Schoolfoto's

Anders dan in Nederland doen ze hier - of in ieder geval op de school van Sanne en Hidde - maar liefst 2x per jaar schoolfoto's. Het is al weer eventjes geleden dat ze zijn genomen, dus inmiddels zijn wij weer in het bezit van 3 van die grote enveloppen met statie foto's van de kindjes. Nu zijn we niet de mensen die deze foto's ophangen aan muren of ze in lijstjes verspreid door het huis zetten, dus wat we er mee moeten weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Maar ja, het zijn wel je kinderen, dus koop je iedere keer weer die grote enveloppen gevuld met foto's en liggen ze nu op de stapel, boven op de foto's die het afgelopen voorjaar gemaakt zijn.....

Voor de blog wel leuk, want dan heb ik weer eens iets te laten zien!

Een paar dagen voordat de foto's zijn genomen had ik koekjes gebakken. Nadat ik haar gewaarschuwd had besloot Sanne toch te ruiken aan de koekjes die nog op de bakplaat lag. Resultaat: haar kin verbrand. Op de foto zie duidelijk de roze  verbrandingsstreep zitten....

Sannes klas met links Ms Tammy en rechts Ms Kelley

Ze hebben een nieuwe fotograaf in de arm genomen en dat hadden ze beter niet kunnen doen! De foto's zijn echt van super slechte kwaliteit. Iedereen die maar een beetje verstand van fotografie heeft raad ik aan vooral niet op de foto's te klikken voor een vergroting...

 

Toen de foto's werden genomen was Hidde nog volop bezig met zindelijk worden. En omdat hij op school toen al geen luier meer droeg, was het maar de vraag of hij het tot de foto zou halen met 1 en dezelfde broek aan. Voor de zekerheid ik iets van 3 broeken meegegeven die allemaal bij z'n bloes pasten.

Hiddes klas met rechts Ms Amber en links Ms Camille

De omloop onder juffen is groot op school. Dat is op iedere school zo hebben we begrepen. En vooral de assistentes wisselen daardoor nogal eens. Alhoewel Ms Camille nog maar kort - sinds oktober of zo - op deze school werkte is ze per 1 december al weer verdwenen. Men vindt het allemaal heel normaal, ik vind het vooral erg vervelend dat m'n kind op die manier alweer aan een nieuwe juf moet wennen!

Toen ik de kindjes kwam halen had Hidde nog steeds dezelfde broek aan en had hij dus geen ongelukje gehad. Alleen had hij - nadat de foto was genomen weliswaar - een botsing gehad met een ander kindje en een speelgoed piano. Het gevolg een blauw oog en een gebroken bril....

Droog (bijna dan)

Hidde is druk bezig met zindelijk worden. Ik weet nog niet waar het nu precies aan te danken is. Aan het feit dat hij er aan toe is en het er dus gewoon tijd voor werd, of dat de naar mijn idee rare aanpak van school toch z'n vruchten af werpt. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, beide hebben er waarschijnlijk aan bijgedragen.

Op school heeft het even geduurd voordat hij relatief droog bleef. De eerste tijd waren 2 ongelukjes per ochtend (en die duurt maar 2,5 uur!) niet ongebruikelijk. Maar binnen een paar weken ging dat eigenlijk al een stuk beter en bleef hij het overgrote deel van de tijd droog. Dat was er wel aan te danken dat de juf hem iedere 3 kwartier, uiterlijk ieder uur naar de wc stuurde.

Maar na enige tijd ging hij klaarblijkelijk op school zelf aangeven dat hij moest plassen. En dat begon hij thuis ook te doen! Eigenlijk ging het heel goed, vrijwel iedere plas werd netjes aangekondigd en zelfs poep kon hij nu en dan op tijd zeggen. De meeste keer was z'n luier dus nog droog. Want ja, die heb ik hem thuis, in tegenstelling tot op school, wel gewoon aangelaten.

Het peuterbrein is soms moeilijk te doorgronden, want hoewel het op school steeds beter bleef gaan en hij eigenlijk nooit meer met vieze kleren in een zakje van een ongelukje thuis komt, is hij thuis van de ene op de andere dag opgehouden met zeggen dat hij moest plassen of poepen. Alles eindigde weer in de luier, alhoewel hij natuurlijk bij iedere verschoning opnieuw beloofde om nu echt te gaan zeggen dat hij moest plassen en in ieder geval direct te zeggen wanneer hij gepoept had. Niets van de alles natuurlijk. Ik heb nog geprobeerd om net als op school z'n luier af te doen, maar met voordat we 's ochtends koffie hadden gedronken al 2x schone kleren aan leek dat toch ook niet zo'n goed idee.

Even onbegrijpelijk als de terugval, ging het van de ene op de andere dag opeens weer heel veel beter. Opeens ging het zo goed dat ik nu wel met een (relatief) gerust gevoel z'n luier af laat overdag. En in de afgelopen week is hij nu al 5 dagen volledig droog en 2 dagen waarop het 1x mis is gegaan (met poep). Niet slecht als je het mij vraagt.

Gelukkig is de wc weer leuk!

Het blijft natuurlijk nog wel even zaak om snel te reageren bij een aankondiging. Gisteren bijvoorbeeld was ik via Skype nog even een gesprek aan het afronden terwijl Hidde al meerder keren had geroepen dat hij moest plassen. Duurde allemaal net te lang (ja, Jetske, ik had dus toch iets sneller moeten zijn...). Gevolg was dat niet alles meer helemaal droog was. Maar goed, dat was meer mijn schuld dan de zijne. En bij sommige dingen moet je even iets beter nadenken dan dat je voorheen deed. Vorig weekend hebben we hem eenmaal thuis in de auto laten slapen toen hij onderweg in slaap was gevallen. We waren alleen even vergeten dat hij geen luier om had... Gelukkig hebben al die stoeltje een afneembare en wasbare hoes!

Hopelijk zijn we er nu, of tenminste, blijft het nu een opgaande lijn. Ik denk het wel, want hij lijkt de smaak van het plassen en poepen op de wc en niet te vergeten daarna je handen wassen met veel zeep nu helemaal te pakken te hebben!

(Weer) buisjes

In het voorjaar ben ik met Sanne naar de ENT dokter geweest. Dat staat voor ear, nose en throat en is dus onze KNO arts. Daan en ik hadden het idee dat ze minder goed hoorde dan anders. Kon ook zijn dat het gewoon oost indisch doof was, maar ik heb het toen toch maar nagevraagd bij de kinderarts. Die zag meteen dat haar oren en niet goed uitzagen en stuurde haar door naar de ENT dokter. Sanne heeft toen ze 1 was buisjes in haar oren gekregen in verband met de koortsstuipen die ze destijds had. Voor de koortsstuipen heeft het geholpen en ze heeft sindsdien nooit last van haar oren gehad, maar dat had ze daarvoor eigenlijk ook nooit.

Met de buisjes ervaring van destijds in m'n achterhoofd was ik ervan overtuigd dat de ENT dokter weer zou beginnen over buisjes. Maar nee, niets van dat alles. Hij vertelde me dat de meeste kinderen met 1 set buisjes van hun problemen af zijn en verwachtte dat het nu met een antibiotica kuur en een neusspray te verhelpen zou zijn. En zo geschiedde, want 2 weken later op controle waren alle testen weer goed. Dat viel dus erg mee.

Heel de zomer heeft Sanne geen 1 keer over haar oren geklaagd. Tot een paar weken terug. Haar linker oor kriebelde vertelde ze me. Maar ja, kriebel was alles wat ze zei, geen pijn, alleen kriebel. De volgende dag kriebelde het nog, of weer. Natuurlijk ben ik op gaan letten of ik ook de indruk had dat ze weer minder goed hoorde, maar dat vond ik lastig. Wanneer je een vermoeden hebt dat dat zo is vind je natuurlijk altijd aanknopingspunten, maar er waren ook genoeg argumenten te vinden voor het tegenovergestelde. In overleg met Daan heb ik maar weer een afspraak gemaakt met de ENT dokter. De volgende dag had Sanne het niet meer over kriebel en was ik eigenlijk meer bezorgd over dat ik als compleet overbezorgde moeder zou worden bestempeld daar bij de ENT dokter dan dat ze iets zouden vinden bij Sanne.

Viel dat bezoek even tegen... Haar oor functioneerde duidelijk niet zo goed als zou moeten, er was wel degelijk gehoor verlies en het was rood. Hmmm, maar ja, we liepen weer met een recept voor een nieuwe antibiotica kuur en een neusspray naar buiten. Hopelijk zou over 2 weken weer blijken dat dat afdoende had geholpen. Maar ja, jullie raden het al: dat was duidelijk niet zo!

De avond voor de controle afspraak begon Sanne opeens over kriebel en later ook pijn aan haar andere oor. En het was zo serieus dat ik haar uiteindelijk iets tegen de pijn heb gegeven en ze bij mij in bed heeft geslapen. De volgende dag bleek inderdaad dat haar rechter oor nu ook rood was. En daarbij was haar linker oor nog niets verbeterd. Het leek erop alsof haar rechter oor nu precies hetzelfde traject in ging slaan.  Daarmee was haar lot bezegeld, want die dag liepen we niet alleen naar buiten met een recept voor weer andere antibiotica, maar ook met een afspraak voor het plaatsen van buisjes....

Een van de voordelen van de Amerikaanse gezondheidszorg is dat er eigenlijk geen wachtlijsten zijn. Ik had ter plekke meteen een afspraak kunnen maken voor een week later. Op zich een goed plan, ware het niet dat Daan dan in Munchen zou zitten en ik dat alleen toch echt niet voor elkaar kan boksen. Dus nu staat de afspraak op 23 december.

Voor zover ik heb begrepen is heel het proces vergelijkbaar met dat in Nederland. Ook hier moet ze zich 's ochtends melden en kan ze 's middags weer naar huis. Natuurlijk hebben we haar verteld wat er te gebeuren staat en alhoewel ze het niet echt leuk vindt - logisch - vindt ze het wel ok. Voor nu doet ze er redelijk heldhaftig over. Of dat op de dag zelf ook nog zal zijn weet ik niet. De vorige keer zijn we met z'n allen naar het ziekenhuis gegaan. Hidde was toen pas een maand oud en hebben we gewoon meegenomen. Om  nu met heel het gevolg naar een chirurgische kliniek te gaan lijkt niet zo'n slim plan. Sanne mocht daarom kiezen en heeft gekozen dat ik mee ga en dat Daan dus bij de jongetjes blijft. Ik ben erg benieuwd. Zowel naar of het vergelijkbaar is met de situatie in Nederland als hoe Sanne zich gaat houden. We zullen zien...