Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw

De winter is inmiddels ruim een maand oud en het is wel duidelijk: sneeuw is hier eerder regel dan uitzondering. Na de eerste paar centimeters met Thanksgiving en de eerste echte "storm" de dag na Kerst heeft het inmiddels al een aantal keren flink gesneeuwd. Elke keer niet meer dan een cm of 15 en door de hele lage temperaturen voornamelijk poedersneeuw. Dit tot Sanne's grote ongenoegen omdat hier geen sneeuwmannen van gemaakt kunnen worden. Ze wil naar eigen zeggen "kleefsneeuw".

De sneeuw maakt de weg naar school glad, zeker voor de kindjes, dus Manon gebruikt hiervoor onze rode bolderkar.


Sanne en Hidde in de bolderkar, Pelle bleef thuis bij papa (mag normaal mee in de draagzak)

 Afgelopen woensdag was het weer zover, zowel weather.com (de door ons gebruikte site voor weersverwachtingen) als ons weerstation (is met internet verbonden, Daan's kerstcadeautje van de site manager) gaven een weeralarm af, het zou de hele dag gaan sneeuwen met een verwachte hoeveelheid van ongeveer 6 inches (15 cm).

En inderdaad, tegen een uur of 9 's ochtends begon het al een beetje te sneeuwen en tegen de tijd dat Sanne en Hidde terugkwamen uit school lag er al een cm of 5. En, omdat het deze keer slechts een paar graden vroor, het was zowaar "kleefsneeuw". Dus, terwijl Manon begonnen was met sneeuwschuiven (een van de grote nadelen van de combinatie sneeuw en een grote oprit) moest er een sneeuwman gemaakt worden.

Eerst een bal rollen.

Drie bollen sneeuw, een echte wortel als neus en ogen van klei!

Tegen het begin van de middag begon deel 2 van de storm en toen we 's ochtends wakker werden bleek dat het flink gesneeuwd had. De voorspelde 6 inches waren ruim gehaald en alles lag bedekt onder minimaal 20 cm sneeuw. Samen met de nog niet gesmolte sneeuw van de afgelopen weken betekende dit inmiddels flinke bergen langs de weg en de stoep.

De overbuurman probeert met een motorsneeuwruimer door een berg sneeuw heen te komen.

Omdat Daan nog steeds niet helemaal beter was, was Manon de aangewezen persoon om sneeuw te schuiven: zowel de oprit (om vanuit de garage weg te kunnen rijden) als de stoep (omdat de schoolkinderen hierover moeten lopen, het is een plaatselijke regel dat de stoep behorende bij je huis binnen 24 uur na de laatste sneeuwvlok beloopbaar dient te zijn) moesten worden schoongemaakt. In meerdere sessies is dit inmiddels zo goed als gelukt (op een kleine stukje op de oprit na, door er met de auto overheen te rijden is het ijs geworden en nog moeilijker te scheppen dan de sneeuw). Gelukkig is het een paar uur geleden weer gaan sneeuwen ....

Voor de kindjes zat er nog wel een voordeel aan het ziekzijn van papa. Hij kon 's avonds weinig bijdragen aan het pyajama aandoen en tandenpoetsen en om toch nog een bijdrage te leveren werd er dan maar extra voorgelezen.

Nijntje lezen in het grote bed!

Tijdens de laatste schepwerkzaamheden van vandaag wilde Sanne mee naar buiten om te "helpen". In tegenstelling tot Hidde (die bij zijn eerste avontuur in de sneeuw meteen voorover viel en sindsdien duidelijk aangeeft "Hidde nee sneeuw buiten") vindt Sanne het erg leuk in de sneeuw. Ze heeft al eerder met de buurmeisjes gesleed en vindt het prima om terwijl de grote mensen scheppen zelf mee te scheppen of op de bergen geruimde sneeuw te klimmen.

Sanne beklimt de sneeuwbergen.

Voor aanstaande woensdag staat er opnieuw neerslag op het programma en afhankelijk van welk weermodel je gelooft wordt dit of de hele dag regen of opnieuw sneeuw, en dan echt veel. We zijn benieuwd!

Viral Labyrinthitis

Dachten we vorige week vrijdag alles te weten over Daans duizelingen, bleek dat toch weer niet waar. De "aanvallen" zijn inmiddels veranderd in naam van tintelingen naar duizelingen. Het is een gevoel waarbij hij licht, of duizelig in z'n hoofd wordt, wat opkomt met een soort tintelend gevoel vanuit z'n borst.

Het klonk allemaal plausibel vorige week vrijdag heel dat verhaal over uitdroging, dus gingen we er maar vanuit dat dat het zou zijn. Wat moet je ook anders? Daan heeft braaf heel veel gedronken en vrijdagavond hebben we meteen pizza gegeten. Dat leek allemaal goed te gaan dus. Tot zondagmiddag. Toen kwam het weer terug. Aangezien we geen idee hadden of dat nog steeds van uitdroging zou kunnen komen heeft hij weer contact gezocht met de dienstdoende arts van de family doctor. Die zei dat alleen water misschien niet voldoende zou zijn, maar dat het handig kon zijn om zo'n isotoon sportdrankje te drinken. Dus ik op een drafje naar de supermarkt (lang leve de 24/7 cultuur) om Gatorade te kopen.

Veel glazen Gatorade en een paar uur later bleven de duizelingen maar komen en werd het er eerder erger op dan beter. Weer contact gezocht met de dienstdoende arts. Dat hoorde niet. Haar advies was om naar de ER te gaan, zodat gecheckt kon worden of z'n zoutgehalte (noem je dat zo?) wel in orde was. Zo niet, dan was dat wellicht de oorzaak waarom het vele water drinken niet hielp. Eh ja, en nu... Het was half 6, de pizza zat al in de oven. Doe de schoenen maar aan kindjes, we gaan papa weg brengen. Terwijl we daarmee bezig waren bedacht Daan dat hij anders wel even zelf ging. Als wij hem zouden wegbrengen zou dat betekenen dat we hem ook weer op zouden moeten halen. Wie weet hoe laat. Fijn is anders, maar Daan dus alleen op weg naar de ER.

Op de ER bleek er niets aan de hand met z'n zouten. Dat was het dus niet. De overige bloeduitslagen waren al 2x in orde gebleken, dus het had weinig zin om die nog een keer te checken. Voor de zekerheid hebben ze nog een CT scan van z'n hoofd gemaakt, maar daar was helemaal niets raars op te zien. Dus met het advies om de volgende dag maar weer contact op te nemen met de family doctor en een verwijsbriefje voor de neuroloog (deze zou dan onder andere een MRI scan van z'n hoofd gaan maken) kon hij weer naar huis.

De duizelingen zijn die avond nog veelvuldig terug gekomen. Erg vervelend, zeker omdat niemand leek te weten waar het vandaan komt. En dat laatste zorgt ervoor dat je je erg veel zorgen kan gaan maken. Daan heeft dan ook alles behalve goed geslapen die nacht...

Op maandagochtend heeft hij meteen de family doctor gebeld waar hij later op de ochtend langs kon komen. Dr. Caffrey belde hem vervolgens op om te vragen of hij in plaats van naar de praktijk naar het ziekenhuis wilde komen. Hij wilde ook graag weten waar het vandaan komt. De hoeveelheid witte bloedlichaampjes in Daans bloed (dat vrijdag was afgenomen) bleek verhoogd, wat erop duidt dat er ergens een ontsteking in z'n lichaam zit. Reden voor Caffrey om voor de zekerheid een CT scan van borst en buik te maken.

Hij had zich ziek gemeld die dag. Allemaal modderen we al een tijdje aan met (net-niet) ziek zijn. Sinds de kindjes koorts hebben gehad zijn hun snotneuzen nog absoluut niet verdwenen en wordt er flink gehoest. Daan en ik lijken ook door hen te zijn aangestoken. Ik heb zelf 2 dagen wat koorts gehad en ben een paar dagen m'n stem voor een groot deel kwijt geweest. En ook Daan was dus niet helemaal lekker. Niet echt griep, maar wel duidelijk niet lekker. Genoeg reden om (gecombineerd met heel dat duizelig zijn) thuis te blijven. Was maar goed ook, want hij is een groot deel van de dag bezig geweest in het ziekenhuis. Weer melden bij de ER, een infuus met vocht, contrastvloeistof drinken waarna je 1,5 uur moet wachten totdat er uberhaupt een scan gemaakt kan worden en dan natuurlijk nog wachten tot de arts weer langs komt. Ook op deze scan was helemaal niets raars te zien en dus ook hier werden we weer niets wijzer van.

Inmiddels waren de artsen zo'n beetje op het punt dat ze alle meetbare mogelijke oorzaken hebben uitgesloten. Wat dan overblijft en waar ze het dus op hielden, is dat het een reactie op een virus is. Dat hij een virus heeft opgelopen werd dinsdag ook wel heel duidelijk, want die dag is hij ook echt ziek geworden. Koorts en gewoon echt gammel. Van virussen weten ze klaarblijkelijk nog zo weinig, dat het niet te achterhalen is of dit bij een virus kan horen.

Ook dinsdag waren de duizelingen er weer. Het is logisch dat een virus niet ophoudt op het moment dat-ie "ontdekt" is en het klinkt dus ook nog wel logisch dat de klachten niet spontaan weg zijn. Maar hoe lang kan dat duren? Om dat te vragen en ook om te overleggen dat hij nu ziek was geworden heeft hij weer contact gezocht met Dr. Caffrey. Die was heel de dag niet bereikbaar en uiteindelijk heeft hij een arts die avonddienst had gesproken. Deze bevestigde dat het inderdaad een virus kon zijn, waar hij nu ook ziek van kon zijn. Na het advies om een Tylenol (een soort Amerikaanse paracetamol) te nemen ging het later wel wat beter, maar nog steeds duizelingen.

Woensdag ging het weer iets beter, maar omdat die duizelingen maar terug bleven komen weer langs de dokter. Dr. Caffrey is een druk bezet man en die was dus niet beschikbaar, maar een andere dokter wel. Deze heeft geconstateerd dat hij nog steeds een beetje uitgedroogd was. Klaarblijkelijk kun je dat meten door het verschil te meten in je bloeddruk wanneer je ligt, zit en staat. In combinatie met een virus kon het wel een week of 2 duren voordat de bijbehorende symptomen allemaal verdwenen zijn. Nog maar afwachten dus. Haar advies was om vrijdag nog eens langs te komen, wat goed uitkwam, want voor die dag had hij al een vervolg afspraak staan bij Caffrey naar aanleiding van de afspraak waar de buik scan in gemaakt was.

Die afspraak was dus vandaag. Daan lijkt wel aan de beterende hand, maar echt over was het vandaag nog niet. Daarnaast heeft hij nu ook af en toe het gevoel dat hij z'n oren moet klaren. Alsof hij in een dalend vliegtuig zit en z'n oren dicht zitten. Met die informatie kwam hij bij Caffrey en die zei: "unfortunately, as often in medicine, the symptom that clears it all up only shows itsself after 2 weeks". Opeens vielen de stukjes van de puzzel op de juiste plek: viral labyrinthitis. Inderdaad iets viraals dus en wel een ontsteking van het binnenoor. Alle symptomen, waaronder duizelingen, griep, last van je maag en dus ook oren die dicht zitten horen hier bij. Het kan 2 tot 3 weken duren en gaat daarna gewoon weer over.

Pfff.... het raadsel is eindelijk opgelost. Het waren best 2 nare weken, met veel ER, veel doktersbezoeken en veel bellen met dokters. Heel ziek is Daan niet geweest, maar het feit dat niemand er iets van begreep, dat niemand begreep waar het vandaan kwam was alles behalve fijn. Iedere keer als die duizeligheid weer terug kwam, of toen er opeens weer ziek zijn bij kwam - al was het dan maar een griepje - vroeg je je iedere keer weer af hoe het nou zat. Nu weten we het dus: viral labyrinthitis.

Sanne leert Engels

Sanne heeft haar eerste Engelse liedje op school opgepikt. Klaarblijkelijk zingen ze dit liedje over de dagen van de week iedere ochtend en vanmiddag hoorden we het haar opeens thuis zingen! Hier treedt ze op voor papa's iPhone. Hidde wil natuurlijk ook in beeld (maar vindt het daarna wel heel interessant om met papa mee te kijken op de iPhone).

Daar gaan we weer...

Gelukkig kan ik weer zeggen dat het goed gaat met iedereen en nu ook dat de oorzaak van alle vaagheid waarschijnlijk is achterhaald. Als Daan weer hetzelfde gevoel zou krijgen dat hij afgelopen zondag had moest hij weer langs komen. Nou, dat is dus gebeurd...

Daan had gewoon gewerkt deze week en nergens last van gehad. Tot gisteren dan... Hij zat gisteren te praten met 2 van z'n mensen toen hij hetzelfde tintelende gevoel weer kreeg. Bert zei dat hij eruit zag als een lijk en vroeg of het goed was als hij iemand ging bellen. Het blijft de baas, dus op eigen initiatief bellen gaat te ver.

Naar aanleiding daarvan kwam de incident commander. Dit is een van de mensen die bij alle incidenten op de site - dus niet alleen bij medische gevallen, maar bijvoorbeeld ook bij brand - wordt opgeroepen. Ze zijn niet met alle mogelijke medische voorzieningen uitgerust, maar kunnen wel first aid verlenen. Terwijl de incident commander er was kwam er weer zo'n aanval.

Dit was genoeg reden om het EMT op te roepen: het emergency medical team, wat wel van alle markten thuis is op medisch gebied. Inmiddels had Daan verteld dat hij vrijwel niets gegeten had vandaag. Alleen een appel 's ochtends. En  natuurlijk een stuk of wat koppen koffie. Dit terwijl hij wel 's ochtends voordat hij thuis weg ging ruim een half uur sneeuw heeft staan scheppen op de drive way en het inmiddels allang lunchtijd was geweest. Misschien dat het daar iets mee te maken kon hebben. Voor het EMT in ieder geval reden genoeg om hem eerst iets te eten te geven.

Na een appel, wat water en een stuk cake werd besloten even 10 minuten te wachten. Daans bloeddruk was gemeten, maar die was wat aan de hoge kant. Vandaar dat ze h'm graag nog een keer wilden meten. Tijdens die 10 minuten rust kwam er weer zo'n aanval. Tijd om naar de dokter te gaan! Het EMT neemt dan contact op met de praktijk van Dr. Caffrey. Dit is de site-arts en tevens (om die reden door ons gekozen) onze family doctor. Toen Daan van de week een afspraak maakte kwam hij bij een andere arts van de maatschap terecht omdat Dr. Caffrey vol zat, maar als het verzoek van DSM uit komt wordt er iets makkelijker plaats gemaakt en kon hij dus terecht bij Caffrey zelf. Nu begreep Daan ook waarom onze dokter zo druk is, want hij is duidelijk de hotshot van de maatschap.

Vanuit de site werd Daan per ambulance naar de dokter gebracht. Dit was ook het moment waarop hij naar huis belde om te vertellen wat er aan de hand was. Meer dan "zodra ik meer weet bel ik je" kon hij me niet vertellen. Pfff, wachten op een telefoontje duurt dan lang!

Bij de dokter aangekomen werd hij dit keer aan een groot arsenaal testen onderworpen. Beduidend meer dan toen we van de week bij de ER zaten. Terwijl de zuster z'n bloeddruk aan het meten was en hij zo'n klemmetje op z'n vinger had om het zuurstofgehalte in z'n bloed te meten kreeg hij weer zo'n aanval. Nu was duidelijk merkbaar dat tijdens zo'n aanval er een dip komt in z'n bloeddruk. Die daalde namelijk aanzienlijk en ook het zuurstofgehalte in z'n bloed zakte naar 80%, om zich daarna weer keurig te herstellen.

Er is veel gevraagd, veel getest. Natuurlijk zijn nog niet alle testuitslagen bekend. Er is wel een conclusie getrokken waarvan de tijd en de afwezigheid van spannende dingen uit de overige testuitslagen ons duidelijk zullen moeten maken of dat het inderdaad is: dehydration, oftewel uitdroging! Daan drinkt veel te weinig op een dag. Vrijwel enkel koffie. Normaliter nog wel wat melk bij de lunch, maar als zoals afgelopen vrijdag de lunch erbij inschiet dan schiet de melk er ook bij in. Om het arsenaal aan uitdrogende dranken compleet te maken drinkt hij op een goede dag (zoals vorige week zondag toen we op de ER zijn beland) ook nog een paar biertjes.

Uitdroging zorgt voor een tijdelijke dip in je bloeddruk, die er dan weer voor zorgt dat er tijdelijk iets minder zuurstof naar je hersenen gaat: de tinteling die Daan kreeg. Natuurlijk heeft hij na deze diagnose zelf nog even gegoogled op uitdroging en voor zijn gevoel is het wel een kloppend geheel. Zolang het tegendeel niet wordt bewezen gaan we er dus vanuit dat dit de oplossing van het raadsel is. Daan kreeg sowieso altijd te weinig vocht binnen, maar hier is het ook nog eens veel droger dan in Nederland. In Nederland trok hij dit nog, maar deze extra droogte was klaarblijkelijk net te veel voor zijn systeem.

Het doktersadvies luidt dus meer drinken. Daarnaast werd hem aangeraden dit weekend 2x pizza te eten. Pizza is zout, wat goed is om vocht vast te houden en je krijgt er dorst van, waardoor je gaat drinken. Sanne en Hidde waren de dokter erg dankbaar voor dit advies! Het is Daan wel duidelijk dat hij z'n eet- en voornamelijk drinkgedrag zal moeten verbeteren. Toen hij me belde vanuit de ambulance vertelde hij me ook dat het er misschien iets mee te maken had dat hij heel de dag alleen maar een appel had gegeten. Hij zei erbij: "Daarvan mag je me straks vertellen dat dat stom is!"

ER

Laat ik, met deze onheilspellende titel, beginnen met te zeggen dat het met iedereen goed gaat! De clou is al verraden, nu het bijbehorende verhaal.

Zondagavond gingen Daan en ik redelijk bijtijds (zoals meestal) naar bed. Daan lag al in bed naar de Australian Open te kijken en ik ging zoals iedere avond even bij alle kindjes kijken. Ik was al bij Sanne en Hidde geweest, was nog bij Pelle toen Daan mij riep. "Manon!" Het was niet op een toon van ik moet je gewoon iets vertellen, of op een toon van als je klaar bent bij de kindjes, kom dan even, maar op een toon van kom nu! "Het gaat geloof ik niet goed met mij" zei hij toen ik bij hem kwam.
"Wat heb je dan?"
"Dat weet ik niet"
"Wat is er dan?"
"Dat weet ik niet"
Hij zag er voornamelijk geschrokken en ontdaan uit, verder niets raars te zien. Hij had, vlak voordat hij mij riep, een soort steek gevoeld aan de linker zijkant van z'n borst, waarna een soort tintelend gevoel vanuit z'n borst opsteeg naar z'n hoofd. De pijn was weer weg, maar het had raar aangevoeld en hij kon het niet thuis brengen waardoor hij erg schrok en daarmee ik natuurlijk ook.

Bij iets in je borst denk je natuurlijk meteen aan je hart. Daan voelde al aan z'n eigen pols, maar op het moment dat je iets hebt gevoeld wat je niet thuis kunt brengen wordt opeens alles verdacht. Hij wist duidelijk niet wat hij er nu van moest denken. Even later had hij het gevoel dat het wel oke was en dat hij morgen maar gewoon de family doctor zou bellen. We hadden besloten tot geen verdere actie.

Toen ik een paar minuten later ook in bed lag kwam datzelfde tintelde gevoel, maar nu zonder steek die eraan vooraf ging, terug! Da's natuurlijk genoeg om echt paranoia te worden. Nu werd het wel tijd voor actie. Maar ja, wat voor actie? Je bent hier natuurlijk toch nieuw en met een ander systeem weet je niet precies wie je wanneer moet bellen. Ik zat al klaar om 911 te bellen (ik zie z'n hoofd nog zo voor me op het tv programma 911 en hoor hem gewoon zeggen "Hi, this is William Schatner") , maar gelukkig was Daan nog helder genoeg om te bedenken dat het misschien handig was om eerst het nummer van de family doctor te bellen. Misshien hoorde je dan een bandje waarop stond wat te doen.

Tot m'n stomme verbazing werd er gewoon opgenomen op het nummer van de family doctor. Door die verbazing, maar vooral door de stress was m'n Engels opeens een stuk minder foutloos... Klaarblijkelijk (we waren nog nooit bij onze family doctor geweest) werkt onze doctor in een soort maatschap en heeft altijd 1 van de doktoren nacht(bel)dienst. Nadat ik m'n verhaal had gedaan tegenover de telefoniste werd me verteld dat de dienstdoende dokter me binnen 30 minuten terug zou bellen. Voordat ik Daan volledig had kunnen vertellen wat ze zeiden belde de dokter al terug!

De dokter hoorde m'n verhaal aan, stelde wat vragen en vertelde mij dat het niet waarschijnlijk was dat het een hartaanval was. Wat het wel was kon hij me niet vertellen, het kon zo veel zijn. Hij gaf het advies om een aspirine te nemen en het daarmee aan te kijken. Als het nou niet overging moesten we alsnog naar de ER gaan, anders gewoon morgen de family doctor bellen. Hij hield de mogelijkheid van de ER wel telkens open. Op een gegeven moment sprak hij de woorden "If it doesn't feel like a heartattack", wat ik vrij dom vond, want hij kon mijn vraag hoe dat dan zou moeten voelen ook niet beantwoorden. Inmiddels gaf Daan aan dat z'n benen begonnen te trillen. Ja, als we zeker wilden weten dat het niets met z'n hart was moesten we naar de ER gaan. Better safe than sorry, dus dat leek ons wel slim.

Ik heb meteen Beth, de buurvrouw gebeld. Die was gelukkig thuis en kon op de kindjes komen passen, want ik had echt niet geweten hoe ik anders mee had gekund. Geen flauw idee hoe de kindjes zouden reageren als ze wakker werden en geen flauw idee hoe lang we bezig zouden zijn en wanneer Pelle honger zou krijgen, maar nu was dat allemaal van minder belang. Veel succes, wij zijn weg!

Gelukkig wisten we waar het ziekenhuis was en werden we daar snel geholpen. Als het (eventueel) iets met je hart is moet je, voordat je de papierwinkel in moet vullen (wat hier altijd nogal veel is) eerst langs bij een zuster die wat basis dingen checkt. Daarna dus de administratieve rompslomp. We moesten vervolgens wachten tot we werden geroepen om naar een behandelkamer te gaan, wat ook heel snel gebeurde. Daar kreeg Daan zo'n charmant ziekenhuisjasje aan en werd op zo'n ER bedje gelegd. De dokter die dienst had was een bijzonder aardige man, die al vrij snel geruststellend over kwam op mij. Het leek niet op een typische hartaanval en dat lag ook niet voor de hand bij Daan. Maar ja, je weet het natuurlijk nooit zeker, dus gingen ze wat testjes doen. Ze hebben een ECG gemaakt, 2 rontgenfoto's van z'n borstkas en bloed afgenomen. Ik moet zeggen dat dit alles bijzonder spoedig verliep. Het testen van het bloed heeft nou eenmaal tijd nodig en daar moesten we zo'n uur op wachten.

Ondertussen hadden we al een paar keer contact met Beth gehad. Ik had haar uitgelegd hoe ze in de telefoon mijn mobiele nummer kon bellen, maar m'n mobiel bleek bij aankomst in het ziekenhuis zo goed als leeg. Gelukkig had Daan z'n telefoon ook bij zich (wat hij ook fijn vond tijdens het uur wachten, omdat hij dan af en toe met z'n iPhone kon spelen), dus hadden we dat doorgegeven. Daarna belde Beth ons terug om te vertellen dat Pelle inmiddels wakker was. Hij was gezellig, maar wel echt wakker. Er lag moedermelk in de vriezer, dus kon ze daarmee aan de slag. Wat hij overigens absoluut niet wilde hebben.

Na een uur wachten kwam de arts weer terug om te vertellen dat het er allemaal goed uit zag. Het was dus in ieder geval geen hartaanval geweest. Wat het wel was konden ze niet zeggen. De arts die ik telefonisch sprak opperde de optie dat het een paniekaanval zou zijn. Alhoewel ik denk dat de paranoia die volgde op het tintelende gevoel wel uit angst voort kwam, vind ik Daan op een of andere manier niet echt het type voor een paniekaanval. De arts in de ER zei dat het tintelende gevoel typerend was voor opspelend maagzuur. Dat kan klaarblijkelijk zo heftig zijn dat het zo'n gevoel veroorzaakt. Nu heeft Daan wel een erg gevoelige maag waar hij al maagzuurremmers voor slikt. De laatste tijd heeft hij ook weer meer last van z'n maag dan anders, dus wellicht dat het daar iets mee te maken heeft.

Naar aanleiding van deze uitslagen mocht Daan dus gewoon mee naar huis. Hij kreeg van het ziekenhuis nog wel een briefje mee dat hij de volgende dag thuis mocht blijven. En omdat we even na middennacht vertrokken had hij zelfs 2 dagen thuis mogen blijven. Niet dat hij daar gebruik van heeft gemaakt overigens. Hij is 's ochtends gewoon rustig aan het werk gegaan.

Eenmaal thuis troffen we Beth met een bijna slapende Pelle op haar arm aan. Waarschijnlijk rook hij mama, want hij werd meteen wakker. Beth vertelde ons dat even daarvoor Sanne wakker was geworden en dat ze moest plassen. Ze wordt eigenlijk nooit zo vroeg in de nacht wakker om te plassen, maar uitgerekend nu wel. Beth zag de bui al hangen, maar Sanne heeft gewoon voor kennisgeving aangenomen dat Beth er was, is gaan plassen en daarna weer braaf naar bed gegaan.

Ik denk dat ze de afwezigheid van papa en mama toch wel iets spannender vond dan dat ze in eerste instantie liet blijken. Ze was nog wakker toen wij naar bed gingen en heeft wel een keer of 4 liggen roepen en huilen om iets onnozels. Alsof ze uit wilde testen of we nu wel gewoon thuis waren en zouden komen. De volgende dag heeft ze alleen gezegd dat ze zich afvroeg waar wij waren toen ze beneden kwam. Ze vond het belangrijker om te zeggen dat ze Beth al een klein beetje kon verstaan. Ze zei ook dat ze toen ze door Beth weer naar bed werd gebracht haar doekje waar ze altijd mee slaapt kwijt was en eigenlijk een bepaald liedje wilde horen, maar dat ze dat niet duidelijk kon maken aan Beth en dat ze het liedje toch niet zou kunnen zingen omdat ze alleen Engels spreekt, dus dat ze daarom maar gewoon was gaan slapen. Wat een voorbeeldige kinderen toch!

Op aanraden van de arts in de ER heeft hij een afspraak gemaakt bij de family doctor waar hij vanmiddag is geweest. Deze heeft weer bevestigd dat het, gezien de testresultaten, familie geschiedenis en z'n leeftijd niets met z'n hart is. Wat het wel was kom je waarschijnlijk nooit achter. Ook niet als je er een batterij aan testen tegenaan gooit. Het kan z'n avondeten zijn geweest dat raar is gevallen. Het kan zijn dat stress - bijvoorbeeld door een opeenstapelingen van veranderingen de laatste tijd - zonder dat hij dat heeft gemerkt een rol heeft gespeeld. De pijn in z'n ribben, want daar lijkt het nu op - is wellicht een soort ontsteking van de aanhechting van z'n spieren. Hier zou je normaal ibuprofen voor krijgen, maar als je een zwakke maag hebt is dat niet zo'n goed plan. De conclusie is dat hij zich hier geen zorgen meer over hoeft te maken en mocht er in de toekomst ooit nog eens zoiets of iets anders raars gebeuren kom dan maar weer eens terug.

Koorts

Nu de kindjes naar school gaan krijgen we weer te maken met virussen die daar worden opgepikt. Sanne had in Nederland ongeveer om de week een nieuw virus van de peuterspeelzaal met bijbehorende snotneuzen en als je pech had meer. Ook hier worden virussen mee naar huis genomen blijkt, want het eerste rondje koorts heeft zich al aangediend!

In de nacht van donderdag op vrijdag heeft Hidde heel slecht geslapen. Veel wakker 's nachts. 's Ochtends bleek dat dat niet zomaar was, maar dat hij koorts had. Hij had ook duidelijk last van een neus die volledig dicht zat. De koorts liep naar de middag op, maar werd 's avonds al weer minder. Vanochtend was er nog wel iets verhoging, maar vanavond was er al niets meer merkbaar van de koorts.

Sanne begon er vanavond tijdens het avondeten (hert, waarover zo meer) over dat ze het koud had. Nu zegt ze dat altijd tijdens het avondeten, dus dat was niet zo raar. Ze zei het nu wel heel vaak en begon er op een gegeven moment zelfs bij te huilen... Niet zomaar koud, maar ook koorts dus. Ze had haar eten al op, maar wilde graag voor de yoghurt naar bed en ging vervolgens met 39,5 heel snel slapen. Hopelijk verdwijnt de koorts bij haar net zo snel als bij Hidde, zodat ze maandag gewoon haar 2 vaccinaties kan krijgen.

Ziek en zien er meteen zo charmant uit....

Pelle is gelukkig nog beschermd door de borstvoeding. Misschien dat hij er wel iets van mee heeft gekregen, want hij had het vandaag wel wat moeilijker met zichzelf dan anders. Maar ja, dat kan ook gewoon een dag zijn waarop hij het moeilijk met zichzelf heeft. Hij heeft (vooralsnog) geen koorts in ieder geval.

Gelukkig zijn ze ook met koorts het grootse gedeelte van de tijd nog wel gezellig

Het avondeten was dus hert. Of meer pasta gemaakt met hertengehakt. We hebben namelijk in de vriezer vol met hert! Er wordt hier in de buurt veel gejaagd. Er zijn dus ook veel collega's van Daan die jagen. Nu had hij al eens een stukje hert (een veel geschoten dier bij het jagen) gekregen, maar nu had 1 van zijn mensen er echt werk van gemaakt. Hij had tegen z'n familie en jagende vrienden gezegd "I need a dear for my boss" en zo geschiedde. Een vriend van hem heeft een hert geschoten, die is schoongemaakt en wat je daar allemaal mee moet doen en ligt nu dus in onze vriezer. Keurig in verschillende diepvrieszakjes liggen filets, steaks, roasts en hamburger. Erg lekker!

Vaccinaties

Vannochtend ben ik met de jongetjes bij de pediatrician geweest. Pelle moest (al) voor z'n 6 maanden afspraak inclusief vaccinaties. De vorige keer, half december, dachten wij al laat te zijn voor de 3e ronde prikken, maar die 3e ronde wordt hier pas met 6 maanden gegeven. Sterker nog, de afspraak wordt over het algemeen pas (direct) na de 6 maanden gemaakt, omdat voor die tijd de verzekering de vaccinaties niet vergoedt. Nu hebben wij een Nederlandse verzekering en maakt dat voor ons niets uit dus mocht Pelle nu al z'n prikken. Daarnaast zijn de dingen gedaan die hier standaard zijn: temperaturen, hartslag opnemen en bekeken door de arts. Ook een gehoortest werd dit keer gedaan. Voor de geinteresseerden in de cijfers: hij woog zo'n 6,2 kg en was 64 cm lang.

2 Prikken voor Pelle vandaag

Hidde had ook een afspraak. Dit was z'n 2 jaar afspraak en vanaf dan (totdat je 18 bent) hoef je nog maar 1x per jaar. Hij woog zo'n 11,2 kilo en was 84 cm lang. Ook hij kreeg een gehoortest. Nu lijkt me het met de hoeveelheid die Hidde praat vrij duidelijk dat hij goed hoort, maar klaarblijkelijk was een gehoortest toch noodzakelijk. Uiteraard werd aan de hand van Hiddes papieren - net als de vorige keer bij Pelle - gekeken waar hij allemaal voor gevaccineerd is. Naar Amerikaanse gewoonte mist hij een paar vaccinaties omdat die in Nederland niet standaard worden gegeven. Hepatites B, de waterpokken en de jaarlijkse griepprik zou hij moeten krijgen. Nu had ik in Nederland al met het consultatiebureau besproken dat Hidde na terugkomst in Nederland z'n laatste reguliere vaccinatie zal krijgen, waardoor hij geen Amerikaanse prikken hoeft te krijgen. Daar dacht deze arts dus iets anders over. Als argument werd tevens gebruikt dat de griepprik en de vaccinatie tegen de waterpokken verplicht zijn om naar school te mogen gaan. Omdat wij zelf duidelijk geen voorstander zijn om maar voor alles wat je kunt bedenken in te enten, wilde ik dit toch eerst even navragen en bespreken. Voor nu zijn we dus zonder prikken voor Hidde weggegaan. Gelukkig maar, want ik had al verteld dat Pelle prikken zou krijgen en Hidde niet. Dat heeft Hidde wel 100x herhaald, dus met wel prikken voor Hidde zou ik geen vrienden hebben gemaakt...

Nog wel even betalen voordat we weg mochten. Met deze internationale verzekering die we nu hebben betalen we in eerste instantie alles zelf, waarna we het terug krijgen. Voor 840 dollar had je toch al bijna 1,5 uur lol bij de dokter...

Bij het ophalen van Sanne uit school heb ik natuurlijk meteen even navraag gedaan over die vaccinaties. Ik had braaf al het papierwerk van de school doorgelezen, maar hierover had ik niets gezien. Nu blijkt dat dit verplicht is gesteld door de staat New Jersey. Eens in de zoveel tijd verandert de lijst met verplichte vaccinaties en sinds september zijn die voor waterpokken en griep verplicht. Op school maakten ze er absoluut geen probleem van dat Sanne en Hidde nog niet de vereiste vaccinaties binnen hadden. Eens in de zoveel tijd komt er iemand van een of andere health department van de staat NJ langs op de scholen om naar de immunization records van alle kindjes te kijken. Bij de kindjes waar iets mist wordt een aantekening gemaakt dat er nog een bepaalde prik gehaald dient te worden. Nu zijn we niet voor random vaccineren, maar we gaan ook niet tot het uiterste om het systeem te omzeilen ofzo. Voor school is het verplicht, dus zullen de kindjes deze vaccinaties moeten krijgen. Om te gaan wachten op de aantekening van de dame van de health department vind ik ook wat flauw (en voor je het weet heb je een claim aan je broek hangen), dus is voor aanstaande maandag een afspraak gemaakt voor een waterpokken prik en een griepprik voor Sanne en voor Hidde. Ze weten nog van niets, maar ik zie er nu al tegenop. Het zal een gezellige afspraak worden...

Na de prikken had Pelle het al snel weer naar z'n zin, met mama bijvoorbeeld

Iets anders wat ze hier graag doen zijn bloedtesten. De arts wil eigenlijk graag een bloedtest van Hidde laten doen. Dat doen ze hier bij bepaalde leeftijden standaard. En aangezien hij de goede leeftijd heeft en dit nog nooit heeft gedaan ligt de verwijzing al op tafel. Ook Pelle zou een bloedtest nodig hebben. Bepaalde stofwisselings afwijkingen die je op die manier zou kunnen opsporen zijn een indicatie voor mental retardation. Voor beide bloedtesten voelen we niet zoveel en is het ook nog maar de vraag of we ze wel laten doen.

Weer sneeuw

Vrijdag werden we weer wakker in een witte wereld. De 2e keer sneeuw sinds we hier zijn. Het was duidelijk minder sneeuw dan de vorige keer, maar het was wit en het sneeuwde nog altijd. Daan was zoals altijd al vroeg door de sneeuw naar z`n werk gereden. Ik had een afspraak voor de kindjes om hun brillen te laten stellen. Dit was hard nodig en bij de oogarts waar ik eerder in de week was, bleek ook een opticien afdeling te zijn waar dit mogelijk was. De sneeuw bleek geen probleem, maar eenmaal thuis was het toch wel erg wit. Inmiddels waren al veel mensen in de straat bezig met het verplichte schoonvegen van de stoep voor hun huis. Mmmm... dat zou ik dus eigenlijk ook moeten doen, maar ja, ik moet ook voor 3 kindjes zorgen... De vorige keer dat het sneeuwde was in het weekend en toen konden we prima om en om sneeuw scheppen terwijl de ander op de kindjes lette. Hidde lag in bed, Sanne was binnen verhaaltjes aan het luisteren en Pelle zat ingepakt in z'n berenpak bij mama in de buikdrager en maar scheppen! Ik was echt wel heel trots toen de stoep netjes sneeuwvrij was!

Sanne heeft op zondag, toen het lekker weer was (ondanks de kou) nog genoten van de sneeuw! Ze wil wel graag dat er iemand (een volwassene) mee naar buiten gaat, maar dan vindt ze het heerlijk om in de sneeuw te spelen. Het ultieme doel is natuurlijk altijd nog om een sneeuwpop te maken, maar ook nu was het geen plaksneeuw. We hebben toch een poging gedaan en het was alles behalve een echte sneeuwpop, meer een random hoop sneeuw, maar Sanne was er blij mee. Even later heeft ze met papa nog een neus gevonden (een ijspegel die aan Daans auto hing), dus toen was het helemaal mooi! Hidde vindt de sneeuw nog altijd wel interessant, maar ook nog altijd te koud! Hij riep continu dat hij ook buiten wilde spelen, maar als het echt op aankleden aankwam was het opeens "niet buiten spelen" en bleef hij liever binnen bij Pelle.

Zorgvuldig wordt de ijspegelneus in de "sneeuwpop" gestoken

Met Pelle lijkt het de laatste dagen qua eczeem beter te gaan. Nu begreep ik dat eczeem altijd komt en gaat, dus ik zal er nog niet te hard om juichen, maar voor nu ben ik blij. Hij lijkt er geen last van te hebben. Hij krabt er niet echt aan. Hij zit wel af en toe aan z'n benen als z'n broek uit is, maar dat is volgens mij meer omdat dat is wat baby's doen. Helaas haalt hij daarmee wel meteen z'n benen open omdat ze zo droog zijn.

Dit weekend hebben we ook actie ondernomen op het cadeau dat we van Daans werk hebben gekregen voor de geboorte van Pelle. We waren bang voor iets groots plastics, maar gelukkig had een secetaresse bedacht dat een bolderkar leuk zou zijn. Goed idee! Tenminste, dat dachten we totdat de kar bezorgd werd. Precies waar we bang voor waren geweest: groot en plastic. En ook nog met 2 cup holders en een vakje om je zak chips in op te bergen! Dit was te Amerikaans voor wat wij aan kunnen, dus hebben we h'm geruild (met enige bijbetaling, onze smaak valt nu eenmaal nogal vaak duur uit) voor een houten exemplaar. Pelle is er corlopig nog te klein voor, maar Sanne en Hidde wilde graag namens hem een proefritje maken.

Sanne en Hidde in Pelles bolderkar

Driekoningen

Gisteren was het driekoningen en hebben we voor het eerst "met de boon" zoals Sanne het noemt gedaan. Na het avondeten eten de kindjes (en ik vaak ook) yoghurt, maar voor de gelegenheid hebben we allemaal yoghurt gegeten. In 1 van de bakjes zat een boon verstopt. Wie de boon heeft is voor een hele dag koning en - het belangrijkste van het geheel - mag bepalen wat er 's avonds gegeten gaat worden!

Toen we in eerste instantie vertelde dat we dit gingen doen barstte Sanne in huilen uit. "Ik wil gewoon Sanne zijn!" We hebben nog even gedacht dat het misschien ook om de boon te doen was. Ze houdt niet van bonen (toen we een keer chili con carne aten en we vroegen of ze het lekker vond zei ze : "ja. ik vind alleen de bonen niet zo lekker") en misschien was ze bang dat ze deze boon op zou moeten eten. Nou heeft dit misschien ook meegespeeld, maar het ging haar er toch echt voornamelijk om dat ze gewoon Sanne wilde blijven.

Hidde was wel meteen in voor het idee. Hij zag z'n kans schoon om patat met appelmoes te kunnen eten! Het heeft wat overredingskracht gekost, maar uiteindelijk wilde Sanne toch ook wel meedoen. We hebben allereerst natuurlijk uitgelegd dat het maar een spelletje was en je niet echt een koning werd. Dat we alleen maar zouden doen alsof. Maar ook gezegd dat een spelletje bedoeld is om leuk te zijn en als ze het niet leuk vond, dat ze dan niet mee hoefde te doen. We hebben haar een verhaal voorgelezen over driekoningen waarin ze ook een boon in het eten gingen verstoppen. Daardoor zag ze dat het toch wel erg leuk kon zijn. Daarna is ze nog wel een paar keer geswitched tussen wel en niet meedoen, maar uiteindelijk zat iedereen dus met een bakje yoghurt voor zich...

De spanning was erg hoog bij de kindjes. Want wie zou de koning nou zijn? De menu's waren al doorgegeven: Hidde wilde patat, appelmoes, kippetjes en tomaatjes en Sanne aardappelgezichtjes (smiley's uit de oven), kippetjes, tomaat, komkommer, worteltjes en mais. Terwijl Hidde z'n yoghurt met grote lepels tegelijk naar binnen schoof durfde Sanne alleen muizenhapjes te nemen in de angst ongemerkt een boon op te eten. Maar helaas voor de kindjes, of misschien wel gelukkig voor Sanne (want dan heb je tenminste niet die enge boon) had niet 1 van hen, maar Daan de boon.

Kijk, Sanne, de boon!

Daan is de koning en kreeg dus een (papieren) kroon. En de koning mag kiezen wat we gaan eten. De koning was goed voor z'n onderdanen, want hij zorgde ervoor dat zij ook nog iets te kiezen hebben, want hij koos ervoor om in een restaurantje te gaan eten. Dit koninklijk besluit werd met luid gejuich ontvangen door de onderdanen. Dus is de koning vanavond met z'n gevolg naar Applebees gegaan, een heel koninklijke horecagelegenheid :-)

Koning Daan met Pelle

Oogarts

Zoals ik al in een eerdere blog heb geschreven was het voor mij zaak om hier snel naar een oogarts te gaan en was de afspraak al gemaakt. Gisteren was die afspraak. Doordat mijn afspraak om 11 uur was en Sanne en Hidde om half 12 opgehaald moesten worden was Daan speciaal tussendoor even naar huis gekomen om de kindjes op te halen.

Pelle en ik waren mooi op tijd thuis weg gegaan. Ik wist niet precies waar het was, maar met een navigatie systeem in m'n auto kwam dat helemaal goed. Ik werd weliswaar naar de achterkant van het gebouw geleid, maar op het zonnescherm stond inderdaad Doctor James Kline en daar moest ik zijn. Pelle in de wagen, naar de voorkant van het gebouw gelopen, waar een ietwat dubieuze meneer de deur voor me open hield. Hij kan er dan wel dubieus uitzien, maar hij houdt wel de deur voor me open dacht ik nog. Binnen stonden nog meer dubieus uitziende mensen, wat ik toch niet zo erg verwachtte bij een oogarts. Verderop zag ik allemaal mensen in een rij staan om in een kamer naar binnen te mogen. Hebben ze hier dan geen wachtkamer dacht ik. Terwijl ik in de rij voor de balie stond viel m'n oog op een papier dat daar hing: "methadone schedule" stond erboven. Toen ik aan de beurt was werd het vermoeden dat ik inmiddels had bevestigd: Dr Kline moved out about 5 years ago. Ik heb voor de zekerheid niet gevraagd wat dit dan nu was, maar volgens mij was het nu een soort verslaafden opvang! Eenmaal terug in de auto moest ik er wel erg om lachen dat ik daar met die kleine onschuldige Pelle in z'n berenpak stond.

Na een telefoontje had ik het juiste adres en ben ik alsnog naar Dr Kline gereden. Overigens was dit een keurig pand zonder dubieuze mensen! Eerst is er van alles opgemeten aan m'n ogen wat in Nederland nooit wordt gedaan. Wat er allemaal precies gemeten werd weet ik niet. Oogdruk en oogsterkte weet ik. Vond ik ook allemaal minder belangrijk, want ik wilde voornamelijk weten hoe het met m'n netvlies gesteld is. Wat overigens nog wel interessant is, is dat ik er nu (pas) achter ben gekomen dat ik in m'n rechteroog een cylinder heb.

Uiteindelijk heeft-ie m'n netvlies bekeken en raar genoeg, maar ook gelukkig genoeg, kon hij niets verontrustends vinden! Het enige dat er te zien was, waren een paar bloedinkjes die aan de zijkanten zaten. Dat is iets wat normaal is voor iemand die al zo lang diabeet is en ook niet verontrustends. Deze arts heeft aangeraden om geen fluorescentie foto's te laten maken, maar gewoon over een half jaar weer op controle te komen. Goed bericht dus!

De berichten in Nederland waren anders. Daar gingen ze ervan uit dat er nieuwe bloedvaten waren in m'n netvlies, of een soort voorstadium ervan. Om dat duidelijk te krijgen moesten fluorescentiefoto's gemaakt worden, waarna dan eventueel actie kon worden ondernomen (laseren). Niet alleen voor mijn gezondheid is dit fijn nieuws, ook praktisch gezien. Door de fluorescine die je ingespoten krijgt voor die foto's mag je 3 dagen geen borstvoeding geven. Alles behalve praktisch dus! Zeker omdat mijn kolfacties van de laatste weken bijzonder weinig opleverden en het nog maar de vraag was of ik genoeg melk bij elkaar gekolfd ging krijgen voor 3 dagen.

Pelle mag gewoon bij mama blijven drinken!

Wat me nog erg opviel is dat ik hier nadat ik gedruppeld was gewoon mocht autorijden. Ook in Nederland word ik altijd gedruppeld om wijdere pupillen te krijgen, zodat ze je beter kunnen onderzoeken. Er wordt dan expliciet bij gezegd dat je niet zelf naar huis mag rijden daarna. Nu werd ik ook gedruppeld en heb ik gevraagd of ik wel auto mocht rijden. Ja hoor, geen probleem! Zet even een zonnebril op en verder niets aan de hand. Raar vond ik het wel, maar ik heb besloten om maar gewoon te doen wat hier gangbaar is, dus ben ik in de auto gestapt met zonnebril op. Overigens moet ik zeggen dat het prima ging en dat ik zelfs het idee had dat deze druppels wat minder heftig waren dan die die ik altijd in Nederland krijg. Maar misschien was dat alleen een self fulfilling prophecy...

Rainbow Child Development Center

Vandaag zijn Sanne en Hidde voor het eerst naar school geweest! De Rainbow Child Development Center, de school waar ze naar toe gaan is hier letterlijk 4 huizen verder en is een combinatie tussen een school en een kinderopvang. Vanaf 6 weken oud tot en met kindergarten (5 jaar) kunnen kinderen daar worden ondergebracht van half 7 's ochtends tot half 7 's avonds. Je kunt kiezen voor hele dagen, voor halve dagen (wat 5 uur of minder is) en voor het premier program (van 9 tot half 12). Sanne begint met 3 en Hidde met 2 ochtenden premier program.

School begint hier pas met kindergarten, wat het equivalent is van de kleuterschool. Alleen is kindergarten hier maar 1 jaar, wanneer je 5 jaar bent. Met 6 begin je dan in elementry school, onze groep 3. Sanne gaat nu naar preschool, wat een soort peuterspeelzaal is. Voor wat Hidde doet is er eigenlijk nog geen schoolnaam, dus zit hij gewoon in de toddler groep.

Sanne keek er heel erg naar uit om weer naar school te gaan. Ze leek de peuterspeelzaal echt te heben gemist. Hidde had ook z'n mond vol over school, maar voor hem was het natuurlijk wel de eerste keer. In Nederland is hij nog nooit naar de peuterspeelzaal geweest. Ze waren allebei bewapend met een pictogrammen boekje. Op advies van Edufax (het bedrijf dat ons begeleidt in het onderwijs van de kinderen) hebben we een boekje voor hen allebei gemaakt waarin plaatjes staan van belangrijke dingen zodat zij die aan kunnen wijzen. Dit moet de communicatie wat makkelijker te maken zolang ze nog geen Engels praten.

Hidde liep zijn klaslokaal in en begon meteen woest te spelen. Hij had absoluut geen oog meer voor mij. Toen ik hem Sanne, Pelle en mij kussen liet geven omdat we weg zouden gaan deed hij dat tussen het spelen door. Alles prima. Maar ja, toen bleek dat we (of voornamelijk mama) ook echt weg gingen... Hidde ging aan en wij zijn stug doorgelopen. Zo te horen leek hij zich vrij gemakkelijk te laten troosten. Sanne was absoluut geen enkel probleem! Die liep naar binnen, hing haar jas op, ging in de kring zitten en vergat bijna om Pelle en mij gedag te zeggen. Ze spreekt tegen Miss Ann gewoon in het Nederlands, dat maakt haar helemaal niets uit. Ze zwaaide nog dapper naar mama en daarna begon de schooldag.

De lokalen van Sanne en Hidde liggen direct tegenover elkaar. Toen ik op de gang kwam van Sanne weg brengen hoorde ik Hidde niet meer en zag ik door het raampje dat hij lief aan het spelen was. Gelukkig, dat was maar kort durend verdriet! Maar in z'n spel draaide hij zich precies op dat moment om en viel z'n oog op mij.... Dat was het einde van het spel. Hij rende naar de deur onder een luid en dramatisch "mama heen!" Ik moest nog wat dingen regelen voor de inschrijving van de kindjes en al de tijd die ik bij de balie heb gestaan heeft hij heel hard gehuild.

Achteraf hoorden we gelukkig dat het nog wel goed is gekomen met Hidde. Hij heeft ongeveer een kwartier gehuild en heeft daarna wel een goede ochtend gehad. Iedere dag krijg je klaarblijkelijk een briefje mee waarin staat hoe laat hij een luier heeft gekregen en wat erin zat. Vond ik erg grappig. Bij Sanne verwachte ik geen problemen en die waren er ook niet.

"Hiddes first day was a succes!!"

Ze hebben allebei een leuke ochtend gehad en willen graag morgen weer naar school. Hiddes juf, Miss Z(andra) is een grote gezellige donkere vrouw. In eerste instantie leek Hidde een beetje geintimideerd door haar. Dat begreep ik wel, zo'n klein jongetje en zo'n grote vrouw. Maar ze is volgens mij erg lief en leuk met de kindjes en bij het afscheid vandaag gaf hij haar al een dikke knuffel. Miss Ann, de juf van Sanne is een jonge juf die echt heel er goed mee heeft gedacht over hoe dit zo soepel mogelijk gaat lopen. Ze heeft bijvoorbeeld uit zichzelf foto's van allerlei dingen in de klas gemaakt voor Sanne en zelfs een copie voor thuis gemaakt zodat we het samen nog eens door kunnen kijken.

Ik vond het erg spannend de eerste dag school, maar kijk er met een goed gevoel op terug. Behalve dan op het feit dat Hidde me zag lopen in de gang. Morgen zal ik onder het raampje door kruipen....  Ik heb er alle vertrouwen in dat ze allebei snel hun draai zullen vinden!

Pseudokroep

Afgelopen nacht heeft Sanne een aanval van pseudokroep gehad. Alweer iets nieuws voor ons op medisch gebied. Het was relatief mild (als ik andere verhalen hoor en lees over hoe het ook kan), maar dit was al zielig genoeg! Sinds een paar dagen is ze erg verkouden, maar toen ze gisteravond naar bed ging was er verder niets aan de hand. Rond 11 uur werden we wakker omdat ze lag te huilen en hoesten. Daan trof een klein meisje in bed aan (want als er iets aan de hand is zijn ze opeens weer erg klein) dat erg overstuur was, blaffend aan het hoesten was en zo'n moeizame gierende inademing had. Hij heeft haar meegenomen naar onze kamer en haar daar met het licht aan gekalmeerd. Toen ze eenmaal kalm was ging het al een stuk beter. Haar ademhaling bleef gieren bij iedere inamdeming, maar ondanks dat viel ze vrij snel in slaap in het grote bed.

Het eerste waar we aan dachten was pseudokroep, dus hebben we weer het grote babyboek erbij gepakt (gelukkig hebben we dat!) en die beschrijving klopte toch wel heel erg met wat we net hadden gezien. Omdat ze weer sliep hebben we haar weer terug gelegd in haar eigen bed. Dat ging even goed, maar na een half uur ofzo begon ze weer opnieuw. Nadat ze weer gekalmeerd was hebben we haar maar tussen ons in in het grote bed laten slapen. Gelukkig hebben we hier een king size bed in plaats van ons 1 meter 40 bed in Nederland, zodat we voor de verandering ook zelf nog gewoon in bed konden liggen. Ondanks dat was het alles behalve een rustige nacht zullen jullie begrijpen. Sanne slaapt sowieso vrij onrustig met veel draaien en veel armen en benen die in het rond slaan en porren en pseudokroep maakt het er niet beter op. Af en toe lag ze rustig te slapen en tussendoor werd ze dan in mindere of meerdere mate in paniek wakker. Gelukkig is ze niet meer zo gierend geweest als in eerste instantie.


Vannacht was het iets minder gezellig in het grote bed dan op deze foto...

Wat ik nooit zal begrijpen is dat zo'n kindje na zo'n slopende nacht (want zo hebben wij dat toch echt ervaren) gewoon zoals altijd om 6 uur klaar wakker is en de gezelligheid zelve is. Wij zelf voelden ons iets minder gezellig.... Vanaf die tijd gaat het prima met haar. Ze is nog wel extreem verkouden, maar verder niets. Het Boek zegt dat het nog wel terug kan komen de komende nachten, maar dat het net zo goed kan zijn dat dit het was. We zullen zien...

Happy new year!

Wij wensen iedereen een heel goed, gezellig, gezond en gelukkig nieuwjaar!

Een nieuwe Lemniscaat kalender voor het nieuwe jaar