2e Set buisjes

Vorige week woensdag (28 december) heeft Sanne haar 2e set buisjes gekregen in een Chirurgische kliniek. Door onze afwijkende ziektekosten verzekering mochten we niet naar het gewone ziekenhuis. Doordat onze verzekering Europees is, betalen we alle kosten eerst zelf en kunnen het daarna terug vragen. Het is een bijzonder goede expat verzekering en er wordt veel meer vergoed dan de verzekering die we hiervoor hadden. Maar ja, hier sta je daardoor overal als "self pay" genoteerd, waardoor ze denken dat je zielig bent en geen verzekering kan betalen. Dus wordt je overal ook als zielig behandeld. Als ze het hebben krijgen we vaak een monster van een benodigd medicijn in plaats van een recept, we krijgen zielige mensen korting op consulten en we worden om die reden ook naar een chirurgische kliniek gestuurd in plaats va naar het ziekenhuis, want dat is minder duur... En geloof me, we hebben het keer op keer geprobeerd om uit te leggen, maar dat is keer op keer zinloos gebleken. Dat doen we dus ook maar niet meer.

Dus hadden we een afspraak voor in een Chirurgische kliniek. Overigens door dezelfde arts als ze in het ziekenhuis zou hebben, dus niet dat ze ons opschepen met iets inferieurs. De afspraak stond voor de 23e, maar last minute bleek opeens dat de kliniek het wel erg bijna kerstmis vond, dus dat ze toch maar dicht waren. Daarom werd het opeens verplaatst naar de 28e. Daan had speciaal vrij genomen voor de 23e, maar dat heeft hij maar gewoon laten staan omdat hij nog dagen op moest maken die hij niet mee kon nemen naar het nieuwe jaar. De 28e viel gelukkig in de verplichte vrije week tussen kerst en oud & nieuw, dus gaf  dat in ieder geval geen problemen.

Wat ik er van te voren van begrepen had is de ingreep en alles eromheen redelijk vergelijkbaar met hoe het in Nederland gaat. En dat was ons natuurlijk al bekend. Daan zou bij de jongetjes blijven en ik ging samen met Sanne op pad. We moesten ons om 9 uur 's ochtends melden en hoe het dan precies zou gaan zouden we daar wel zien. Nadat ik betaald had kon het feest daadwerkelijk doorgaan. Van te voren hadden ze ons al op de hoogte gesteld van het bedrag, want net als bij bijvoorbeeld mijn insuline zijn ze altijd bang dat we  het niet kunnen betalen en vragen ze "are you aware of the costs?" Alsof het ook een optie voor me is om maar een tijdje geen insuline te gebruiken....

Ter plekke kreeg ik te horen dat ik niet, zoals in Nederland, mee de OK in mocht totdat Sanne onder narcose was. Met heel het idee dat ze buisjes ging krijgen had Sanne wel vrede. Ze vond het een goed plan en nadat we uit hadden gelegd wat er zou gaan gebeuren vond ze het wel prima. Zelfs het feit dat ik niet mee zou gaan de OK in leek ze prima te vinden.

We werden beide naar binnen geroepen voor een voorgesprekje met de zusters, de arts en de anesthesist. Dat was zo gedaan en Sanne voelde het al aankomen: het moment dat zij met de zuster mee moest en ik niet. "Ik wil niet dat je weg gaat" bleef ze maar zeggen. Ach, ik vond haar wel zielig, maar ja, een andere optie was er niet echt. Toen de zuster dan daadwerkelijk vroeg of ze mee kwam vond ze het duidelijk niets. Ze huilde niet, maar had wel duidelijk zo'n pruil lipje. Gelukkig vroeg de zuster vervolgens of ze mee ging een groene ballon opblazen. Dat leek haar dan wel leuk en hand in hand stapten ze richting OK. Succes!

Binnen no time - gemiddeld doen ze 12 tot 13 minuten over de ingreep was me verteld - werd ik weer opgehaald door de arts. Het was allemaal goed gegaan. Eerst kwam klaarblijkelijk het gesprekje met de arts over de procedure en het vervolg en daarna kon ik pas naar Sanne gaan. Natuurlijk wilde ik graag met de arts praten, maar ik vond het toch ook wel een vervelend idee dat Sanne al bij zou zijn en ik niet naast haar bed zou zitten. Maar goed, de arts vertelde me dat haar rechter oor prima was, maar dat er veel heel dik vocht achter haar linker oor zat. Het was te dik om alles eruit te zuigen, dus zou dat opgelost moeten worden met een week lang antibiotica oor druppels.

Toen ik vervolgens naar Sanne werd gebracht bleek dat zij nog niet bij was gekomen. Gelukkig zou ik zeggen, want dan was ik er toch op tijd voor haar. Ze kwam vrij snel bij en het eerste wat ze vroeg was "is het al gebeurd?" Natuurlijk heb ik geprobeerd om te achterhalen hoe het was gegaan toen ik er niet bij was. De groene ballon waar de zuster het over had gehad was het narcose kapje geweest. Ze wist me te vertellen dat ze op een vies stinkend ding moest bijten om de ballon op te blazen. Daarna wist ze eigenlijk niets meer. Ja, ze hadden gezegd ga nu maar liggen, maar verder wist ze het niet meer.

Ze mocht even bijkomen, maar binnen een kwartier, echt binnen een kwartier, mochten we weg. Ik kan me herinneren dat je in Nederland nog een uurtje of 2 ter observatie in het ziekenhuis ligt. Daar is het ook snel gebeurd, maar niet zo snel! We kwamen die kliniek om half 9 binnen lopen, om half 10 zaten we weer in de auto naar huis! We hadden verwacht dat ze na de ingreep nog even moest blijven en daarom hadden ik voor haar de iPad meegenomen zodat ze daar wat filmpjes op kon kijken of een spelletje op kon doen. Maar ja, daar was dus helemaal geen tijd voor. Dat waren de enige tranen die gevloeid zijn. Ze had nog een filmpje willen kijken. Gelukkig heb ik thuis alsnog die belofte in kunnen lossen!

Van de week moet ze op controle komen en hoop ik te horen dat de druppels hun werk hebben gedaan. Hopelijk is het dan klaar. Wellicht dat Hidde nog volgt... Bij zijn 3 jaar controle bij de kinderarts bleek dat zijn linker oor niet voldeed aan de eisen van de gehoortest en bleek er vocht achter dat oor te zitten. De arts houdt het voor het moment nog even op een gewone verkoudheid en morgen moet hij terug komen om het opnieuw te laten checken. Anders mag ook hij naar de KNO arts...

Hidde volgt Sanne in veel dingen, hierbij hopelijk niet...