Pas op voor Pelle

Pelle heeft de afgelopen tijd veel nieuwe dingen geleerd. Hij begon met rollen, een beetje zitten, echt zitten, de kamer rond rollen, zelf gaan zitten, een beetje tijgeren, echt tijgeren, kruipen, op z'n knieen gaan zitten en sinds vandaag gaan staan wanneer je z'n handjes vasthoudt. Erg leuk om te zien dat het zo snel kan gaan. Een beetje zoals Hidde het deed: heel langs niets doen en opeens in rap tempo van alles bij leren.

Bijkomend voordeel is dat onze kinderen, naar mate ze meer kunnen steeds leuker worden. Sanne en Hidde hadden dat ook. Vanaf het moment dat je kan zitten wordt het leven leuk en het wordt alleen maar leuker naarmate je meer kan. Minder gehuil, minder frustratie, erg fijn dus.

Maar hoe leuk het leven nu ook is: het leven is tegelijkertijd wel een stuk onpraktischer geworden! Pelle kan overal bij en doet dat ook! Niets is meer veilig in huis. Ja, alles dat hoger staat dan een cm of 70 is veilig. Daaronder wordt alles gepakt, geopend, getrokken, gegeten, noem maar op.

Zelfs als ze worden bewaakt door z'n broer en zus probeert hij de cd's te pakken

Sanne en Hidde hebben deze fase natuurlijk ook gehad. Toch lijkt het nu veel extremer. Misschien is dat inderdaad zo, of misschien hebben we deze fase van hen gewoon geblokt uit ons geheugen. Sowieso was Sanne natuurlijk toen nog het enigste kindje, waardoor je veel meer aandacht aan haar (streken) kon geven. Toen Hidde zo oud was zaten we in Italie en daar hadden we gewoon weinig spullen, waardoor er ook weinig overhoop te trekken was.

Nu lijkt het wel of alles op zo'n manier is opgeborgen dat Pelle erbij kan. Tot z'n favorieten behoren: de cd's, het kastje in de woonkamer (waar nu dus ook geen gevaarlijke dingen meer in staan), de boeken en tijdschriften van Sanne en Hidde (op zich wel voor kinderen, maar niet om op te eten), de telefoon, de snoeren van de computer en printer, wc-papier, krijtjes van het krijtbord en last but not least: de roosters van de verwarming en airco.

Kastje open, stoepkrijt eruit gevolgd door de bellenblaas en wat al niet meer

Ik kan niet wachten op de dag tot het allemaal niet meer interessant is, of tot de dag dat hij luistert naar "Pelle, nee!" Which ever comes first...

Geen computer, geen skype

Onze computer heeft de geest gegeven. Niet zo'n interessante informatie (althans, niet voor de blog), maar het heeft wel een interessanter gevolg: we zijn niet meer skypebaar. Gelukkig voor ons zijn we niet geheel technologieloos en hebben we nog de nodige apparaten, maar op geen van die apparaten hebben we de gebruikelijke skype voorhanden.

Voor wie ons niet kan missen: skypen is wel mogelijk via Daans account op de iPad. Deze is alleen niet altijd ingelogd, dus een vooraankondiging (via mail of telefoon) is wellicht handig.

Allergist

Inmiddels ben ik met Pelle naar de allergist geweest. Een bezoek waarvan ik had verwacht dat er een nieuwe testbatterij te voorschijn zou worden getoverd om eng van te worden (met akelige dingen als meer bloed en een krasjestest), waarna een evaluatiegesprek zou volgen waarin ik te horen zou krijgen wat hij (en ik dus ook) allemaal niet meer mocht eten. Zo was het dus helemaal niet!

Voor de dingen waar Pelle in de bloedtest positief op was getest, zag deze arts geen reden om ze niet meer te eten. Al die dingen heeft of hij, of ik al lang gegeten zonder dat daar een dramatische reactie op is gevolgd. Voor hem was dit een reden om het hem juist wel aan te bieden. Het schijnt dat wanneer je deze dingen de eerste 3 levensjaren niet aanbiedt kindjes er daarna juist een nog heftigere reactie op vertonen omdat ze er door het onthouden ervan nog gevoeliger voor worden.

Voor de zekerheid - hij heeft er wel heel duidelijk bij gezegd dat hij verwacht dat het niet nodig is - heeft hij wel een Epi-pen voorgeschreven. Dat is een injectie die alleen wanneer hij toch een levensbedreigende reactie op bepaald voedsel krijgt toegediend moet krijgen. Als je dat ding echt nodig hebt schrik je je volgens mij helemaal de rambam, maar ik ga er volledig vanuit dat het bij "voor de zekerheid" blijft en ben dus ook niet bang h'm te moeten gebruiken.

Verder is het een kwestie van zo goed mogelijk z'n huid te behandelen en de eczeem zoveel mogelijk binnen de perken te houden. De arts heeft een wat grotere ranche aan cremes voorgeschreven, waardoor we ook iets anders kunnen gebruiken dan alleen maar de vaseline achtige creme die we hadden. Dat is wel fijn voor ons - want het insmeren ermee was alles behalve fijn en alle kleren (van hem en die van ons) zaten onder de vaseline - als voor hem. Doordat er nu niet meer zo'n vaselinelaagje op z'n huid zit heeft hij het wat minder warm (want dat is het hier al genoeg) en volgens mij jeukt het direct na het insmeren wat minder met de nieuwe creme die we gebruiken.

Mijn bijdrage aan eczeembestrijding: als je goed kijkt zie je dat z'n pak aan de achterkant met een veiligheidsspeld bij elkaar is gespeld: zo is er minder ruimte om te krabbelen

Deze arts was in tegenstelling tot de pediatrician wel erg voor het gebruiken van hormooncreme om de ergste eczeemplekken te behandelen. Wij zelf zijn er niet al te happig op. We willen niet dat het middel erger wordt dan de kwaal. Bovendien hebben we het nu 1x gebruikt en ik moet zeggen het werkt perfect. Maar alleen voor die paar dagen dat je het mag gebruiken. Zodra we ermee stopten kwam de eczeem in alle hevigheid terug. De voorgeschreven hormooncreme blijft denk ik dus nog maar even in de kast liggen.

Lekker kersen eten en ondertussen lekker krabbelen

Wat de arts als laatste nog voorschreef, waar ik nog nooit van had gehoord, was 1x per week een bleach bath. Beetje chloor in bad, kindje erin, daarna goed afspoelen, schijnt fantastisch te helpen. Ik heb zoiets van eerst zien dan geloven. Het schijnt vergelijkbaar te zijn met 1x per week in een gechloreerd zwembad zwemmen en dat doet hij al een hele tijd. Maar goed, we proberen het netjes voor de voorgeschreven 4 maanden en dan zien we wel.

Over 4 maanden moet hij terug komen. Al met al een bezoek waar ik niet ontevreden over was!

Nieuwe bril

Met groot regelmaat laten we de brillen van Sanne en Hidde stellen. Er wordt zo intensief mee geleefd dat ze altijd snel weer op hun neusjes naar beneden glijden. Toen we een tijdje terug weer eens langs de brillenwinkel gingen vertelde de vrouw die ons hielp ons dat Sannes bril eigenlijk te klein was geworden. Doordat zij natuurlijk volop groeit kunnen die pootjes op een gegeven moment gewoon niet meer goed achter de oren haken. Tijd voor een nieuwe bril dus.

Eind mei moesten we toch naar de oogarts, dus alhoewel het voor de glazen niet nodig was om een nieuwe bril voor te schrijven gingen we toch weg met een recept voor nieuwe brillenglazen. En toen begon de zoektocht naar een goede bril....

Kinderbrillen in Nederland heb je in alle soorten en maten. Ze doen er duidelijk hun best voor om er iets leuks van te maken voor de kinderen. Alle kleuren van de regenboog kun je krijgen. Hier is dat wel anders. Een bril lijkt voornamelijk functioneel te moeten zijn en leuk is eventueel een bijkomend voordeel. Maar ja, een 4 jarige weet natuurlijk best wel wat ze wil, dus moesten we op zoek naar een rode bril.

Bij opticien nummer 1 was er weinig succes. Wel een bril met een leuk montuurtje, maar dan gewoon in saai grijs. De volgende dag gingen we bewapend met een lijstje opticiens hier in de buurt op pad. Klaar om meerdere adressen af te moeten struinen in de hoop dat we iets acceptabels zouden kunnen vinden.

En zowaar, bij het eerste adres van die dag was er een bril die wij en Sanne leuk vonden. Weliswaar geen rode, maar inmiddels was ze via groen al geswitched naar "deze vind ik mooi". Die werd het dus.

Sanne met nieuwe bril

Om 1 of andere reden zijn (kinder)brillen hier aanzienlijk minder duur dan in Nederland. Volgens Daan omdat de kwaliteit hier gewoon veel lager ligt. Da's typisch zo'n moment dat ik er erg van baal dat we niet in Nederland zijn. Of meer dat we geen gebruik kunnen maken van alles wat er in Nederland wel is op dat gebied. Ik betaal liever meer voor een kwalitatief goede bril dan minder voor een minder goede bril. Het is wel m'n kind waar we het hier over hebben! Kinderschoenen is net zo iets. Goede kinderschoenen zijn gewoon onvindbaar hier. We hebben inmiddels wel schoenen gekocht voor de kindjes in een voor hier goede schoenenwinkel, maar ik blijf het gevoel houden dat ik m'n kinderen op niet goed genoege schoenen laat lopen...

Sannes bril heeft nog wel iets spannends: het is zo'n bril met glazen die donker kleuren in de zon. Volgens de opticien is dat beter voor kinder ogen, zeker wanneer je blauwe ogen hebt. Inmiddels zijn we alweer terug geweest naar de opticien. Want ook de geleverde survice lijkt hier minder te zijn dan in Nederland. Haar bril was bij het ophalen gewoon slecht gesteld, waardoor hij vrijwel meteen naar beneden zakte. Vervolgens was hij dusdanig strak gesteld dat het pijn deed achter haar oren. Ik had gezien hoe simpel ze het uiteinde van die pootjes met de hand buigen, dus dat heb ik gewoon maar een beetje terug gebogen met de hand. Da's dan weer het voordeel van een montuur van 9 dollar (oke, hij was voor 50% van de oorspronkelijke prijs): mocht je h'm hiermee per ongeluk breken dan is een nieuwe zo gekocht.

Nu zit-ie lekker en blijft zitten

Walk the world

Afgelopen zaterdag was het End hunger: walk the world evenement van DSM. Eigenlijk is het een evenement van the World food progamme, waar onder andere DSM partner in is. Het houdt in dat er jaarlijks een wandeling wordt georganiseerd in New York - en in vele andere steden over de hele wereld, maar voor "ons" in NYC - waarmee de aandacht wordt gevestigd op het goede doel dat door DSM en de bedrijven wordt gesteund. Voor wie geinteresseerd is: zie de Walk the world site.

Vanaf de site ging er een bus voor werknemers en familieleden, maar wie wilde kon ook op eigen gelegenheid naar NYC gaan. Voor dat laatste hebben wij gekozen. De bus vertrok al om half 7 's ochtends vanaf de site, wat zou betekenen dat we dan al rond 6 uur thuis weg hadden gemoeten. Bovendien vonden we het niet zo'n prettig idee dat de kindjes los in de bus zouden zitten. Liever in hun autostoeltjes in de auto. Bovendien wilden we er na de wandeling nog wat NYC-tijd aan vast plakken. Daans moeder is afgelopen woensdag gekomen voor een weekje kleinkindjes zien, dus leek het ons leuk om er met z'n allen een dagje NY van te maken.

Sanne en Hidde waren extreem opgewonden over het geheel! We hadden verteld wat we ongeveer zouden gaan doen en dat was allemaal erg spannend. We waren van plan om naderhand te gaan lunchen in een restaurantje. En patatjes kunnen eten voor de lunch, nou, dat is spannend... Hidde was helemaal in z'n nopjes omdat er op het programma stond dat er na het wandelen ijsjes gegeten zouden worden. Hij heeft het er dagen over gehad dat we zaterdag naar New York zouden gaan en ijsjes zouden gaan eten!

We zijn vroeg opgestaan, ons Walk the world t-shirt aangetrokken en vroeg vertrokken. Bij aankomst stond er een ontbijtbuffetje klaar, waarna er groepsfoto's werden gemaakt. De wandeling was 5 kilometer, die Sanne en Hidde allebei erg goed gelopen hebben. Sanne heeft de hele route zelf gelopen (oke, een klein stukje op Daans nek). Het was duidelijk niet gebruikelijk voor kinderen van haar leeftijd (en ouder!) om zelf te lopen, want alle jonge kinderen zaten in een kinderwagen.

Walk the World

Hidde heeft een groot stuk gelopen, waarna hij echt te moe was. Zowel van het lopen, als van feit dat het gewoon slaaptijd was. Hij is bij Pelle in de dubbele wagen gekropen en sliep natuurlijk toen we terug bij het beginpunt kwamen en er ijsjes waren....

Van honger bestrijden wordt je erg moe

Gelukkig werd hij na niet al te lang wakker, zodat hij alsnog ijs heeft kunnen eten.

IJsjes!

Aan het einde van de ochtend was het evenement afgelopen en vertrokken de bussen weer. Wij zijn met z'n allen nog op de Staten Island Ferry gegaan, die langs the statue of liberty vaart. Op Staten Island hebben we in het enige restaurant dat er was geluncht, waarna we weer met de ferry terug zijn gegaan. Een geslaagd dagje New York!

Pelle op de ferry