Nieuwe bril

In het weekend mogen de kindjes 's ochtends voor het ontbijt altijd tv kijken. Toen we hier net woonden leek het ons een goede manier voor ze om wat Engels op te steken. En dat is het nog steeds, dus is deze gewoonte erin gebleven (en oké, daarbij is het ook wel heel erg lekker dat je zelf om half 7 nog een beetje kan zombieen voordat de dag echt begint). Een paar weken geleden zat Sanne op zaterdagochtend beneden tv te kijken toen ik het opeens zag: ze keek scheel!!!

Ik schrok me dood, dat had ik nog nooit gezien. Ik heb haar een tijdje angstvallig in de gaten gehouden en iedere keer dat ze gefocust naar de tv keek trok haar rechter oog weer naar binnen. Zodra ze naar mij keek (omdat ze zich af vroeg wat ik daar toch zat te kijken naar haar) stond ze weer recht, maar zodra ze naar de tv keek was het weer raak. Ik heb vervolgens haar bril gehaald (die zet ze normaliter altijd pas op wanneer ze zich heeft aangekleed, wat we in het weekend pas na het ontbijt doen) en met bril was het geheel verdwenen.

Na deze zaterdagochtend was ik natuurlijk super alert op scheelzien. De rest van de dag (een hele dag met bril) was er niets aan de hand. Maar op zondagochtend, zonder bril voor de tv, ja hoor, bingo! En met bril was alles weer weg. Vervolgens zag ik het een nog toen ze niet naar de tv, maar gewoon naar mij keek (zonder bril) terwijl ik door de gang aan kwam lopen. De beslissing om de volgende dag de oogarts te bellen was uiteraard al gemaakt, maar ik heb voor m'n eigen gemoedsrust nog wat informatie ingewonnen uit Nederland (waarvoor nog mijn dank, Janneke!), waardoor ik wel al door kreeg dat het geen al te groots drama was.

Eenmaal bij de oogarts werd zoals altijd de intake gedaan door een zuster. Toen de arts binnen kwam en de aantekeningen van de zuster las zei hij "interesting...." op een toon waarvan ik dacht, dat was niet wat ik wilde horen! Maar goed, zoals ik al had gehoord is het niet heel erg. Het zou beter zijn geweest als het scheelzien niet was gebeurd, maar toen ik vroeg naar het waarom was het vergelijkbaar dat het beter zou zijn geweest wanneer ze nooit een bril nodig had gehad. Het verbaasde hem niet dat ze scheelziet zonder bril en zolang het alleen gebeurt zonder bril is het niet erg. Het verbaasde hem eerder dat het niet al 2 jaar geleden was gebeurd. Hij verwacht dat het erger zal worden tot ze ongeveer 8 jaar is, waarna het af zal nemen.

Door het scheelzien was het wel zaak om opnieuw haar ogen op te meten en een nieuwe bril aan te meten. Bij kinder + brillen is de sterkte van de bril die wordt voorgeschreven normaliter iets afgezwakt ten opzichte van de gemeten sterke van het oog. Dit omdat kinderen met een + afwijking worden geboren en dit door de jaren heen naar 0 groeit. Op die manier blijft er iets van het natuurlijke naar-0-groei-proces over.  Zoals de oogarts het zei: wanneer een kind scheel begint te zien "you give in". Dus heeft ze nu een sterkere bril gekregen.

We hebben samen weer een leuke paarse bril uitgezocht

Natuurlijk vind ik het eigenlijk niets, maar ik houd maar in m'n achterhoofd dat het niet raar is en geen drama is. Het blijft wel een wat eng gezicht vind ik, want je ziet haar oog soms gewoon weg trekken. Ik moet zeggen dat ik ook wel erg stimuleer dat ze haar bril draagt, ook als ze nog niet is aangekleed. Gelukkig vindt ze het ook fijn om haar bril te dragen, want dan ziet ze beter.

Het is nog wel even wennen vind ik, want door de sterkere glazen krijgt ze net iets grotere ogen

ER voor Hidde

Sinds Hidde bezig is met zindelijk worden (en nu hij het inmiddels is) is de wc een druk bezochte plek hier in huis. Sanne gaat frequent, maar bij Hidde is het niet alleen frequent, het is ook nog zaak om snel te reageren wanneer hij aangeeft dat hij moet plassen of poepen. Afgelopen weekend nog was hij zelf naar de wc gegaan, maar duurde de voorbereidingen (hij kan nu zelf het licht aan doen als hij op het krukje gaat staan, de kindjes-wc-bril erop leggen, net iets te lang. Voordat het al te plastisch wordt... laat ik het hierbij houden: alles wat in de wc hoort zat in z'n broek....

Maar goed, de wc is dus een veel gebruikte plek. En dat niet alleen, het is ook een gezellige plek vinden de kinderen. Onze wc is groot en dat is maar goed ook, want het is komt niet zelden voor dat de kinderen met z'n allen in de wc zijn wanneer er 1 moet. Dus zodra iemand aangeeft naar de wc te moeten volgt de rest spoedig. Gevolg van dit alles is dat de deur van de wc veelvuldig open en dicht gaat. Sanne naar binnen, want die moet plassen. Hidde naar binnen, want die krijgt door dat er wc actie is. Pelle loopt net iets langzamer en doet er iets langer over, dus die gaat na Hidde weer naar binnen. Vervolgens is Pelle het zat en gaat naar buiten. Hidde besluit ook nog iets te gaan halen of doen en gaat weer naar buiten. En hoogstwaarschijnlijk gaat er nog wel een keer iemand naar binnen voordat Sanne klaar is op de wc. En hierbij zijn alle namen uiteraard inwisselbaar.

Gisteravond ging Sanne na het avondeten naar de wc. Hidde was er snel bij en ging samen met Sanne naar binnen. Pelle was net te laat en zag de deur net voor zich dicht gaan. Toch was het niet zijn gehuil dat ik vervolgens hoorde.... Hiddes vinger zat tussen de deur die Sanne achter zich had dichtgetrokken nadat zij en Hidde in de wc waren. AUW! Ik heb Hiddes pink meteen onder de kraan gehouden en vervolgens eens rustig bekeken hoe het eruit zag. Nou, dat zag er niet gezellig uit.... Aan de voor en achterkant stond er een grote streep in z'n pink waar de deur en de deurpost hadden gezeten. Aan de binnenkant hing er een stuk vel los en heel de vinger leek wat vorm veranderd, maar het was moeilijk te zien of dat "gewoon" door die strepen op z'n pink kwam, of dat het met bot en al krom stond.

Na een minuut of wat koud water is Daan met hem richting de ER vertrokken. Het leek erop of het allemaal wel meeviel, hij kon h'm ook nog bewegen, maar we hebben het zekere maar voor het onzekere genomen. Liever voor niets een keertje laat naar bed en nog wat verzekeringscenten verbruiken dan er over een tijdje achter komen dat het toch gebroken was en we er wel iets mee hadden moeten doen.

Op weg naar het ziekenhuis vertelde Daan aan Hidde dat ze de dokter even naar z'n pink gingen laten kijken. Die kon dan zeggen of het vanzelf weer over ging, of dat het erger was en hij er iets aan moest doen. Bij binnenkomst moet je je registreren en krijg je een ziekenhuisbandje om. Nadat Hidde het bandje om had gekregen keek hij Daan aan en vroeg: "Is het erg?" Helaas voor hem was dit alleen nog maar de registratie en moet hij nog wel even wachten voordat er daadwerkelijk een medisch iemand aan te pas kwam.

Het was druk op de ER, dus het heeft even geduurd, maar Hidde vond het allemaal wel prima. Daan had de iPad meegenomen, dus hij heeft rustig wat filmpjes zitten kijken tijdens het wachten. Eenmaal aan de beurt gaat het wachten nog wel even door. Eerst word je gezien door een zuster en voordat er een dokter bij je komt ben je wel weer even verder.

Hidde kijkt een filmpje tijdens het wachten op de dokter

De dokter heeft niet veel gezegd. Ja, dat er een X-ray aan te pas moest komen om te kijken of het niet gebroken was. En na nog meer wachten

en dus nog meer filmpjes kwam hij zeggen dat het niet gebroken was. Slechts gekneusd en het zou wel mooi blauw worden, maar er hoefde verder niets aan te gebeuren. Eventueel pijnstilling wanneer het te erg pijn zou gaan doen. Maar nu, een dag later, lijkt het alles mee te vallen. Wat niet is kan nog komen, maar echt blauw is z'n pink nog niet. Hij doet een beetje pijn wanneer hij h'm buigt, maar dat zegt-ie alleen als je ernaar vraagt, verder hoor je hem er niet over. Al met al viel het mee dus. En het heeft een nieuwe regel opgeleverd in huis: niet meer met meerdere mensen op de wc!

Oren oké

Alle oren zijn gecheckt, alle oren zijn oké!

Hiep hiep hoera, de oren zijn oke!

Hidde is afgelopen maandag op controle bij de pediatrician geweest. De gehoortest (zo'n passieve, met zo'n dopje in je oor wat volgens mij dezelfde test is als ze in Nederland met pasgeborene doen) was prima en ook de dokter zag geen vocht meer in z'n oor. Dus tegen mijn verwachting in - ik was er voor het gemak maar vanuit gegaan dat hij ook naar de KNO arts kon, kon ik in 1x door - was alles goedgekeurd en stonden hij gezond verklaard weer buiten.

Vandaag was Sanne aan de beurt en had ze een afspraak voor wat ze hier een post op noemen, een afspraak na een operatie. Ook bij Sanne was ik er alle behalve zeker van dat ze door de keuring zou komen. Bij het plaatsen van de buisjes verhaalde de arts er zo dramatisch over dat ik de "hopelijk doen de druppels dan hun werk" niet heel overtuigd vond klinken. Maar ook bij haar zag alles er prima uit. Haar oren waren schoon, de buisjes zaten er goed in en de gehoor test (bij haar 1 waarbij ze in een geluiddichte kamer zat en haar hand op moest steken wanneer ze een piep hoorde) was prima. Zolang de buisjes nog in haar oren zitten (vallen er gemiddeld na 13 maanden vanzelf uit) hoeft ze alleen nog maar iedere 6 maanden op controle komen.

2e Set buisjes

Vorige week woensdag (28 december) heeft Sanne haar 2e set buisjes gekregen in een Chirurgische kliniek. Door onze afwijkende ziektekosten verzekering mochten we niet naar het gewone ziekenhuis. Doordat onze verzekering Europees is, betalen we alle kosten eerst zelf en kunnen het daarna terug vragen. Het is een bijzonder goede expat verzekering en er wordt veel meer vergoed dan de verzekering die we hiervoor hadden. Maar ja, hier sta je daardoor overal als "self pay" genoteerd, waardoor ze denken dat je zielig bent en geen verzekering kan betalen. Dus wordt je overal ook als zielig behandeld. Als ze het hebben krijgen we vaak een monster van een benodigd medicijn in plaats van een recept, we krijgen zielige mensen korting op consulten en we worden om die reden ook naar een chirurgische kliniek gestuurd in plaats va naar het ziekenhuis, want dat is minder duur... En geloof me, we hebben het keer op keer geprobeerd om uit te leggen, maar dat is keer op keer zinloos gebleken. Dat doen we dus ook maar niet meer.

Dus hadden we een afspraak voor in een Chirurgische kliniek. Overigens door dezelfde arts als ze in het ziekenhuis zou hebben, dus niet dat ze ons opschepen met iets inferieurs. De afspraak stond voor de 23e, maar last minute bleek opeens dat de kliniek het wel erg bijna kerstmis vond, dus dat ze toch maar dicht waren. Daarom werd het opeens verplaatst naar de 28e. Daan had speciaal vrij genomen voor de 23e, maar dat heeft hij maar gewoon laten staan omdat hij nog dagen op moest maken die hij niet mee kon nemen naar het nieuwe jaar. De 28e viel gelukkig in de verplichte vrije week tussen kerst en oud & nieuw, dus gaf  dat in ieder geval geen problemen.

Wat ik er van te voren van begrepen had is de ingreep en alles eromheen redelijk vergelijkbaar met hoe het in Nederland gaat. En dat was ons natuurlijk al bekend. Daan zou bij de jongetjes blijven en ik ging samen met Sanne op pad. We moesten ons om 9 uur 's ochtends melden en hoe het dan precies zou gaan zouden we daar wel zien. Nadat ik betaald had kon het feest daadwerkelijk doorgaan. Van te voren hadden ze ons al op de hoogte gesteld van het bedrag, want net als bij bijvoorbeeld mijn insuline zijn ze altijd bang dat we  het niet kunnen betalen en vragen ze "are you aware of the costs?" Alsof het ook een optie voor me is om maar een tijdje geen insuline te gebruiken....

Ter plekke kreeg ik te horen dat ik niet, zoals in Nederland, mee de OK in mocht totdat Sanne onder narcose was. Met heel het idee dat ze buisjes ging krijgen had Sanne wel vrede. Ze vond het een goed plan en nadat we uit hadden gelegd wat er zou gaan gebeuren vond ze het wel prima. Zelfs het feit dat ik niet mee zou gaan de OK in leek ze prima te vinden.

We werden beide naar binnen geroepen voor een voorgesprekje met de zusters, de arts en de anesthesist. Dat was zo gedaan en Sanne voelde het al aankomen: het moment dat zij met de zuster mee moest en ik niet. "Ik wil niet dat je weg gaat" bleef ze maar zeggen. Ach, ik vond haar wel zielig, maar ja, een andere optie was er niet echt. Toen de zuster dan daadwerkelijk vroeg of ze mee kwam vond ze het duidelijk niets. Ze huilde niet, maar had wel duidelijk zo'n pruil lipje. Gelukkig vroeg de zuster vervolgens of ze mee ging een groene ballon opblazen. Dat leek haar dan wel leuk en hand in hand stapten ze richting OK. Succes!

Binnen no time - gemiddeld doen ze 12 tot 13 minuten over de ingreep was me verteld - werd ik weer opgehaald door de arts. Het was allemaal goed gegaan. Eerst kwam klaarblijkelijk het gesprekje met de arts over de procedure en het vervolg en daarna kon ik pas naar Sanne gaan. Natuurlijk wilde ik graag met de arts praten, maar ik vond het toch ook wel een vervelend idee dat Sanne al bij zou zijn en ik niet naast haar bed zou zitten. Maar goed, de arts vertelde me dat haar rechter oor prima was, maar dat er veel heel dik vocht achter haar linker oor zat. Het was te dik om alles eruit te zuigen, dus zou dat opgelost moeten worden met een week lang antibiotica oor druppels.

Toen ik vervolgens naar Sanne werd gebracht bleek dat zij nog niet bij was gekomen. Gelukkig zou ik zeggen, want dan was ik er toch op tijd voor haar. Ze kwam vrij snel bij en het eerste wat ze vroeg was "is het al gebeurd?" Natuurlijk heb ik geprobeerd om te achterhalen hoe het was gegaan toen ik er niet bij was. De groene ballon waar de zuster het over had gehad was het narcose kapje geweest. Ze wist me te vertellen dat ze op een vies stinkend ding moest bijten om de ballon op te blazen. Daarna wist ze eigenlijk niets meer. Ja, ze hadden gezegd ga nu maar liggen, maar verder wist ze het niet meer.

Ze mocht even bijkomen, maar binnen een kwartier, echt binnen een kwartier, mochten we weg. Ik kan me herinneren dat je in Nederland nog een uurtje of 2 ter observatie in het ziekenhuis ligt. Daar is het ook snel gebeurd, maar niet zo snel! We kwamen die kliniek om half 9 binnen lopen, om half 10 zaten we weer in de auto naar huis! We hadden verwacht dat ze na de ingreep nog even moest blijven en daarom hadden ik voor haar de iPad meegenomen zodat ze daar wat filmpjes op kon kijken of een spelletje op kon doen. Maar ja, daar was dus helemaal geen tijd voor. Dat waren de enige tranen die gevloeid zijn. Ze had nog een filmpje willen kijken. Gelukkig heb ik thuis alsnog die belofte in kunnen lossen!

Van de week moet ze op controle komen en hoop ik te horen dat de druppels hun werk hebben gedaan. Hopelijk is het dan klaar. Wellicht dat Hidde nog volgt... Bij zijn 3 jaar controle bij de kinderarts bleek dat zijn linker oor niet voldeed aan de eisen van de gehoortest en bleek er vocht achter dat oor te zitten. De arts houdt het voor het moment nog even op een gewone verkoudheid en morgen moet hij terug komen om het opnieuw te laten checken. Anders mag ook hij naar de KNO arts...

Hidde volgt Sanne in veel dingen, hierbij hopelijk niet...

Hidde 3 jaar!!

Tussen alle december festiviteiten was op 19 december de grootste van allemaal: Hiddes 3e verjaardag! Omdat zijn verjaardag op een maandag was en het programma voor die dag al vrij gevuld was, zijn we de festiviteiten maar alvast een dag eerder begonnen. Hidde mocht kiezen wat we die dag gingen doen en koos voor de (kleine) dierentuin. Het weer was erg mooi en alhoewel we op die ene sneeuwstorm in oktober na nog geen sneeuw hebben gezien, bleek dat het toch wel echt winter is inmiddels. Het was koud!  Eigenlijk te koud om met 3 kleine kindjes (oké, en hun mama!) een buitenactiviteit te ondernemen. Helaas, die periode is weer aangebroken, dat je eigenlijk niet meer naar buiten wil tot de lente weer komt...

Iedereen was goed ingepakt, maar nog was het koud

We zijn even in de dierentuin geweest, inclusief een bezoek aan Santa Claus, maar hebben ons plan al snel iets bijgesteld. Waar we oorspronkelijk het plan hadden om lekker iets te eten in de dierentuin hebben we besloten om maar lekker ergens warm binnen te gaan lunchen. Oke, die keus was ook niet zo heel moeilijk, want het eettentje in de dierentuin was gesloten. Het was maar een kort uitje, maar het was gelukkig wel leuk.

De 19e zelf was een maandag en dus een schooldag voor Sanne. In overleg met Hidde hadden we besloten om 's ochtends alleen een verjaardagsontbijt te doen en nadat we Sanne om 11:30 uur van school hadden opgehaald taart met cadeautjes te doen. Met de versierde kamer, stoel, feestontbijt, feestmuts en versierde stoel was hij al zo blij dat die cadeautjes 's ochtends eigenlijk helemaal niet gemist werden!

Hidde, helemaal jarig, aan z'n feestontbijt

Op de ochtend van z'n verjaardag was ook de maandelijkse Moms Club Social gepland. Normaliter is het gewoon een samen zijn waarbij de kindjes wat kunnen spelen, freubelen en eten, maar nu was het het kerstfeestje. En bij een kerstfeestje hoort.... jawel, daar is hij weer, Santa! Aangezien het zijn verjaardag was had Hidde mogen kiezen of hij hier naar toe wilde gaan met mij en Pelle, of dat hij liever met z'n allen, inclusief Daan die vrij was, thuis bleef. Het kerstfeestje won, dus zijn we gegaan.

Het was de bedoeling dat je als moeder een cadeautje voor je eigen kind(eren) kocht en die in de zak van Santa liet verdwijnen. Er was ergens een vrijwilliger opgeduikeld om zo'n pak aan te trekken en die kwam tijdens het feestje de cadeautjes langs brengen. Sanne wil graag altijd naar alle activiteiten mee en is, als dat niet kan omdat ze op school zit, altijd erg bang iets te missen. Er zijn al veelvuldig tranen gevloeid om het feit dat ik met Hidde en Pelle iets van de Moms Club heb, waar zij niet mee naartoe kon. Zo ook bij dit kerstfeestje. Ik vond het idee dat zij niet mee mocht en dan ook nog eens als enige van de 3 geen cadeautje van Santa zou krijgen zo gemeen, dat ik ook een voor haar een cadeautje in de zak van Santa heb gestopt. Natuurlijk vond iedereen het heel raar dat je een cadeautje voor een kind regelt dat er helemaal niet is, maar goed, we zijn toch al die rare Europeanen, dus dat maakt ook niet zo veel meer uit.

Nadat we Sanne uit school hadden gehaald hebben we taart gegeten. De kindjes mogen altijd zelf kiezen wat voor een feestje ze willen en ik doe dan m'n best om een bijbehorende taart te maken. Hidde had ditmaal voor een Thomas de Trein feestje gekozen. Of eigenlijk wilde hij een Toby feestje. Toby is 1 van de vriendjes van Thomas, maar probeer maar eens een slinger of ballon van Toby te vinden. Hij had er gelukkig mee ingestemd om een Thomas feestje te doen met een Toby taart. En meneer heeft ook zo z'n eisen, want toen ik op internet aan het kijken was voor inspiratie voor de taart heeft hij doodleuk een taart aangewezen met de woorden "die wil ik". Uiteindelijk had hij besloten dat Toby en Thomas samen op de taart mochten staan, maar op het moment supreme bleek z'n Thomas treintje onvindbaar. Gelukkig was het geen drama (want Hidde kennende had dat zo gekund), maar vond hij het prima als Murdoch zijn plaats in nam.

Hiddes verjaardagstaart

Na de taart waren er natuurlijk de cadeautjes! Naast onze cadeautjes (een Brio trein met afstandsbediening, een glow in the dark Thomas puzzel en een speeltafel) waren er ook cadeautjes van opa en oma en oma. Hij heeft heel wat uit kunnen pakken en had vervolgens ook heel wat om mee te spelen. Hij voelde zich gelukkig echt jarig!

Sanne geeft haar cadeautje aan Hilde

We hebben het nog wel met hem erover gehad of hij nog mensen uit wilde nodigen. Zo veel mensen kennen we niet (goed), maar dat had natuurlijk nog wel gekund. Maar op de vraag of hij dat wilde bleef hij alleen maar namen uit Nederland noemen. Op de vraag of hij mensen van hier uit wilde nodigen was het antwoord telkens duidelijk nee. Zoals ik zei, hij voelde zich jarig, dus dan is het goed.

Aan het einde van de middag - een middag gevuld met heel hard slapen en daarna gelukkig ook nog even slapen! - was het Holiday Concert van Sannes klas. De Pre-K, dat is Sannes klas, en de Kindergarten gingen kerstliedjes zingen. Veel stelde het niet voor, want er waren in totaal 5 liedjes die er gezongen werden en dat was alles. Op school was er veel geoefend en ook thuis werd er veel gezongen. Zo veel zelfs, dat Hidde alle liedjes volledig mee kon zingen met gebaren en al.

Al het publiek werd in 1 klas gezet en de optredende kinderen in een andere. Er moest namelijk binnen worden geparadeerd. Erg grappig om te zien, want alhoewel dat paraderen klaarblijkelijk belangrijk wordt gevonden, gebeurt het absoluut niet geordend en was het daarna een grote chaos omdat alle kinderen 1 voor 1 op de juiste plek moesten worden gezet. Het duurde even voordat er begonnen kon worden... Voor Hidde was er bij het paraderen nog een klein persoonlijk drama. Hidde had al die tijd thuis zo meegezongen met Sanne dat hij er nu volledig van uit ging dat hij nu ook mee mocht zingen. En niet alleen zingen, maar dat hij bij Sanne mocht staan om vol overgave mee te kunnen doen. Het was een kleine tegenvaller toen dat niet het geval bleek....

Hidde ziet Sanne, roept Sanne en loopt met haar mee...

We zijn nog niet volledig geïntegreerd bleek, want natuurlijk had ik er niet aan gedacht om voor deze 5 liedjes, waar verder ook op geen enkele manier werd opgeleukt of omlijst met iets, Sanne in een soort kerstballen jurk te hijsen. We hadden "de kerstjurk" (die we uiteraard niet hebben) tevoorschijn moeten toveren en haar daar in laten zingen. Sanne had gewoon de kleren aan die ze heel de dag al aan had! Tijdens het zingen was er zoveel te zien met al dat publiek om je heen, dat Sanne lang niet zo uitbundig mee zong als ze kan. Soms vergat ze bijna te zingen leek het wel.

Rudolph the Red Nose Reindeer

Na het Holiday Concert hebben we natuurlijk nog een door Hidde gekozen verjaardagseten gehad. Patat, kippetjes, appelmoes en salade. En ijsjes toe. Onze helden, echt wild zijn ze niet, want de nootjes op een mini cornetto vinden ze al niet lekker en halverwege moeten wij het ijs eruit eten, omdat ze dat niet meer willen, maar nog wel het hoorntje! Maar bij navraag vonden ze het wel lekker.

Op onze Picasa site staan nog een aantal filmpjes gemaakt op Hiddes verjaardag. Het zingen voor Hidde bij de verjaardagstaart, het uitblazen van de kaarsjes (wat niet meevalt!) en ook de kerstliedjes die 's avonds door Sanne in het Holiday Concert zijn gezongen. Ook staan er nog veel meer foto's van Hiddes verjaardag op. Het was een gevulde verjaardag, maar wel een geslaagde!

Santa

Waar bij ons november en december vooral centraal staat rondom Sinterklaas, is het hier natuurlijk Santa die de klok slaat. Vrijwel direct na Thanksgiving (de laatste donderdag in november) begint het kerst gebeuren hier. In het weekend dat hierop volgde stond heel de wijk in de tuin om de buitenverlichting op te hangen. Ook de winkels doen natuurlijk volop mee. En bij kerst in Amerika hoort natuurlijk Santa Claus. In iedere mall die je komt hebben ze een plek gecreëerd waar je - uiteraard tegen betaling - je kind samen met Santa op de foto kunt laten gaan. Ik heb dit altijd al een apart verschijnsel gevonden, maar ik was echt heel erg verbaasd toen ik er achter kwam dat mensen dit ook echt ieder jaar doen met hun kinderen. En dat niet alleen, onder moeders wordt er overlegd welke Santa in welke mall de leukste is. Het mag voor zich spreken dat wij dit niet hebben gedaan.

Alhoewel wij niet zo van Santa zijn, is er hier geen ontkomen aan. En when in Rome... Dus toen er op school breakfast with Santa was (gelukkig was het wel na 5 december) waren wij natuurlijk van de partij. De plaatselijke brandweer levert de Santa en het stelt bijzonder weinig voor. Om 8 uur ben je welkom om te komen ontbijten met pannenkoeken, worstjes en sap. Santa is aanwezig en je kan naar hem toe gaan om met hem op de foto te gaan, te vertellen wat je graag wil hebben en natuurlijk of je lief bent geweest.

Een paar dagen later was Santa Claus in de wijk. Ook dit wordt door de plaatselijke brandweer verzorgd. Vandaar ook dat Santa op een brandweerauto door de wijk wordt gereden. Er loopt een aantal mensen mee met de brandweerauto om candy canes uit te delen aan de kinderen. Op zich is het wel grappig, maar tegelijkertijd heeft het ook iets triests. Wij stonden buiten en onze buren stonden buiten. Dat was het. Zo ver als we konden kijken was er verder niemand om Santa te onthalen. Ja, toen ze de sirene hoorde kwamen er nog een paar kinderen naar buiten rennen om snoep te verzamelen... Ik moest meteen denken aan een Sinterklaas intocht en hoe tegenovergesteld dat is!

De volgende dag, toen we voor Hiddes verjaardag alvast naar de dierentuin gingen kwamen we Santa ook daar weer even tegen. De kindjes zijn even hallo gaan zeggen en hebben een snoepje van hem gekregen, maar helaas was de dierentuin zo slim geweest om de sociaal minst vaardige persoon van het personeel in dat pak te hijsen. Het was een interessante conversatie...

Natuurlijk werkt dit alles naar een hoogtepunt toe: de cadeaux die Santa met kerstmis onder de boom en in je sok komt leggen. En ook daar konden we natuurlijk niet langer onderuit. Al hebben wij een sterk afgezwakte versie gedaan van de gemiddelde Amerikaan. Zowel qua hoeveelheid als qua grootte.

De sokken op kerstavond

Omdat wij Nederlanders geen sokken hebben die je bij de openhaard op moet hangen, hebben we de kindjes gewone sokken op laten hangen. Of gewone, sokken uit de business class tasjes die Daan wel eens mee krijgt. Ze vonden het een erg goed idee. Voor de zekerheid hebben ze, zoals je dat bij Sinterklaas doet,   liedjes gezongen. In dit geval hebben ze het maar voor de kerstboom gedaan. Dat is immers waar de cadeaux zouden moeten komen. Zie ons olijk trio in actie!

De sokken op kerstochtend

De volgende dag waren er niet alleen cadeaux, maar waren ook de sokken omgeruild tot echte exemplaren!

Goede voornemens...

Ik loop nog wat berichten achter, maar om m'n goede voornemen om wat meer up to date te bloggen niet meteen los te moeten laten:

Alle goeds voor 2012!

(Klik op het stripje voor een grotere versie)