The City

Toen in 2010 duidelijk werd dat ons verblijf hier in Amerika echt door zou gaan, moesten snel onze visa worden aangevraagd. Daan zou al snel beginnen met werken in Amerika en daarvoor had hij een visum nodig. Er werd nog wel gezegd dat het het handigste was wanneer we allemaal een paspoort zouden hebben dat gedurende onze gehele Amerika tijd geldig zou zijn, maar omwille van de tijd werd ons visum alvast aangevraagd. Wanneer wij ondertussen dan nieuwe paspoorten regelden kon het uiteindelijk visum dan in het nieuwe paspoort komen. Achteraf bleek dit niet te kunnen, omdat het paspoortnummer al door was gegeven en een nieuw paspoort betekende een nieuw nummer en dus een nieuwe aanvraag voor een visum. Dus hebben we het toen zo maar gelaten en voor lief genomen dat we in Amerika een nieuw paspoort moesten regelen.

De paspoorten van Hidde en Pelle zijn nog meer dan een jaar geldig en dus hadden zij geen paspoort nodig. De rest wel. En om dingen maar meteen goed geregeld te hebben zijn we vorige week vrijdag voor Daan, Sanne en mezelf op stap gegaan voor een nieuw paspoort. Hiervoor moet je naar het Nederlandse consulaat in New York City. Op een doordeweekse ochtend kun je een nieuw paspoort aanvragen, dus zaten we vrijdag al vroeg in de auto richting de City. De autorit ging redelijk soepel. Wel af en toe wat drukte, maar dat is niet zo gek op een werkdag. Dat "wat drukte" werd een ander verhaal toen we bijna bij de Lincoln Tunnel waren, de tunnel die je door moet om van NJ, onder de Hudson door, NY binnen te rijden. Bijna was het alleen in afstand, duidelijk niet in tijd!

Er is in heel NYC 1 fotograaf die Nederlands formaat pasfoto's maakt. Ik had een enorm professionele fotograaf verwacht, maar dat was wat naïef. Het was een bloemenzaak, waar achterin de zaak een fototoestel stond. Dit zaakje zit vlak bij diverse consulaten en maakt om wat bij te verdienen diverse formaten pasfoto's. Waaronder dus Nederlandse. Sanne's bril moest af, wat direct tot gevolg had dat ze zo scheel als wat op de foto staat. Bovendien hadden we haar verteld dat je op de foto niet mag lachen, waardoor ze een beetje krampachtig op haar lip bijt. Een prachtige foto was het gevolg.....

Ze is best slim, hoor....

Vervolgens naar het consulaat, waar alles ontzettend soepel ging. Nog nooit zo snel aan de beurt geweest en zo vriendelijk geholpen voor een nieuw paspoort als hier. Je moet er even voor naar Amerika, maar dan heb je ook wat. Toen Sanne aan de beurt was werd haar gevraagd of ze al haar eigen naam kon schrijven. Vol enthousiasme zei ze natuurlijk ja. Dus mocht ze zelf "tekeken" voor haar paspoort. Ze had er 3x voor nodig, want je "handtekening" moet binnen een hokje worden gezet en de pen mag de lijnen niet raken. Ze schrijft nog erg groot en het hokje was maar klein, dus dat viel niet mee. Het zal een mooi paspoort worden: die charmante foto en in grote hanenpoten "SAnnE".

Filmpje kijken bij het Nederlandse consulaat: let op de Nederlandse vlag op de achtergrond

Sneller dan gedacht waren we klaar bij het consulaat en hadden we de rest van de dag voor leuke dingen. Want nu we toch in NYC waren gingen we natuurlijk wat leuks doen. In oktober zijn we naar het Children Museum of Manhattan geweest. Daar was toen een Dora en Diego tentoonstelling en dat was een groot succes. Sindsdien wordt er nog vaak gevraagd of we nog een keer naar het Dora en Diego museum gaan. Iedere keer weer leggen we uit dat we nog wel een keer naar het museum kunnen gaan, maar dat het een tentoonstelling was van Dora en Diego en dat die er nu niet meer is. Wat wil het toeval: de tentoonstelling was terug. Je zult begrijpen, dit betekende dat we niet om het CMOM heen konden en op bezoek bij Dora en Diego moesten! De tentoonstelling was even klein en knullig als de vorige keer, maar net zo'n succes als de vorige keer.

Net als in oktober  zijn Pelle en Diego nog steeds vrienden

Er is nog iets dat Sanne en Hidde met NYC associëren. Toen we vorig jaar het Walk the World evenement van DSM bijwoonden was dat de eerste keer dat we naar the city gingen met de kinderen. En na de wandeling waren er ijsjes. Dus sindsdien vinden zij dat je, wanneer je in NYC bent, ijsjes moet eten. Het was best lekker weer, maar nog niet echt warm en bovendien is het seizoen gewoon nog niet begonnen, waardoor het lastig ijsjes vinden was, maar het is gelukt. Zoals gewenst een ijsje op een stokje, op een bankje in de schaduw waar het eigenlijk te koud was. Zeker na een ijsje...

En nee, Pelle wordt niet achtergesteld, maar die wil gewoon geen ijsje

Het laatste dat "moest" was de metro. Net als "gaan we nog eens naar het Dora en Diego museum?" en "gaan we nog eens een ijsje eten in NY?" wordt er ook regelmatig gevraagd "gaan we nog eens met de metro?" Metro was ook wel verstandig, want het was nog een heel eind naar de auto en iedereen was al goed moe. Zo moe dat voordat we de parkeergarage uit waren Hidde al lag te slapen. Natuurlijk volgden ook Sanne en Pelle snel. Omdat het al laat was, iedereen heel hard lag te slapen en het dan altijd maar de vraag is hoe leuk iedereen wakker wordt hebben we tot grote vreugde van de kinderen de feestdag compleet gemaakt met patatjes. Daarna snel naar bed, want niet alleen de kindjes waren moe. Om 9 uur lag iedereen in bed....