ER revisited

Nee, niet Daan, maar Pelle heeft gisteren een bezoekje aan de ER gebracht....

Pelle is volop bezig met leren lopen. Sinds een week of zo heeft hij het trucje door en vindt het heel erg leuk! Het begon met 2 stapjes van de ene bank naar de andere, maar hij heeft het snel uitgebreid. Echt lopen, zeker lopen, van a naar b zonder te vallen zit er nog niet in, maar voor een pas of 20 en gisteren zelfs met een stukje lopen, door de knieën zakken om iets op te pakken, weer opstaan en verder lopen gaat het goed.

Gisteren ging het alleen even iets minder goed. Hij stond bij de bank, wilde richting andere bank lopen, maar viel om. Op zich nog niet zo dramatisch, maar helaas stond de punt van het tafeltje in de weg en kwam hij precies met z'n wenkbrauw op dit puntje... Da's niet goed!

Luid geschreeuw, veel bloed natuurlijk, het was niet aangenaam. Het leek wel even goed pijn te doen te horen aan z'n gebrul, maar eigenlijk was hij vrij snel weer rustig. (Lang leve de borstvoeding!) Nadat het ergste bloed was weg geveegd bleek het toch best wel een grote wond te zijn. En ook op een plek waarvan je niet wil dat het lelijk aan elkaar groeit en een enorm litteken veroorzaakt.

Toevallig had ik Daan net aan de telefoon, die eerst hysterisch gehuil hoorde en vervolgens "Ik bel je zo terug". Dat zijn altijd de fijne onzekerheden in het leven! Ik heb eerst de pediatrician gebeld, maar het was 12:30 uur en die waren aan het lunchen. Daarna heb ik Daan maar even teruggebeld, om te vertellen wat er gebeurd was. Vervolgens heb ik Pelle in de auto gezet en ben naar de Eerste Hulp gereden.

Gelukkig zijn mijn ouders nu hier, want dat maakte het allemaal een stuk makkelijker. Sowieso kon ik Hidde die nog in bed lag lekker laten liggen en hoefde ik alleen maar naar Pelle om te kijken. Oma lette wel op de andere 2. Bovendien zou de loodgieter komen, waar ik nu ook niet nog eens over hoefde te bellen dat er toch niemand thuis zou zijn. Opa is achterin naast Pelle gaan zitten om te voorkomen dat hij in de wond zou gaan wrijven en de wond daarmee groter en lelijker zou maken.

Na al het papierwerk op de Eerste Hulp (volgens mij kun je daar echt beter niet komen als je een levensbedreigend probleem  hebt!) had de arts relatief goed nieuws. Het was een mooie wond die niet week. Doordat hij zo weinig haar heeft en dus ook weinig haar op z'n wenkbrauwen (zie je wel, ik wist wel dat het ergens goed voor was!) kon hij het lijmen. Als hij meer haar had gehad had hij het moeten hechten. Nu vond Pelle dit al duidelijk niet leuk, maar hechten was nog een stuk onaangenamer geweest voor iedereen volgens mij!

De patiënt ligt op de behandeltafel

Er kwam een extra zuster aan te pas om hem stil te houden op de behandeltafel. Pelle heeft heel het ziekenhuis bij elkaar gegild natuurlijk, want alhoewel het volgens mij helemaal geen pijn meer deed vond hij het helemaal niets!

Rode vlekken van het harde huilen

Toen ik hem weer op mocht pakken was hij eigenlijk meteen weer stil. Het was hem duidelijk om het onrecht van het op de behandeltafel moeten liggen te doen. Gelukkig mag hij alles gewoon doen met z'n gelijmde wond. Het enige is dat hij het niet open mag krabbelen, maar vooralsnog heeft hij geen enkele aanstalten gemaakt om eraan te zitten.

De wond van dichtbij...

Het is een redelijk grote snee (op zo'n klein jongetje). Het zit gelukkig wel mooi dicht en mocht het nou toch nog een dramatisch litteken worden dan zit het op een relatief goede plek, namelijk op z'n wenkbrauw. Uiteindelijk zal hij wel haar krijgen en dus ook op z'n wenkbrauw.

Spiegeltje, spiegeltje

Sanne is volop bezig met letters en schrijven. Op school heeft ze afgelopen jaar de hoofdletters leren schrijven en dit jaar krijgt ze de kleine letters. Ze zijn dit jaar in haar klas met een nieuw systeem begonnen waarbij ze niet de letter leren, maar de klank. De manier waarop het in Nederland wordt gedaan dus. Ze gebruiken hiervoor de Zoo Phonics. Iedere letter van het alfabet is een dier met een naam, bijvoorbeeld Allie alligator, Bubba bear en Catina cat. Ieder dier maakt een bepaald gebaar en maakt daarbij de klank van de bijbehorende letter.

Sanne gebruikt deze Zoo Phonics veel. Iedere week is er 1 letter aan de beurt, dus iedere keer krijgen we een week lang een dier met een klank mee. Komende week is Francy fish aan de beurt. Hidde begrijpt het prinicpe ook en doet het gebaar en het geluid ook enthousiast mee. En daarbij is het niet gebleven. Iedere keer wanneer Pelle doorkrijgt dat we het over letters hebben, of wanneer hij denkt dat door te hebben (meestal heeft hij het goed) doet hij zijn versie van Deedee deer. Officieel moet je met 2 vingers per hand een gewei nabootsen op je hoofd terwijl je /d/ zegt. Pelle doet het iets anders. Hij prikt zichzelf met z'n wijsvingers in z'n wangen en zegt consequent /b/. Het is erg grappig en wanneer ik de kans krijg zal ik het binnenkort eens filmen.

Het valt me op dat Sanne, nu ze met die klanken bezig is, ook steeds vaker van woorden zegt met welke klank die beginnen. Het werkt dus, want dat is precies wat de bedoeling is. Lastig voor haar is natuurlijk wel dat de klanken in het Nederlands vaak anders zijn. Ik ben benieuwd of dat - vooral wanneer we weer terug naar Nederland gaan - niet voor problemen gaat zorgen.

Haar naam schreef ze al langer. Dat heeft ze vorig jaar op school geleerd. Die schrijft ze overigens nog wel steeds in hoofdletters. Van de week wilde ze niet alleen "Sanne", maar haar hele naam schrijven. Ze begon te vragen hoe ze Verkoeijen moest schrijven. Daan begon te spellen, dus Sanne schreef in de linker bovenhoek van haar blaadje een V op. Maar na die ene V zei ze dat ze niet alleen Verkoeijen wilde schrijven maar Sanne Fiep Verkoeijen. Aangezien de V er al stond, moest Sanne Fiep er op een of andere manier voor worden geplakt. Ze bedacht daarom dat ze daarmee in de rechter onderhoek zou beginnen en dan zo als ware het een soort rondje vanzelf bij de V van Verkoeijen uitkomen na Sanne Fiep.

Wat volgde vonden wij zo wonderbaarlijk. Het is volgens mij - heb er even op proberen te googlen - vrij normaal, maar ik vond het echt heel raar. Ze schrijft de S, maar schrijft die verkeerd om. Daan zei dat tegen haar, wat ze als kennisgeving aan neemt en vervolgens gaat ze verder met de E, die links van de S komt te staan. Ze schreef dus van rechts naar links (anders zou haar "rondje" niet bij de V uitkomen), maar bleef volhardend spiegelschrift schrijven. Nadat ze zonder enige hapering en zelfs zonder bedenktijd in te lassen Sanne in perfect spiegelschrift had geschreven wijst Daan haar erop dat ze in spiegelschrift heeft geschreven. Hij legt uit wat dat betekent en dat wanneer ze het voor de spiegel houdt je het goed kan lezen.   De goede versie schrijft hij er zelfs nog bij. Ze lijkt het te begrijpen, vraagt naar de spelling van Fiep en gaat zonder blikken of blozen verder in spiegelschrift.

Hierna was het tijd geworden om Verkoeijen verder te maken. Even schrijft ze nog een V achter Fiep, maar bedenkt zich dan dat ze die eigenlijk al had. Nu schrijft ze weer gewoon van links naar rechts, want de V stond immers al in de linker bovenhoek. Wij spellen, zij schrijft zonder er verder over na te denken de E en alle verdere letters op in normaal schrift.

Het rondje Sanne Fiep Verkoeijen

Wat ik er op internet zo snel over las is het vrij normaal wanneer kinderen van rechts naar links in spiegelschrift schrijven. (Al was dit erg bewust van rechts naar links en daarmee in spiegelschrift, want anders zou ze immers niet bij de V uitkomen en niet wat volgens mij gebruikelijk is per vergissing.) Maar om het zo te zien gebeuren vond ik toch erg wonderlijk...

Uno, dos, tres...

Spaans is hier de 2e taal. Daarom wordt er ook op scholen iets aan gedaan. Het is dit jaar nieuw op Rainbow dat ze ook Spaans krijgen. Nu stelt dat niet zo heel erg veel voor. De kindjes van die leeftijd hebben het over het algemeen al druk genoeg met andere (belangrijkere) dingen leren. Maar zowel Sanne als Hidde krijgt Spaans.

Bij Sanne is het wel grappig dat er een Spaans sprekend meisje in haar klas zit. Fiorella is vrijwel gelijktijdig met Sanne op school gekomen en komt oorspronkelijk uit Uruguay. Thuis spreekt ze Spaans en op school leert ze Engels. Door deze overeenkomst zijn Sanne en Fiorella ook vriendinnetjes. Laatst zijn we bij haar thuis geweest voor een play date, komende week komt Fiorella hierheen. Maar goed, het zal duidelijk zijn dat Fiorella's Spaans vele keren beter is dan het Spaans van de (uitsluitend Engels sprekende) juf. Het enige dat ze in het Spaans leren in Sannes klas is de huidige maand en tot nu toe de cijfers 1 en 2. Bij het eerste woord, namelijk "september" ging het al mis... De juf had de kindjes geleerd hoe je september in het Spaans moest zeggen. Tenminste, dat dacht ze. Fiorella is - verlegen als ze is - thuis gaan klagen dat jufs uitspraak niet goed was, waarop ze de volgende dag samen met haar moeder is komen vertellen dat het niet goed was. Ik geloof dus niet dat we onze hoop te hoog moeten houden dat ze 3 talig terug komt...

Ook bij Hidde in de klas wordt er iets aan Spaans gedaan. Aangezien Hidde nooit zo van het vertellen is wat hij op school heeft gedaan, weten we van niets precies wat hij doet. Ook niet van z'n Spaans. Maar veel kon het toch niet voorstellen als Sanne tot nu toe nog niet verder is dan de woorden september, oktober, 1 en 2.

Sanne vertelt wel graag wat ze allemaal geleerd heeft, dus vorige week vroeg ze tijdens het eten "zal ik vertellen wat september in het Spaans is? Daarna volgden ook nog oktober, 1 en 2 natuurlijk. Daan vertelde dat daarna "tres" kwam. "He", hoorde we opeens aan de andere kant van de tafel "daarna komt "cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez". Oke, de uitspraak was misschien niet zo perfect als het hier opgeschreven is, maar Hidde gooide toch duidelijk herkenbaar 4 t/m 10 eruit in het Spaans. Jawel, Hidde heeft klaarblijkelijk binnen korte tijd tot 10 leren tellen in het Spaans. Misschien niet de handigste vaardigheid om te hebben, maar wel erg grappig!

Uno, dos, tres en moeiteloos verder

"Mama!"

Kleine Pelle is erg gesteld op z'n mama. Gelukkig, want ik ook op hem en samen brengen wel nogal wat tijd door. Eigenlijk brengen we alle tijd samen door. Sanne en Hidde gaan nog 5, respectievelijk 3 ochtenden naar school, maar Pelle is altijd bij mij. Alleen op woensdagochtend ga ik alleen sporten en gaat Pelle een klein uurtje naar de kinderopvang die ze daar hebben. Dat is eigenlijk de enige periode dat Pelle niet bij mij is.

En kleine Pelle vindt dat maar niets! Al vanaf de eerste keer dat ik ging begon hij zodra ik hem afgeef (en nu zelfs al wanneer we de ruimte van de kinderopvang binnen komen) hartverscheurend te huilen. Alhoewel ik het echt niet fijn weggaan vind, was hij altijd vrolijk wanneer ik hem op kwam halen en werd me verteld dat hij even had gehuild, maar dat het al snel weer goed was. Oke, daar doe ik het wel voor.

Maar de laatste paar keer was het anders.... Pelle ging zoals gebruikelijk huilen bij het wegbrengen, maar in tegenstelling tot de andere keren is hij daar niet meer mee opgehouden. Inmiddels ben ik al 3x uit de les gehaald omdat Pelle niet stopte met huilen. Zodra hij mij ziet en doorkrijgt dat hij terug naar mij mag stopt hij. Natuurlijk komt er nog wel zo'n ik-heb-heel-lang-gehuild-snik uit, maar hij is stil.

Ja, bij mama!

Verlatingsangst, of stranger anxiety zoals dat hier noemen. In een veel heftigere vorm dan dat we dat bij die andere 2 hebben meegemaakt. Afgelopen week waren Daans moeder en Chris hier en het eventjes dat oma heeft opgepast vond hij het gelukkig wel goed. Klaarblijkelijk is iemand die bekender is - al is dat voor hem met oma natuurlijk ook maar relatief - wel ok.

Nu hadden we al het idee om hem "vervroegd"naar school te laten gaan. In Nederland zou hij met 2 naar de peuterspeelzaal gaan, maar omdat zijn wereldje hier kleiner is dan dat het in Nederland zou zijn (dan zou hij nog af en toe naar oma's, opa gaan en wat tijd doorbrengen met vrienden) hadden we al bedacht dat het misschien slim is om hem met 1,5 naar school te doen. Hij komt dan in dezelfde klas waar Hidde in begonnen is en hopelijk socialiseert hem dat wat. Dat was dus al het plan en nu zijn we daar wel in gesterkt.

Voorlopig wordt het in ieder geval niet sporten. Althans, ik denk dat niemand dat blij van wordt: Pelle in ieder geval niet, de mensen van de kinderopvang hebben vast liever ook geen hysterisch kind en ik sta alles behalve relaxed te sporten. En uit pedagogisch oogpunt hoef ik het volgens mij ook niet te doen, want dat kleine uurtje per week (als ik dat al haal) is volgens mij niet structureel genoeg om er iets aan te veranderen. Gelukkig hebben we de eleptical nog hier in huis...