Pelle naar de oogarts

Alweer een tijdje geleden was het de zoveel maandelijkse check-up voor Sanne en Hidde bij de oogarts. Sanne was redelijk recent nog langs geweest omdat ze haar bril ontgroeid was en dus een recept voor een nieuwe nodig was, maar omdat de afspraak toch al stond en je haar nou eenmaal niet alleen thuis laat met haar 5 jaar en ze er dus toch bij zou zijn werd zij ook maar weer gecheckt. En Hidde dus. En zoals Hidde destijds mee werd genomen ter controle omdat Sanne een bril heeft werd nu ook Pelle met 1,5 jaar meegenomen in de controle omdat zijn zus en broer een bril hebben.

In hetzelfde gebouw zit onze vaste brillenwinkel. Niet dat we nou zo enorm veel brillen afnemen, maar het is wel onze vaste plek om de brillen te laten stellen. Brillen stellen - bij kleine kinderen - kun je nooit genoeg doen lijkt het wel. Je gaat erheen, ze worden gesteld, je denkt heel de dag jeetje wat zit die bril nu goed recht en bovenop die neus zonder af te glijden en de volgende ochtend denk je alweer, hmm, we moeten misschien maar eens naar de brillenwinkel om ze te laten stellen... Wat ze er precies mee doen is mij ook nog niet bekend. Ik bedoel, ik begrijp dat ze stoeien en wild doen, maar waarom het iedere keer binnen een dag weer als vanouds is... ik weet het echt niet.

Misschien is dit een oplossing...

Maar goed, de mevrouw van de brillenwinkel is dus inmiddels een bekende en ik maak altijd een praatje met haar. Recent vertelde ik haar dat Pelle bijna naar de oogarts moest en dat ik er volledig vanuit ging dat ook hij een bril nodig zal hebben. Ik bedoel, we hebben er al 2 van de 3 met bril, dus klaarblijkelijk zijn wij niet zo goed in dat oog gedeelte of zo en is hij gewoon gedoemd een brildrager te worden! En dan met 1,5 dus aan een bril. Nou, een pet is al onmogelijk om hem langer dan 2 minuten te laten dragen (tot voor kort overigens, hij heeft opeens besloten dat z'n pet leuk is - maar dat geheel terzijde, het gaat om het idee), dus ik zag het echt niet zitten om hem een bril op z'n neus te moeten zetten. Ruzie, oorlog, gegooi met brillen, daarmee kapotte brillen, 1 grote ellende. Zo zag ik het voor me. De mevrouw van de brillenwinkel wist me met 2 verhalen over zelfs nog kleinere kindjes met brillen weer een beetje moed in te spreken. Natuurlijk had ik nog wel zoiets van eerst nog maar eens zien dat je dat bij ons kind ook voor elkaar krijgt, want meestal zijn van die mooie soepel verlopende verhalen niet op onze kinderen van toepassing, maar toch, het was niet onmogelijk.

Hmm, ik wist het zo net nog niet!

Ik zag wel op tegen de afspraak moet ik zeggen. De oogarts is een leuke man en hij doet het erg leuk met de kindjes, dus dat was het ook niet. Maar ergens had ik wel zoiets van wat niet weet wat niet deert. Zo lang ik niet weet dat hij ook een bril moet en het alleen maar zelf denk dan is het minder erg dan dat ik inderdaad hoor dat ik er voor hem ook 1 uit mag gaan zoeken. Natuurlijk is een bril niet het einde van de wereld, maar iedereen zal begrijpen dat als je de keus hebt je kind toch liever zonder bril ziet!

Sanne natuurlijk als eerste dappere dodo in de grote stoel, gevolgd door Hidde. Conclusie was dat het allemaal goed was met die 2. Ik heb altijd grote problemen om deze man te begrijpen. Toen we in Nederland eens in de zoveel tijd naar de oogarts gingen vond ik het ook altijd een lastig iets om te begrijpen en bij ieder bezoek vroeg ik ook bij alles weer om een uitleg. Nu dacht ik het net een klein beetje te begrijpen en nu doen ze het hier - natuurlijk, want dat doen ze met alles! - weer net iets anders. De brilsterkte en het getalletje dat ze in Nederland gebruiken om de cilinder aan te duiden zijn hier anders. Ik begrijp nog altijd niet hoe het kan, maar hier zit dat in 1 getal gegoten. Sowieso heb ik het idee dat heel de controle er hier anders aan toe gaat dan bij de Nederlandse oogarts en ik moet nog altijd mijn best doen om mijn scepsis over "de Amerikaanse oogarts" te onderdrukken, maar ik voeg me maar naar de gebruiken van het land en kom over het aangegeven aantal maanden terug voor de vervolg afspraak. Het gaat goed, zoveel begrijp ik er wel van.

Tot slot was Pelle aan de beurt. Natuurlijk bij mij op schoot in die grote stoel, want hij gaat voor geen goud alleen op die grote stoel zitten! De oogarts heeft even snel gekeken, maar moest om goed te kunnen kijken z'n ogen druppelen. Oh, oh, ... BOOS!!! Dat werd duidelijk niet gewaardeerd. Vervolgens weer gekeken en nu zei deze man eindelijk iets dat ik meteen begreep: het zag er allemaal normaal uit, niets aan de hand! Ik heb - misschien een beetje uit gewoonte, maar ik denk vooral uit ongeloof - toch ook over deze uitspraak verduidelijking gevraagd. Er was niets raars te zien aan Pelles ogen en in tegenstelling tot z'n broer en zus hoeft hij dus geen bril! Bij doorvragen vertelde hij me om hem over 2 jaar nog eens te laten controleren. Gewoon voor de zekerheid, niet omdat hij verwachtte dat hij iets zou krijgen. Het zag er nu uit zoals het eruit zou moeten zien en er was geen reden om over 2 jaar iets anders te verwachten.

Mooi!

Natuurlijk was ik blij met deze uitkomst, maar ik bespeur bij mezelf nog altijd een beetje ongeloof. Alsof de oogarts het niet goed gezien heeft, alsof er later nog wel iets zal komen, alsof de Nederlandse oogarts het vast anders had gedaan en dan misschien.... Ach ja, het is ook nooit goed!