Nederland

We zijn er weer. We zijn weer in het land. In Amerika wel te verstaan. Na ons turbo bezoek zijn Pelle en ik weer thuis. Nadat ik woensdagochtend gelukkig in alle rust heb kunnen inpakken (Daan had niet alleen de middag zoals oorspronkelijk het plan was, maar ook de ochtend vrij genomen), hebben Daan, Sanne en Hidde ons weggebracht naar het vliegveld. Na het inchecken en afscheidnemen konden we lekker in de lounge. Lekker nog een beetje rond kruipen, nu het nog kon!

Pelle en ik hadden allebei een ticket en dus ook allebei een stoel. Ik had een autostoeltje bij me voor in het vliegtuig. Op die manier had ik a. een autostoeltje voor in Nederland en b. een plek waar ik Pelle vast kon zetten tijdens de vliegreis. Probeer bijvoorbeeld maar eens te eten terwijl je ervoor probeert te zorgen dat Pelle niet van z'n stoel af valt. Dat leek me geen optie. En die beslissing is ook iets makkelijker te nemen wanneer DSM je ticket betaalt.

Voor de vliegreis was ik op het ergst voorbereid! De vlucht is 's nachts en je landt 's ochtends vroeg op Schiphol. De nacht is door het tijdsverschil nooit zo lang, maar ik ging ervan uit dat ik nu helemaal niet zou slapen en vrijwel heel de vlucht bezig zou zijn om Pelle stil te houden. Maar ik moet zeggen dat het heel erg meeviel. Alhoewel vliegen met een baby nooit relaxed zal worden, heeft Pelle zich eigenlijk voorbeeldig gedragen. Na het eten is hij bij mij in slaap gevallen en dat heeft hij met af en toe een slokje bij mij tussendoor de rest van de reis gedaan.

Ondanks de vrij soepele reis was ik toch redelijk gesloopt bij aankomst op Schiphol. M'n ouders kwamen ons ophalen en na een lekker kopje koffie zijn zowel Pelle als ik even lekker gaan slapen. Slecht om over je jetlag heen te komen, maar m'n doel was ook eerder om niet aan de Nederlandse tijd te wennen dan wel voor die 2 dagen in Nederland. De rest van de dag hebben we het lekker rustig aan gedaan. Pelle was wel duidelijk in de war. Hij leek niet zo goed te weten wat hij nu met zichzelf aanroest. Eten, drinken, slapen, spelen, hij wist niet zo goed wat nu wijsheid was. Tussen de middag heb ik echt genoten van bruin brood kroketten! Hmmm, dat is echt lekker!

Donderdag een dagje spelen bij opa en oma

Aan het einde van de middag kwam Jetske nog even langs bij m'n ouders. Fijn, die Nederlandse gezelligheid en leuk om te merken dat het ook na 9 maanden nog helemaal niet anders is dan voordat we weg gingen. Vraag me af of je na 2,5 jaar ook nog steeds bij vrienden over de vloer komt alsof je nooit bent weg geweest. Ik hoop het.

De volgende dag was al de dag van de bruiloft. Met dank aan m'n ouders heb ik eerst nog een beetje uit kunnen slapen. Pelle had slecht geslapen en wat hij had geslapen op mij liggen slapen, wat ook niet bevorderlijk is voor je nachtrust. Opa en oma hebben hem even geëntertaind 's ochtends. Fijn, dan verscheen ik tenminste nog een beetje wakker bij het trouwen!

Heel de dag verliep soepel. Zowel wat Pelle betreft, die zich goed heeft gedragen, als wat de planning van het bruidspaar betreft. Het weer was misschien niet zo zomers als ze hadden gehoopt, maar toen het de volgende ochtend zo ongeveer herfst was in Nederland, bleek dat ze toch nog wel erg geluk hadden gehad! Het weer was nog goed genoeg om hun oorspronkelijke plan om de ceremonie buiten te laten plaats vinden door te laten gaan.

De dag begon met lunch voor familie in het huis van het bruidspaar. Louis kwam Caroline ophalen, waarna iedereen richting VRA ging, de cricket club waar zij elkaar hebben ontmoet. Daarna het belangrijkste deel, de ceremonie in de buitenlucht dus. Je moest goed je best doen om alles te kunnen verstaan. Het waaide hard en er was geen geluidsversterking. Mede door Pelle die veel aan het babbelen was heb ik wel het 1 en ander gemist.

Het ja-woord

Tijdens de taart begon het even te regenen, maar gelukkig was er een grote tent. Wel een beetje jammer voor ze dat de foto's vervolgens begeleid werden door een grote paraplu... Na de taart en wat borreltjes was het tijd voor het diner, wat binnen in het clubhuis van VRA werd geserveerd. Een werkelijk heerlijk diner met diverse speeches uiteraard.

Het aansnijden van de taart

Van slapen is weinig gekomen bij Pelle die dag. Tijdens de lunch heeft hij alles eens goed beken, tijdens de ceremonie heeft hij luid en duidelijk meegepraat met de ambtenaar, bij de borrel heeft hij even bij mij geslapen, net als tijdens het diner, maar hij was bij de meeste speeches gewoon wakker om ook die weer van commentaar te kunnen voorzien.

Ik vond het erg leuk om bij de bruiloft van Louis en Caroline te kunnen zijn. Natuurlijk vond ik het ook erg leuk om hun dochtertje en mijn nichtje Emma weer eens te zien. En het was natuurlijk leuk om Pelle te kunnen showen, die ze nog maar zo weinig hebben kunnen zien. Het was veel gedoe om er voor 1 dagje te zijn, maar het was het wel waard.

Ons nichtje Emma

's Avonds laat naar bed in het huis van Louis en Caroline. Zij sliepen die nacht niet thuis en opa en oma pasten daarom een nachtje op Emma. Pelle was duidelijk moe van de drukke dag, en heeft - na eerst z'n nichtje wakker te hebben gegild - tot 4 uur doorgeslapen. Vond ik een bijzonder goede score. Daarna uiteraard weer bij mij in bed beland. 's Ochtends moesten we duidelijk te vroeg opstaan. Om half 8 moest ik alweer richting Schiphol vertrekken. Nog alles behalve wakker.

Zaterdagochtend nog even gedag zeggen

Na relaxed in de lounge te hebben ontbeten dacht ik even snel te boarden. Dat liep iets anders dan verwacht. Er werd gevraagd naar een papieren ticket voor de baby. Waarom? Hij heeft toch een eigen ticket? Nee, de baby zit bij u op schoot en moet voor Amerika een papieren ticket hebben. Wacht even, bij mij op schoot? Dacht het niet! Er was een fout gemaakt bij het inchecken. Ze waren gewoon vergeten om Pelle zelf in te checken en hadden hem waarschijnlijk uit gewoonte bij mij op schoot gezet.

Dit moest weer recht worden gebreid bij de transferbalie, waar ik eindeloos heb staan wachten. Het duurde zo lang dat er op een gegeven moment iemand kwam om het wat te versnellen. Anders zou ik de vlucht vertragen. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek dat ze Pelle ook bij de gate hadden in kunnen checken. Dat was een stuk makkelijker geweest. Inmiddels moesten er allemaal kunstgrepen worden uitgehaald omdat de check in was gesloten en daarna kon hem geen stoel meer worden toegewezen. Bij de gate hebben ze vervolgens veel geschoven (iemand uit de economy comfort waar ik zat en die inmiddels vol zat kreeg een upgrade en degene die op "Pelles" stoel zat moest terwijl hij al in het vliegtuig zat nog van stoel veranderen), maar uiteindelijk kon Pelle in z'n eigen stoel mee.

Ook op de terugweg was Pelle eigenlijk weer heel braaf. De vlucht was nu natuulijk overdag, waardoor ik een beetje bang was dat hij vrijwel niet zou slapen. Maar hij heeft 2 grote stukken geslapen en tussendoor heeft hij braaf gespeeld. We hadden de voorste stoelen in de economy comfort gereserveerd, waardoor Pelle ruim een vierkante meter had om wat op de grond te spelen. Een vierkante meter klinkt niet veel, maar het is veel waard op een 8 uur vlucht met een baby!

Terug thuis was alles alweer snel terug naar normaal. Doordat we maar 2 dagen in Nederland zijn gebleven en Pelle de 2 avonden in Nederland laat is gaan slapen zijn we niet zo gewend geraakt aan de Nederlandse tijd. Dat was wel duidelijk merkbaar, want alhoewel Pelle wel wat aangeslagen leek de eerste dagen, na dinsdag leek hij eigenlijk nergens meer last van te hebben. Ik zelf was zaterdag bij thuiskomst volledig gesloopt, maar dat was gewoon omdat het programma van de 3 dagen daarvoor bijzonder vermoeiend was geweest. Nadat ik daarvan weer was bijgekomen, voelde ik me eigenlijk meteen al jetlag vrij.

En de thuisblijvers? Die hebben het hier bijzonder warm gehad. De dagen dat wij weg waren, waren de warmste van de zomer tot nu toe. Oorspronkelijk was Daan van plan om vrijdag, de dag dat Sanne niet naar school gaat, iets leuks te gaan doen. Maar zelfs voor het zwembad was het veel te heet. Lang leve de airco!

Compuchild

Vandaag heb ik me weer ernstig verbaasd over de Amerikanen en hun manier van doen op school. Over hoe nuttig en verantwoord alles altijd moet zijn. In de zomer, wanneer de publieke scholen vakantie hebben, doet Rainbow aan summer camp voor de klas van Sanne en hoger. Dit houdt zoveel in als dat er extra leuke dingen worden gedaan op school. Wat meer schoolreisjes, af en toe een special guest etc.

Onderdeel van summer camp is dat de kinderen deelnemen aan Compuchild. Ik dacht naar aanleiding van de naam dat de kinderen met een computer om zouden leren gaan. Leek me vrij nuttig. Maar dat was veel te weinig wetenschappelijk en te simpel. Er moeten hogere doelen worden nagestreefd. Compuchild heeft het volgende doel: Your child is discovering robotics and developing skills in science, technology, engineering, and math. Een beetje leren muizen leek mij nuttiger...

Sanne is vandaag voor de 3e keer naar compuchild gegaan en zoals altijd kreeg ze ook vandaag weer een progress report. Daarop staat altijd het emphasis point van die les en de subject matter vocabulary. Lees en lach mee: Emphasis point: Bit - The smallest unit of computerized data. It is a single digit in a binary number (0 or 1). The word bit derives from the phrase "binary digit". Subject Matter Vocabulary: Crown Gear - A gear that has teeth that are bent at an angle and looks like a king's crow; Axle - A supporting shaft on or with which a wheel or a set of wheels revolves.

Verder commentaar lijkt me niet nodig....

Week 29

Afgelopen week voelde een beetje als stilte voor de storm. Niet dat het zo rustig was en we niets hebben gedaan, maar meer dat de week daarna - deze week - nogal chaotisch en hectisch zal worden. Aanstaande woensdag vliegen Pelle en ik naar Nederland voor de bruiloft van m'n broer. Zaterdag vliegen we alweer terug, dus het zal een intense week worden. Voor ons, maar ook voor Daan die 3 dagen alleen voor Hidde en Sanne zal zorgen. Iets wat natuurlijk prima kan, maar wat hij tegelijkertijd niet gewend is om alleen te doen.

Dinsdag was een leuke dag voor Daan, want hij kreeg weer eens de gelegenheid om te golfen. DSM had een grote golfdag georganiseerd, waar het management team van zijn site ook aan deel mocht nemen. Veel drinken, veel smeren, want het was een extreem warme en zonnige dag. Hij heeft ook nog de prijs voor de afslag die het meest rechtdoor was gewonnen. Voor iedereen die iets weet van Daans golftalent (wat het publiek volgens mij direct beperkt tot mijn ouders en mijn broer :-) is dat toch bijzonder....

Woensdagochtend moest ik naar m'n internist. Of eigenlijk naar de diabetes verpleegkundige. In Nederland was ik altijd al een bijzonder brave, goed gereguleerde diabetes patient, maar hier ben ik een soort 7e wereld wonder! Deze bezoekjes lijken meer op een social visit, waarbij de loftrompet over mijn doen en laten wordt afgestoken. Fijn om te horen dat ik het goed doe natuurlijk, maar ik vraag me wel altijd weer af waarom anderen het niet zo doen.

's Avonds was er Open House op school. Van half 7 tot half 8 was er ijs en kon iedereen z'n klas en juf van het komende schooljaar zien. Op de aankondiging stond dat alle leerkrachten aanwezig zouden zijn, dus Sanne was erop gebrand om haar nieuwe juf te zien die heel de zomer niet op school is en om haar juf te zien die op vakantie was de afgelopen tijd. Nu bleek dat je dat "alle leerkrachten" niet al te serieus moest nemen, want iedereen die in de zomer niet werkt (wat hier onder leerkrachten regelmatig voorkomt) of iedereen die vakantie heeft was er niet. Dus geen miss Tammy (de nieuwe juf van Sanne) en geen miss Nancy (de huidige 2e juf van Sanne die op vakantie was). We hebben wel lekker ijs gegeten, de klassen van Sanne en Hidde gezien waar ze over een paar weken naartoe gaan en ook Hiddes nieuwe juf: Miss Amber.

Vrijdag hebben we eindelijk gedaan wat we al lange tijd van plan waren: naar het buiten zwembad. Alhoewel het wat ons betreft weertechnisch veel langer zou kunnen, gaan de zwembaden hier pas met memorial day open en sluiten alweer met labor day. Dat komt erop neer dat ze dus alleen in de hele warme maanden juni, juli en augustus open zijn.  Letterlijk naast het werk van Daan is het zwembad van Belvidere. Als Nederlander zou je er naar toe kunnen lopen, maar dat is hier natuurlijk geen optie. Het leek ons een goed idee dat ik dan rond een uur of 3 richting zwembad zou gaan met 3 kindjes en dat Daan dan rond 4en vanuit z'n werk ook zou komen. En het was ook een goed idee. Sanne en Hidde waren helemaal hyper en hebben heerlijk in het water gespeeld.

Zaterdag zijn we na de zwemlessen van alle kindjes naar de outlet gereden om even te shoppen. Gelukkig is er ook een speeltuin waar de kindjes zich kunnen vermaken. Het was nu alleen zo warm dat de glijbanen eigenlijk te warm was en dat het sowieso niet te harden was in de volle zon. Maar we hebben succesvol geshopt en lekker koffie gedronken met heerlijke muffins!

Zondagochtend zijn we lekker gaan wandelen in het bos. Gelukkig voornamelijk de schaduw, want het was de afgelopen week - en nu nog meer - volop zomer. Warm, warm, warm! Het wandelen nu is leuk, maar ook een beetje een voorbereiding op de vakantie. Pelle in de rugdrager en Sanne en Hidde stappen dapper door. Ze lopen goed allebei en vooral Hidde stapt bijzonder zeker op of over iedere boomstronk of steen.

Maar voordat we op vakantie gaan eerst nog Pelles verjaardag (2 augustus) en natuurlijk komende week: de 3 daagse trip van Pelle en mij naar Nederland voor de bruiloft....

Wekelijkse update

De frequentie waarmee ik nieuwe berichten schrijf is nogal afgenomen. Niet alles uit het dagelijks leven is even interessant om uitgebreid over te bloggen en er is niet altijd genoeg tijd over om er rustig voor te gaan zitten (of misschien moet ik zeggen, m'n prioriteiten liggen soms bij andere belangrijke dingen zoals slapen). Ik heb wel het idee dat er vaak kleine dingen zijn die leuk zouden zijn om even te vermelden, waardoor het beeld van ons leven hier wat completer zou zijn.

Hiermee was mijn nieuwe idee geboren, namelijk om wekelijks een korte update te geven van de "kleine dingen" die er gebeuren in ons leven. Het is duidelijk een goed voornemen en ik hoop dat ik het ook waar ga maken, maar ik beloof niets.... Maar hier in ieder geval de eerste wekelijkse update.

Afgelopen dinsdag ben ik voor m'n half jaarlijkse controle naar de oogarts gegaan. Aangezien het de vorige keer er eigenlijk allemaal "vrij goed" uit zag vond ik het niet al te spannend en terecht: alles zag er (relatief) goed uit. M'n ogen waren gelijk gebleven aan 6 maanden terug, of misschien dat het er zelfs iets beter uit zag. Het gaat dan voornamelijk over bloedinkjes die zichtbaar zijn. Geen reden voor verdere actie: over 6 maanden weer op controle.

Donderdag had Sanne weer een schoolreisje. Dit maal een klein schoolreisje (wat ze zelf al "geen echt schoolreisje" noemt): bowlen. Omdat dit 's middags was en Sanne normaal alleen maar 's ochtends naar school gaat moest er iemand als begeleiding mee. Dus Hidde, Pelle en ik gingen ook bowlen. Hidde mocht mee doen en zat samen met Sanne en nog 2 kindjes uit haar klas in "mijn" groepje. Ik heb wel eens meer relaxed een bal gegooid dan met Pelle op de arm en z'n beker en koekje vasthoudend. Bowlen voor 3 en 4 jarigen is niet alleen heel moeilijk (waardoor er met regelmaat een bal stil lag op de baan) ook het wachten totdat je weer aan de beurt bent is moeilijk. Gelukkig werd de orde en regelmaat op mijn baan met ijzeren hand gehandhaafd. Tenminste, vergeleken bij de rest wel. Sanne en ook Hidde vonden het erg leuk en zoals Sanne zegt "ik deed het heel goed" (ze was met 43 punten topscorer in haar groepje).

Zaterdag is weer een nieuwe serie zwemlessen van start gegaan. In de zomer is er een andere programmering dan anders en daardoor zwemmen alle 3 de kindjes nu op zaterdagochtend. Officieel zwemt Pelle om 9 uur (met mij), Hidde om 9:30 (met Daan) en Sanne om 9:40. Bij Pelle in de groep waren maar 2 kindjes, dus op mijn verzoek is die groep bij Hiddes groep gevoegd. Is voor ons ook handiger. Sanne is weer naar de volgende groep doorgegaan en doet het eigenlijk wel goed. Ze kan inmiddels met een drijvertje om zelf zwemmen en is daar erg trots op. Helaas kunnen ze maar 4x (Pelle zelfs maar 3x door ons Nederland tripje) zwemmen en missen we de laatste 2x doordat we dan op vakantie zijn.

Zaterdagmiddag ben ik naar de Motor Vehicle Commission gegaan in de hoop m'n rijbewijs te kunnen halen. Officieel moet je, wanneer je hier komt wonen, binnen 2 maanden een NJ rijbewijs hebben. Da's niet helemaal gelukt. Het is een hoop rompslomp om dat rond te krijgen. Eerst moet je een social security number hebben en de rest van de papieren, dus daar ging even overheen. Eigenlijk moet je ook een officiele vertaling hebben van je rijbewijs. Daan had een internationaal rijbewijs bij de ANWB gehaald, maar dat was ik vergeten. Ik ging er dus eigenlijk een beetje tegen beter weten naar toe. Gek genoeg vielen ze helemaal niet over m'n rijbewijs. Wel over m'n 2 achternamen. Wanneer je hier trouwt verdwijnt je meisjesnaam en verandert alles in je nieuwe naam. In Nederland houd je natuulrijk altijd je meisjesnaam voor officiele documenten. Dus toen ik m'n rijbewijs op Verkoeijen probeerde aan te vragen was dit bijzonder problematisch. Ik moest maar zorgen dat m'n paspoort op Verkoeijen kwam te staan.... Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nu een rijbewijs op Collignon. Mij best, ze hebben het goed gekeurd, de test heb ik goed gemaakt, het rijbewijs is binnen!

Zondag zijn we naar een voor ons nieuwe dierentuin gegaan: de Turtle Back Zoo. Een duidelijk grotere, professionelere dierentuin, maar wel verder weg. Zeker een uur rijden. Het was heel erg warm, eigenlijk te warm om in een dierentuin te lopen. Maar ja, als je niets doet omdat het te warm is doe je heel de zomer niets hier. Het was geen Blijdorp, maar wel erg leuk. Inclusief treintje, draaimolen en hot dogs of nuggets met patatjes bij de lunch. Het was erg leuk, maar ook erg vermoeiend. Iedereen was op gisteravond. Sanne zei vanochtend aan het ontbijt nog: "het was gisteren een hele drukke dag, he!?"

Tornado?

Allereerst: onze computer staat nog altijd op non actief. Of deze ooit nog actief gaat worden is niet helemaal bekend, maar redding is onderweg. Omdat dit het perfecte excuus was, Daan dit erg graag wilde en hij met z'n iPhone en iPad sowieso al in de Apple flow zat en we nu hier wonen waar het nu eenmaal goedkoper was is de iMac onderweg. Maar goed, die is er nog niet en daarmee is het wat minder gemakkelijk om alle foto's op Picasa te krijgen. Niets is onmogelijk, maar het is nou eenmaal niet zo dat ik tijd over heb op een dag ofzo.

Nu zag ik het al helemaal gebeuren dat ik wachtend op m'n foto's helemaal niets meer met de blog zou doen, wat me ook geen goed idee leek. M'n blog frequentie is al duidelijk afgenomen vergeleken bij een half jaar geleden, wat niet erg is, maar ik zou het een beetje jammer vinden als het echt stil komt te liggen doordat ik op foto's zit te wachten. Daarom heb ik ervoor gekozen om het voorlopig even zonder foto's te doen. Iets minder leuk misschien, maar wanneer we weer helemaal op orde zijn qua technologie kan ik de foto's alsnog toevoegen.

Afgelopen weekend hadden we een lang weekend. Maandag was het the 4th of July, oftewel Independence Day. De school was dicht, Daan was vrij. We hadden voor het weekend een uitje gepland naar een pretpark en hebben dat op zaterdag gedaan omdat het zondag iets minder mooi weer zou worden. Het was prachtig (warm) weer zaterdag en toen we zondag wakker werden regende het en ging het even later zelfs onweren. Een goede beslissing om zaterdag te gaan dus.

Aan het einde van de ochtend begon het op te klaren. Hmm, dacht ik, misschien wordt het vanmiddag wel lekker genoeg om nog iets te gaan doen, voor de kinderen om weer buiten te spelen, zoiets. Daan ging nog even snel een boodschap doen met Sanne (Hidde lag in bed) en toen hij terug kwam zei hij dat de lucht daar verderop toch wel heel erg donker zag. Donker genoeg om een foto van te maken vond ik (die dus later wel zal volgen). En inderdaad even later begon het te waaien, harder te waaien, te regenen, te onweren, nog harder te waaien en te hagelen.

Al snel viel de electriciteit uit, wat hier - zeker met slecht weer - niet raar is. Het was echt heel slecht weer. Het water op de straat was al snel een stroom en nu vond ik het weer slecht genoeg om er foto's van te maken. Het hele slechte weer duurde maar kort. De regen hield nog een tijdje aan, maar dan gewoon hard, niet meer belachelijk hard. En vrij snel trok het zelfs weer open en was het daarna weer mooi weer. Het vervelendste was nog dat het een tijdje geduurd heeft voordat de electriciteit weer terug kwam.

Van Daan (die was het eerste weer buiten) hoorde ik dat er aardig wat bomen stuk waren gewaaid in de storm. Ja, dat gebeurt bij storm, dacht ik nog. Ik had niet begrepen dat hij niet bedoelde dat er her en der een tak van een boom was afgewaaid, maar dat hij bedoelde dat er op veel plaatsen hele bomen waren omgewaaid!

De dag na de storm kwam de makelaar die de huiseigenaren vertegewoordigt langs om te kijken of "you guys were alright". Dat bedoelde ze natuurlijk niet, maar dat ze wilde kijken of het huis er nog goed bij stond. Het leek me wat overdreven, maar volgens haar was er aardig wat schade in buurt. Ik merkte op dat het ook voor hier dus een grote storm was. Ja, ja, absoluut antwoorde zij. Het was klaarblijkelijk een tornado geweest!

Toen ik uiteindelijk ook buiten kwam en zag hoe de buurt erbij lag, zag ik eindelijk dat het inderdaad serieus was. Nu begreep ik dat Daan het over bomen had die stuk waren en niet over takken. Hier in de straat zijn er alleen al 3 bomen omver geblazen. En dan heb ik het niet over van die kleine dunne boompjes, maar over dikke, serieuze, grote bomen. Vandaag zijn er hier in de buurt heel de dag werkmannen aan de gang geweest om (delen van) bomen op te ruimen.

Klaarblijkelijk is het een low grade tornado geweest. Wat een low grade tornado nou precies is ben ik ook nog niet achter. Zoals Daan zegt, de mensen van "jouw programmaatje" (Storm Chasers, mannen die voor film- en onderzoeksdoeleinden proberen midden in een tornado te komen met hun film- en meetapparatuur) komen er hun bed niet voor uit. Klaarblijkelijk is het ook niet serieus genoeg om de sirene te laten klinken, maar toen ik al die grote bomen op de weg zag liggen begreep ik dat het toch duidelijk harder had gewaaid dan we oorspronkelijk dachten. Gek genoeg was hier dan ook geen weeralarm voor afgegeven. Misschien was het ook wel zo dat deze low grade tornado opeens uit het niets is ontstaan, waardoor je er simpelweg niet voor kunt waarschuwen.

Da's nu al de 2e bijna serieuze tornado die ik gemist heb voor m'n gevoel. Ach, belangrijkste is dat "we guys are alright" en dat op 1 kleine tak van een boompje na er bij ons helemaal geen schade is.