de eerste aflevering het Sinterklaasjournaal gekeken en afgelopen zaterdag de intocht. Voor Hidde duurde de intocht wat te lang om heel de tijd geboeid te blijven kijken. Het Sinterklaasjournaal is een betere lengte voor hem. Sanne heeft heel de intocht ademloos zitten kijken en vindt het allemaal wel erg leuk en spannend!

Volledige aandacht voor het Sinterklaasjournaal

Sinds Sint in (het) (Neder)land is zijn alle Sinterklaasattributen weer tevoorschijn gehaald en heeft Sanne haar pietenpak aan. Vorig jaar heeft ze in Italie hetzelfde pak een paar weken vrijwel nonstop aangehad. Op straat zorgde dit voor nogal wat opmerkingen. Mensen die het mooi vonden, maar vooral ook mensen die het niet begrepen. Toen we gisteren gingen winkelen met ons pietje waren we dus volledig voorbereid op commentaar. Het grappige is dat Sanne in haar pietenpak helemaal niet opvalt hier. Er lopen meer dan genoeg Amerikanen rond in trainingspakken van glimmend, bijzonder synthetisch materiaal, waardoor zij hier helemaal geen pietje lijkt, maar eerder een goed geintegreerd meisje... 

Natuurlijk hebben we ook al onze schoen gezet en gezongen bij de openhaard. En jawel, de volgende dag waren er cadeautjes voor iedereen!

De eerste nacht heb ik meteen al een mooi cadeau gekregen van Sinterklaas. Pelle heeft de hele nacht doorgeslapen! In Nederland deed hij dat al bijna, maar hier leek hij weer een nieuw ritme te hebben met 1x 's nachts drinken. Ik weet dat het waarschijnlijk maar van korte duur is, maar zo lang het duurt geniet ik er maar van!

Ga voor meer Sinterklaas foto's naar: http://picasaweb.google.com/112508555502529596142/Sinterklaas?feat=directlink

Merril Creek Reservoir

Het was dit weekend nog heerlijk weer! Alhoewel het 's ochtends al erg koud is (3 graden ofzo), is het de afgelopen dagen 's middags iedere keer nog heerlijk weer geweest. Zo lekker dat je in de zon prima naar buiten kon zonder jas. Het kan hier snel omslaan en Thanksgiving (volgende week donderdag) komt er mogelijkerwijs al sneeuw! Nu het weer nog zo lekker was hebben we ervan genoten. We zijn zaterdag naar Merril Creek geweest. Een park/bos rondom een stuuwmeer hier in de buurt.




Aan de rand van het stuwmeer

  Het was maar een kleine wandeling (1/2 mijl), maar met Sanne en Hidde aan de wandel was het lang genoeg. De wildlife bleef beperkt tot 2 eekhoorns, maar het was een mooi herfsttafereel.



Sanne en Hidde in het herfstbos

  Meer foto's van Merril Creek staan op: http://picasaweb.google.com/112508555502529596142/MerrilCreekReservoir13112010?feat=directlink

Garage sale

De buren hadden vandaag een all american garage sale. Na het ophalen van de post (die all american natuurlijk aan het begin van onze oprit staat) ben ik met Sanne en Pelle (Hidde lag in bed) even gaan kijken. Sanne vond het fantastisch: een hele oprit vol met speelgoed om mee te spelen. Toen ik weer naar binnen ging om Pelle te voeden wilde ze dan ook niet mee. Ze wilde bij Beth (de buurvrouw) en Brooke (het buurmeisje van 4) blijven spelen. Ik weet ook wel dat het haar voornamelijk om het speelgoed te doen was en niet zozeer om het samenspelen, maar ik vond het toch wel een grote stap in het integratieproces! Na een tijdje is ze door Beth weer thuis gebracht, waarna ze zelf nog alleen terug is gegaan om samen met Brook in de achtertuin te spelen. Zo makkelijk gaat dat dus?!

De garage sale met in het midden een klein paars stipje: Sanne
(klik op de foto om te vergroten)



De pakjesboot

Geheel in de stijl van het jaar wachten wij vol spanning op de boot: op onze pakjesboot. Op donderdag 11 november vertrekt de boot met de container vol met onze spullen aan z'n reis naar de VS. Er staan weliswaar 8999 andere containers op de boot, maar het voelt toch als onze boot. Volgens planning zal de boot op 18 november aankomen in de VS, maar daarna moet alles nog worden ingeklaard, dus het zal nog wel een paar weken duren voordat alle pakjes daadwerkelijk hier staan. Maar we zijn dit jaar wel verzekerd van veel pakjes...

Een klein deel van de dozen

De container

We zijn er

We zijn er! Gisteravond zijn we na een lange reis aangekomen bij ons nieuwe thuis. Na uitgezwaaid te zijn door heel veel mensen (dank voor jullie komst allemaal!) hebben we een relatief soepele reis gehad.

Niet alles liep gesmeerd. Voor Pelle was er, alhoewel aangevraagd, geen bedje. Doordat hij een eigen stoel had (was nodig om de maxi-cosi mee te nodig) verviel zijn recht op een bedje. In het vliegtuig werd er gezegd dat ze nog zouden kijken of we van plaats konden ruilen zodat er een bedje voor hem opgehangen kon worden. Maar ja, toevallig zaten op die plekken (dat zijn de plekken met veel beenruimte) mensen met allemaal heel lange benen. Bedankt allemaal.... De maxi-cosi mocht uiteindelijk ook niet op een stoel staan, want die mocht de uitgang van degene bij het raampje niet blokkeren. De enige plek waar we h'm wel neer zouden kunnen zetten was midden in het rijtje van 4 stoelen dat we hadden. De maxi-cosi heeft uiteindelijk heel de reis bovenin gelegen, Pelle om beurten bij papa en mama en Pelles stoel diende als opslag. Sanne heeft het overgrote deel van de reis filmpjes gekeken. Hidde was het eerste deel van de reis heel erg moe maar weigerde te gaan slapen, maar hield dat gelukkig uiteindelijk niet meer vol. Helaas niet in de gemakkelijkste positie...

Helaas niet genoeg licht voor de iPhone, maar het geeft een indruk

Nadat we Sanne wakker hadden moeten maken bij aankomst kon ze alleen maar piepen en huilen. Hidde was inmiddels over z'n vermoeidheid heen en heeft zich tot het naar bed gaan als een soort clown gedragen. Bij aankomst in ons nieuwe huis waren ze allebei helemaal blij met al het speelgoed dat Daan al mee had genomen bij eerdere reizen. Iedereen ging helemaal blij naar bed voor de eerste nacht in de VS!

Vertrek

Nog 3 dagen en dan is het zover: aanstaande zaterdag vertrekken we met z'n 5en naar Amerika! Daan is 1 mei al begonnen met z'n nieuwe functie daar en heeft sindsdien heen en weer gereisd. Gelukkig komt daar nu een einde aan, want een half jaar is meer dan genoeg om als opgebroken gezin te functioneren.

Het grote voordeel van het heen en weer reizen van de afgelopen tijd is dat Daan al een heleboel praktische zaken heeft kunnen regelen. Het belangrijkste punt is natuurlijk ons huis, waar we zo vanaf het vliegveld in kunnen trekken. Het duurt nog wel een paar weken voordat onze spullen met de boot aankomen, maar het is bewoonbaar. Daan heeft zich de afgelopen tijd een trouwe klant van de Ikea getoond en het hoognodige in ons huis gezet. Het is spartaans, maar bewoonbaar.

Inmiddels zijn de verhuizers druk bezig om al die spullen daadwerkelijk op de boot te krijgen. Daan houdt in Den Haag deze mannen nauwlettend in de gaten, in de hoop dit allemaal in goede banen te leiden. Ik ben met de kindjes vertrokken naar Daans moeder om de verhuizers juist te ontlopen.

Als de verhuizers klaar zijn, zijn wij dat ook. (Bijna) alle "laatste keren" zijn geweest. De laatste keer peuterspeelzaal, de laatste keer zwemmen, de laatste keer consultatiebureau, de laatste keer oogarts, etc. Vrijdag nog even de voorlopig laatste Nederlandse verjaardag en dan op naar 1725 Washington Valley Drive!