ER

Laat ik, met deze onheilspellende titel, beginnen met te zeggen dat het met iedereen goed gaat! De clou is al verraden, nu het bijbehorende verhaal.

Zondagavond gingen Daan en ik redelijk bijtijds (zoals meestal) naar bed. Daan lag al in bed naar de Australian Open te kijken en ik ging zoals iedere avond even bij alle kindjes kijken. Ik was al bij Sanne en Hidde geweest, was nog bij Pelle toen Daan mij riep. "Manon!" Het was niet op een toon van ik moet je gewoon iets vertellen, of op een toon van als je klaar bent bij de kindjes, kom dan even, maar op een toon van kom nu! "Het gaat geloof ik niet goed met mij" zei hij toen ik bij hem kwam.
"Wat heb je dan?"
"Dat weet ik niet"
"Wat is er dan?"
"Dat weet ik niet"
Hij zag er voornamelijk geschrokken en ontdaan uit, verder niets raars te zien. Hij had, vlak voordat hij mij riep, een soort steek gevoeld aan de linker zijkant van z'n borst, waarna een soort tintelend gevoel vanuit z'n borst opsteeg naar z'n hoofd. De pijn was weer weg, maar het had raar aangevoeld en hij kon het niet thuis brengen waardoor hij erg schrok en daarmee ik natuurlijk ook.

Bij iets in je borst denk je natuurlijk meteen aan je hart. Daan voelde al aan z'n eigen pols, maar op het moment dat je iets hebt gevoeld wat je niet thuis kunt brengen wordt opeens alles verdacht. Hij wist duidelijk niet wat hij er nu van moest denken. Even later had hij het gevoel dat het wel oke was en dat hij morgen maar gewoon de family doctor zou bellen. We hadden besloten tot geen verdere actie.

Toen ik een paar minuten later ook in bed lag kwam datzelfde tintelde gevoel, maar nu zonder steek die eraan vooraf ging, terug! Da's natuurlijk genoeg om echt paranoia te worden. Nu werd het wel tijd voor actie. Maar ja, wat voor actie? Je bent hier natuurlijk toch nieuw en met een ander systeem weet je niet precies wie je wanneer moet bellen. Ik zat al klaar om 911 te bellen (ik zie z'n hoofd nog zo voor me op het tv programma 911 en hoor hem gewoon zeggen "Hi, this is William Schatner") , maar gelukkig was Daan nog helder genoeg om te bedenken dat het misschien handig was om eerst het nummer van de family doctor te bellen. Misshien hoorde je dan een bandje waarop stond wat te doen.

Tot m'n stomme verbazing werd er gewoon opgenomen op het nummer van de family doctor. Door die verbazing, maar vooral door de stress was m'n Engels opeens een stuk minder foutloos... Klaarblijkelijk (we waren nog nooit bij onze family doctor geweest) werkt onze doctor in een soort maatschap en heeft altijd 1 van de doktoren nacht(bel)dienst. Nadat ik m'n verhaal had gedaan tegenover de telefoniste werd me verteld dat de dienstdoende dokter me binnen 30 minuten terug zou bellen. Voordat ik Daan volledig had kunnen vertellen wat ze zeiden belde de dokter al terug!

De dokter hoorde m'n verhaal aan, stelde wat vragen en vertelde mij dat het niet waarschijnlijk was dat het een hartaanval was. Wat het wel was kon hij me niet vertellen, het kon zo veel zijn. Hij gaf het advies om een aspirine te nemen en het daarmee aan te kijken. Als het nou niet overging moesten we alsnog naar de ER gaan, anders gewoon morgen de family doctor bellen. Hij hield de mogelijkheid van de ER wel telkens open. Op een gegeven moment sprak hij de woorden "If it doesn't feel like a heartattack", wat ik vrij dom vond, want hij kon mijn vraag hoe dat dan zou moeten voelen ook niet beantwoorden. Inmiddels gaf Daan aan dat z'n benen begonnen te trillen. Ja, als we zeker wilden weten dat het niets met z'n hart was moesten we naar de ER gaan. Better safe than sorry, dus dat leek ons wel slim.

Ik heb meteen Beth, de buurvrouw gebeld. Die was gelukkig thuis en kon op de kindjes komen passen, want ik had echt niet geweten hoe ik anders mee had gekund. Geen flauw idee hoe de kindjes zouden reageren als ze wakker werden en geen flauw idee hoe lang we bezig zouden zijn en wanneer Pelle honger zou krijgen, maar nu was dat allemaal van minder belang. Veel succes, wij zijn weg!

Gelukkig wisten we waar het ziekenhuis was en werden we daar snel geholpen. Als het (eventueel) iets met je hart is moet je, voordat je de papierwinkel in moet vullen (wat hier altijd nogal veel is) eerst langs bij een zuster die wat basis dingen checkt. Daarna dus de administratieve rompslomp. We moesten vervolgens wachten tot we werden geroepen om naar een behandelkamer te gaan, wat ook heel snel gebeurde. Daar kreeg Daan zo'n charmant ziekenhuisjasje aan en werd op zo'n ER bedje gelegd. De dokter die dienst had was een bijzonder aardige man, die al vrij snel geruststellend over kwam op mij. Het leek niet op een typische hartaanval en dat lag ook niet voor de hand bij Daan. Maar ja, je weet het natuurlijk nooit zeker, dus gingen ze wat testjes doen. Ze hebben een ECG gemaakt, 2 rontgenfoto's van z'n borstkas en bloed afgenomen. Ik moet zeggen dat dit alles bijzonder spoedig verliep. Het testen van het bloed heeft nou eenmaal tijd nodig en daar moesten we zo'n uur op wachten.

Ondertussen hadden we al een paar keer contact met Beth gehad. Ik had haar uitgelegd hoe ze in de telefoon mijn mobiele nummer kon bellen, maar m'n mobiel bleek bij aankomst in het ziekenhuis zo goed als leeg. Gelukkig had Daan z'n telefoon ook bij zich (wat hij ook fijn vond tijdens het uur wachten, omdat hij dan af en toe met z'n iPhone kon spelen), dus hadden we dat doorgegeven. Daarna belde Beth ons terug om te vertellen dat Pelle inmiddels wakker was. Hij was gezellig, maar wel echt wakker. Er lag moedermelk in de vriezer, dus kon ze daarmee aan de slag. Wat hij overigens absoluut niet wilde hebben.

Na een uur wachten kwam de arts weer terug om te vertellen dat het er allemaal goed uit zag. Het was dus in ieder geval geen hartaanval geweest. Wat het wel was konden ze niet zeggen. De arts die ik telefonisch sprak opperde de optie dat het een paniekaanval zou zijn. Alhoewel ik denk dat de paranoia die volgde op het tintelende gevoel wel uit angst voort kwam, vind ik Daan op een of andere manier niet echt het type voor een paniekaanval. De arts in de ER zei dat het tintelende gevoel typerend was voor opspelend maagzuur. Dat kan klaarblijkelijk zo heftig zijn dat het zo'n gevoel veroorzaakt. Nu heeft Daan wel een erg gevoelige maag waar hij al maagzuurremmers voor slikt. De laatste tijd heeft hij ook weer meer last van z'n maag dan anders, dus wellicht dat het daar iets mee te maken heeft.

Naar aanleiding van deze uitslagen mocht Daan dus gewoon mee naar huis. Hij kreeg van het ziekenhuis nog wel een briefje mee dat hij de volgende dag thuis mocht blijven. En omdat we even na middennacht vertrokken had hij zelfs 2 dagen thuis mogen blijven. Niet dat hij daar gebruik van heeft gemaakt overigens. Hij is 's ochtends gewoon rustig aan het werk gegaan.

Eenmaal thuis troffen we Beth met een bijna slapende Pelle op haar arm aan. Waarschijnlijk rook hij mama, want hij werd meteen wakker. Beth vertelde ons dat even daarvoor Sanne wakker was geworden en dat ze moest plassen. Ze wordt eigenlijk nooit zo vroeg in de nacht wakker om te plassen, maar uitgerekend nu wel. Beth zag de bui al hangen, maar Sanne heeft gewoon voor kennisgeving aangenomen dat Beth er was, is gaan plassen en daarna weer braaf naar bed gegaan.

Ik denk dat ze de afwezigheid van papa en mama toch wel iets spannender vond dan dat ze in eerste instantie liet blijken. Ze was nog wakker toen wij naar bed gingen en heeft wel een keer of 4 liggen roepen en huilen om iets onnozels. Alsof ze uit wilde testen of we nu wel gewoon thuis waren en zouden komen. De volgende dag heeft ze alleen gezegd dat ze zich afvroeg waar wij waren toen ze beneden kwam. Ze vond het belangrijker om te zeggen dat ze Beth al een klein beetje kon verstaan. Ze zei ook dat ze toen ze door Beth weer naar bed werd gebracht haar doekje waar ze altijd mee slaapt kwijt was en eigenlijk een bepaald liedje wilde horen, maar dat ze dat niet duidelijk kon maken aan Beth en dat ze het liedje toch niet zou kunnen zingen omdat ze alleen Engels spreekt, dus dat ze daarom maar gewoon was gaan slapen. Wat een voorbeeldige kinderen toch!

Op aanraden van de arts in de ER heeft hij een afspraak gemaakt bij de family doctor waar hij vanmiddag is geweest. Deze heeft weer bevestigd dat het, gezien de testresultaten, familie geschiedenis en z'n leeftijd niets met z'n hart is. Wat het wel was kom je waarschijnlijk nooit achter. Ook niet als je er een batterij aan testen tegenaan gooit. Het kan z'n avondeten zijn geweest dat raar is gevallen. Het kan zijn dat stress - bijvoorbeeld door een opeenstapelingen van veranderingen de laatste tijd - zonder dat hij dat heeft gemerkt een rol heeft gespeeld. De pijn in z'n ribben, want daar lijkt het nu op - is wellicht een soort ontsteking van de aanhechting van z'n spieren. Hier zou je normaal ibuprofen voor krijgen, maar als je een zwakke maag hebt is dat niet zo'n goed plan. De conclusie is dat hij zich hier geen zorgen meer over hoeft te maken en mocht er in de toekomst ooit nog eens zoiets of iets anders raars gebeuren kom dan maar weer eens terug.