Valenstein party

Gisteren was de valentijns party op school. Of valenstein, zoals Sanne volhardend zegt. Daan was 's middags thuis (hij is nog steeds herstellende en is gisteren begonnen met een halve dag werken), dus zijn we even met z'n allen naar het feestje gegaan. Ik vond mezelf toch een bijzonder leuke moeder: koekjes gebakken voor beide klassen, kaartjes gefreubeld voor alle kindjes en de juffen, wat wil je nog meer? Nou, dat kan ik je vertellen: snoep, snoep en nog meer snoep!!!

Ouders waren ook welkom op het feestje, maar in Hiddes klas was er geen 1 ouder. Alleen de kindjes die die dag toch al op school zouden zijn. Bij Sanne waren er volgens mij maar 2 moeders en volgens mij dus ook maar 2 kindjes die er normaal niet zouden zijn op maandag.

Het feestje bestond uit eten. Alle kindjes netjes aan de tafel met een bordje met de dingen die naar aanleiding van de intekenlijst waren meegenomen. Koekjes bakken was natuurlijk veel te hoog gegrepen naar Amerikaanse begrippen. Bij Sanne waren er pretzels, cheese balls, cupcakes (gekocht natuurlijk, niet zelf gemaakt), maar ook wat gezonde dingen: worteltjes, manderijntjes, bakjes appelmoes (die je hier per 1 persoonsverpakking koopt) en appelsap. Oh ja, en onze zelfgebakken koekjes natuurlijk. Bij Hidde bestond de feestmaaltijd uit een cupcake, een appelkoek en onze koekjes. Het zag er naar ons idee wat suf uit voor een feestje, maar Sanne en Hidde vonden het fantastisch! Allemaal lekkere dingen die ze normaal nooit met zoveel tegelijk zouden krijgen.

Naast het feestje, waren er ook zakjes voor ieder kindje. De juffen hadden papieren zakjes verzorgd met op ieder zakje de naam van een kindje, waarna ze worden gevuld door de kindjes. De brief die we van de juffen hadden gekregen sprak over het uitwisselen van valentijnskaarten, maar toen we onze zelf gemaakte kaartjes in de zakjes stopte begreep ik al dat het de gewoonte is om snoep te geven.

Na het eten was het feestje eigenlijk alweer afgelopen. De kindjes konden nog blijven om te spelen, maar vrijwel iedereen ging naar huis. Wij dus ook maar. Thuis hebben we eens rustig de buit uit de zakjes bekeken en ik kon werkelijk m'n ogen niet geloven! Iedereen die mee had gedaan had er minimaal 1 snoep iets in gedaan, maar veelal meedere dingen. En alhoewel er in de brief van de juffen dus van kaartjes gesproken werd had niemand een kaartje gegeven. En zelf freubelen is al helemaal uit den boze, want je kunt klaarblijkelijk gewoon prefab valentijnstraktaties kopen. Er staat zelfs op "to"en "from", hoef je alleen nog maar de namenlijst erbij te pakken en de namen over te schrijven. 1 Moeder was zelfs daar te lui voor en had gewoon overal "(to) my friend" opgeschreven. We zullen nu dus wel bekend staan als die suffe Europeans die alleen maar een kaartje gaven...

De valentijnsbuit

Sanne en Hidde vonden ook dit natuurlijk fantastisch. Ze mochten thuisgekomen ook nog allebei een lolly eten. De rest van het snoep hebben we in een trommeltje gedaan, zodat ze de komende weken bij de koffie niet alleen kunnen kiezen uit dierenkoekjes of rozijntjes, maar ook uit een snoepje. Voor Amerikanen vast heel suf, maar de kindjes vinden het heel wat!

Op valentijnsdag een valentijnslolly na het valentijnsfeestje