POWER

Power is back on!

Woensdagavond, bijna 48 uur later, maar jawel, we hebben weer elektriciteit!!! Hoe fijn om in een huis te komen dat weer (ietwat, de verwarming is nog hard z'n best aan het doen) warm is. We zijn heel de dag eigenlijk niet thuis geweest, maar bij een vriendin die wel stroom had. Fijn, was dat. Zo'n hele wijk zonder stroom werkt wel verbroederend, maar gewoon weer stroom hebben is toch ook wel heel fijn!

Nu moet er nog wel het een en ander gebeueren: het dak, de muren waar water in zit, de plafond die nat zijn, de bomen die om liggen dan wel schuin staan, maar voor nu is alles goed: we've got the power!

Sandy, het vervolg

Dinsdagavond, weer even over 9. De stroom is er nog altijd af. Inmiddels zo'n 24 uur. Wat ik inmiddels gehoord heb is dat er een transformator huisje is opgeblazen door de storm en dat reparatie hiervan wel 5 tot 10 dagen kan duren. Pffff, da's duidelijk langer dan we hadden gehoopt!

Het dak is weer dicht! De makelaar die het huis beheert heeft gelukkig een goede vriend dir dakbedekker is en daarmee stonden we opeens bovenaan de lijst. Want toen Daan gisteren om 5 uur doorgaf dat we dakpannen verloren waren we al nummer 15 op diezelfde lijst! Toen we vanochtend nog even op zolder keken begrepen we opeens waarom het lekte: over zo'n 2 meter was de nok niet meer bedekt en keek je zo naar de hemel! Een echte reparatie zal binnenkort volgen. Het hele dak aan de achterkant zal worden vervangen, zo zeer is het beschadigd.

Vandaag hebben we in de woonkamer geleefd. Rond de haard. We hebben er zelfs gegeten, wat de kinderen heel leuk vonden. Overal kaarsen aan.  Het scheelt zo aanzienlijk qua temperatuur die kamer of de anderen dat we het voorlopig maar zo doen.

DSM is vanavond om 7 uur weer begonnen met normale productie en morgen gaat Daan dus ook weer werken. Wonder boven wonder is er op de site helemaal niets gebeurd en hebben Ze zelfs helemaal niet zonder stroom gezeten. School is morgen nog dicht. Wellicht donderdag nog een dagje school, want vrijdag was al een geplande vrije dag.

Morgen gaan de kindjes en ik bij een vriendin van mij langs. Zij is een van de weinige mensen met stroom hier in de buurt en dus ook verwarming en warm water! Ik heb net nog met het laatste beetje warm water gedoucht en Daan kan als morgen het warme water echt op blijkt op z'n werk douchen. De kindjes hebben altijd iets meer tijd nodig en mogen gelukkig daar douchen.

Vandaag had het mobiele netwerk het vrij lastig. Aanvankelijk ging het goed, maar signaal werd steeds sporadischer. Nu, vanavond lukt het opeens weer allemaal goed. Voor iedereen die contact met ons zoekt de komende tijd, houd er rekening mee dat dat wellicht niet lukt. Stroom is voorlopig nog weg ga ik vanuit en daarmee onze vaste lijn ook. Wanneer het mobiele netwerk het zo moeilijk heeft behoort mail, Facebook, whatsapp en bloggen ook allemaal niet tot de mogelijkheden!

Sandy, the morning after

Het is dinsdagochtend, we zijn weer wakker. Buiten is het rustig. Het regent nog een beetje, maar zeker vergeleken bij vannacht is het rustig. De stroom is eraf. Ironisch genoeg vlak nadat ik gisteravond het vorige bericht had geplaatst. De verwarming doet het dus ook niet. Het is half 8 en de openhaard is al aan. Best gezellig, maar dat het nodig is, is wat minder. Komende week wordt het bovendien koud, dus als de stroom er lang afblijft zullen we de haard hard nodig hebben.

De stroom is niet het enige dat eraf is. Ook het dak is er af! De dakpannen hebben we een groot deel van de nacht horen waaien. En toen het vanochtend licht werd bleek er een soort mozaïek van dakpannen in de tuin te liggen! Een bijzonder groot deel van het dak aan de achterkant van het huis ligt bloot. En 2 grote delen daarvan zijn ook ontdaan van het zeil - of wat het ook is - dat onder de dakpannen ligt. Je kijkt zo tegen het spanplaatje aan, het geraamte van het huis. Verklaart wel waarom het vannacht begon te lekken in Hidde's kamer.... Er zijn diverse plekken op zijn plafond nat en er Ullen nog wel meer plekken volgen. Ben benieuwd hoe snel er iemand kan komen om dit allemaal te repareren.

Verder is er 1 boom omgewaaid. Die stond in het natste hoekje van de tuin wn. Is gewoon met wortel en al omgevallen. Maar het gaat goed met iedereen. Nu is het een kwestie van camperen in eigen huis tot de stroom terug komt en de emmers strategisch neerzetten...

Sandy, de tussenstand

Het is maandagavond, even over 9 en het waait! Ik heb geen flauw idee of het straks, of morgenochtend ook nog kan, dus nu het in ieder geval nog kan even een tussenstand voor een ieder die zich afvraagt hoe het hier gaat. Goed, dus :-)

Sinds een uurtje of 5 is het echt hard gaan waaien en alhoewel Sandy geen orkaan meer mag heten en ze ook duidelijk zuidelijker langs ons trekt dan gedacht, waait het wel echt hard. We hebben net nog even buiten gekeken en da's wel echt serieuze wind op het moment! Aangezien we ten noorden van het oog zitten en de storm met de klok mee draait, komt de natte vochtige lucht van zee eerst ten zuiden van het oog. Tegen de tijd dat het bij ons (ten noorden van het oog) komt, is ze al een groot deel van de vochtigheid kwijt en zijn wij dus relatief goed af.

Ons dak heeft het moeilijk! Onze buurman kwam ons rond 5en al waarschuwen dat er dakpannen af vlogen en dat gaat op het moment gestaag door. Op (in ieder geval) 2 plekken heeft Sandy zichzelf toegang verschaft tot onze dakpannen (of dat wat daarvoor door moet gaan hier) en daar doet ze zich te goed aan. In eerste instantie is Daan nog gaan kijken en de stukken dakpan verzamelen, maar er lagen er net al zoveel dat verzamelen geen zin meer had. We horen met groot regelmaat het geluid dat gepaard gaat met het verliezen van een stuk dakpan, dus tegen de ochtend zal er wel niet veel meer over zijn....

Maar goed, dat is tot nu toe het ergste. We hebben nog stroom, nog internet, zelfs nog tv! De wind zal nu wat afnemen, om rond 1en weer in volle hevigheid terug te komen: de achterkant van de storm. Morgenochtend is het ergste voorbij. Ons dak zal grondig onder handen moeten worden genomen na de storm (maar goed, wij huren, dus dat is niet echt problematisch voor ons, eerder voor de huiseigenaren), maar so far so good. De kinderen slapen zelfs allemaal in hun eigen bed! Al weten we niet voor hoe lang...

Sandy

Sandy komt eraan, dat is jullie vast niet ontgaan in Nederland. En ja, ze komt deze kant op! De verwachting is dat ze niet precies hier over ons huis heen komt geraasd, maar ten zuiden van ons. De route lijkt telkens iets op te schuiven, telkens iets meer ten zuiden van ons. Maar het zal ons niet ontgaan dat Sandy er is, daar ben ik van overtuigd.

Vandaag zou de Halloween viering op school zijn. Dat wordt jaarlijks gedaan en dan komen de kinderen verkleed naar school, is er een parade, zijn er allemaal spelletjes, knutselwerkjes te doen, kun je paardje rijden, etc. Allemaal buiten. Vanochtend kregen we te horen dat het werd afgelast. Grote tranen natuurlijk hier. Vooral bij Sanne. Vooral omdat het niet op een andere dag alsnog wordt gedaan. Er komt wel een Family Fun Day voor terug, maar geen Halloween dag meer.

Even later werden we gebeld dat de school morgen gesloten is. En ik twijfel er niet aan dat dat dinsdag ook nog het geval zal zijn. En dan zal het er voornamelijk van af hangen hoe Sandy ons achterlaat, waarbij een belangrijk punt is hoe lang er geen stroom zal zijn. Geen stroom, geen school in ieder geval (denk ik).

Woensdag is het 31 oktober: Halloween! Een groots gebeuren hier met 's middags natuurlijk Trick or Treat in de wijk. Maar jawel, ook dat ik afgezegd voor woensdag, maar wordt gelukkig op een andere dag alsnog gedaan.

Voor nu is het voornamelijk afwachten wat er komen gaat. Grappig is om te zien hoe de verschillende mensen zich verschillend voorbereiden. Je hebt mensen die helemaal flippen bij de gedachte en alles doen wat ze kunnen verzinnen, maar je hebt ook mensen die eigenlijk alleen maar rekening houden met slecht weer en verder niets.

Wij zitten ergens in het midden, denk ik. We hebben ons voorbereid door alles buiten in veiligheid te brengen, (toch maar) wat water te halen, genoeg droogvoer in huis te halen, zaklampen uiteraard, zulk soort dingen. Echt druk maken we er ons niet om. We zien het wel. Zoals de kinderen zeggen, morgen begint het avontuur!

Augustus 2012

De foto's van augustus staan op Picasa! Foto's van het bezoek van Opa en Oma en alle dingen die we met hen gedaan hebben:  de Crayola Factory, het pretpark, de dierentuin en van de laatste dag op school.

The Land of Make Believe

Foto's Ellicottville

De foto's van ons weekje vakantie in juli, waarvan een paar dagen samen met Wilco, Janneke, Sjoerd, Jelle, Noor en Tijn staan online. Kijk hiervoor op onze Picasa site!

De drukke zomer

Ik zeg altijd dat in de zomer en de winter niemand bij ons op bezoek wil komen. In de winter is het te koud, in de zomer is het te warm. En terecht overigens, want ik zou er zelf ook niet aan beginnen. Toch hebben we afgelopen winter wel bezoek gehad. Mijn ouders kwamen langs – weliswaar om de kindjes en mij mee te nemen naar het warmere Florida, maar toch. En ook deze zomer is mijn wijsheid niet opgegaan. Sterker nog, het is zo druk geweest dat het door de kindjes al snel was omgedoopt tot “de drukke zomer”.

Begin juli zijn vrienden van ons (Wilco, Janneke en de kinderen) aangekomen in de VS om hier hun zomervakantie door te brengen. Na een paar dagen bij ons te hebben gelogeerd (en NYC hebben bezocht) zijn ze vertrokken aan hun rondtocht door het oosten van de VS. Kort na hun vertrek bij ons zouden ze voor een paar dagen in de buurt van de Niagara watervallen zijn en hadden we afgesproken om daar een paar dagen samen door te brengen.

Dat samen werd iets minder samen dan van te voren gedacht, want Daan moest voor z’n werk nog even naar China. Daardoor is hij niet met de kindjes en mij meegereden naar Ellicottville, maar zou hij pas vrijdagavond vanuit Beijing, via Newark naar Buffalo vliegen. Helaas ging ook dat niet al te soepel en werd er – in verband met kapotte wc’s (serieus, mensen?!) – een tussenstop in Seattle gemaakt, waardoor hij veel te laat was en pas de volgende dag naar Buffalo door kon vliegen. Om het geheel te complementeren had die vlucht natuurlijk ook nog fors vertraging, maar uiteindelijk heeft hij zich op zaterdagmiddag in Niagara bij ons gevoegd.

Sanne kan het hardste rennen en was dus als eerste bij Daan

De volgende dag zijn Wilco, Janneke en de kinderen alweer vertrokken, dus zoveel heeft Daan daar niet van meegekregen. Wij hadden al besloten er een weekje van te maken, dus we hadden nog tot woensdag. We hadden niet echt een plan gemaakt van te voren, maar hebben ons prima vermaakt. We zijn naar een indianen festival geweest (waar dans wedstrijden werden gehouden met traditionele indianen dansen), hebben een wandeling gemaakt door een bos met beelden (deed me denken aan de Kroller Muller beelden tuin) en hebben nog een dag lekker gewandeld.

Het "Kroller Muller"

Nog geen week na thuiskomst stond het volgende bezoek gepland: mijn ouders. Die zouden precies tussen alle andere activiteiten door bij ons zijn. Komen en Pelles verjaardag mee vieren, dan richting Toronto, in de tussentijd zouden Wilco & Janneke en de kinderen weer terug komen bij ons, daarna mijn ouders weer terug bij ons en daarna gingen wij zelf op vakantie.  Vandaar de term “drukke zomer”….

Tijdens het bezoek van mijn ouders zijn we bijzonder actief geweest. Op Pelles verjaardag zijn we naar de jaarlijkse Farmers market, gegaan naar de Crayola Factory en op de laatste dag dat ze er waren ook nog eens naar the Land of Make Believe, een pretpark met waterpark erbij dat gericht is op kleine kinderen. De kinderen waren kapot na deze dagen….

Kleien in de Crayola Factory

Op zondag vertrokken mijn ouders naar het noorden, op dinsdag kwamen Wilco, Janneke en de kinderen weer terug bij ons. Die hadden nog een paar dagen, vakantie want op vrijdag zouden ze weer terug vliegen. De voorafgaande weken hadden ze extreem veel gedaan, gezien en gereden, waardoor de kinderen eigenlijk niets meer wilden doen toen ze eenmaal bij ons terug waren. Gewoon een beetje basketballen en spelen was het antwoord op de vraag wat ze nog wilden doen. Dus hebben ze dat ook gedaan. We zijn nog een middag naar een meertje geweest, ze zijn op vrijdagochtend nog – alle 6, wat een invasie! – mee gegaan naar muziekles en dat was het wel. Super leuk om ze allemaal hier te hebben en een aantal dagen vakantie met ze te kunnen delen!

2 Dagen later, op zondag waren mijn ouders nadat wij van de afscheids BBQ van Daans baas terug kwamen weer terug in ons huis. Dit maal maar kort, want op dinsdag vlogen zij alweer naar Nederland. Maar net lang genoeg om nog even naar de dierentuin te gaan op maandagmiddag.

Onze eigen wolven in het wolvenhol in de dierentuin

Die week waren ook de laatste schooldagen van de kindjes op Rainbow. Na de zomer, aan het begin van het nieuwe schooljaar, wat direct na onze vakantie is, beginnen ze alle 3 op de nieuwe school, dus was de laatste schooldag voor de vakantie de laatste dag op de oude school. Dus hebben ze alle 3 getrakteerd op school Iets wat men hier voglens mij maar raar vindt, maar ik vind het niet meer dan normaal om stil te staan bij het feit dat je ergens afscheid neemt. Vrijwel alle kinderen uit Sannes klas gaan volgend jaar naar een public school, wat betekent dat ze weg gaan bij Rainbow, maar er is niemand die hier enige aandacht aan heeft gegeven. In sommige gevallen wist de juf nog geen eens of een kind nou nog wel of niet meer naar school zou komen. Niet bij ons. Er is uitgebreid getrakteerd en afscheid genomen van huidige en oude juffen.

Pelle's traktatie

En toen was het tijd voor vakantie! Na alle drukte – al was het gezellige drukte – waren we daar wel aan toe! Net als vorig jaar zijn we 2 weken naar Maine, Mount Desert Island, Acadia National Park geweest. En net als vorig jaar hebben we het daar heerlijk gehad! Wat een fantastische plek is het daar toch. Zeker als je wil wandelen met kinderen, is het echt ideaal. Dit jaar hebben we meer geluk gehad met het weer. Eigenlijk is er maar 1 dag geweest dat we door de regen niet hebben kunnen doen wat we zouden willen. Alle andere dagen was het prachtig weer, zonnig, maar gelukkig niet heel de tijd, niet te warm, maar zeker niet (zoals vorig jaar vaak) te koud.

Vorig jaar hebben we ongeveer om de dag gewandeld. Toen ging dit eigenlijk beter dan we hadden verwacht. Zowel qua frequentie als qua afstand. Omdat het toen zo goed ging en ze het wandelen zo leuk vonden hadden we voor dit jaar wandelschoenen gekocht voor Sanne en Hidde. Op vakantie had Sanne vorig jaar al een rugzakje voor een waterzak en dit jaar heeft Hidde er ook een gekregen. Het zijn al echte kleine hikers als je ze ziet. Dit jaar ging het duidelijk weer beter dan vorig jaar. We hebben veel meer gewandeld en ook duidelijk langere wandelingen gemaakt. Gelukkig waren ze ook weer even enthousiast!

Onze kleine hikers

Pelle zat net als vorig jaar weer in de rugdrager. Iedere wandeling heeft hij wel een klein stukje zelf gelopen, maar dat waren telkens maar kleine stukjes. Vaak het laatste makkelijke stukje terug naar de auto. Het viel wel op dat hij er steeds meer plezier in begon te krijgen. Hij vindt het in de rugdrager leuk en riep ‘s ochtends ook al enthousiast dat hij degene was die in zijn rugdrager mocht. Maar aan het einde van de week riep hij bij het uitstappen uit de auto dat hij niet in de rugdrager ging, maar zelf wilde wandelen. Vervolgens kwam hij er wel al vrij snel achter dat het best lastig was om zo’n klauter paadje te lopen met de kleine beentjes en wilde hij toch maar in de rugdrager. Gelukkig zou ik zeggen, want alhoewel hij erg zeker loopt voor z’n leeftijd is hij niet de snelste. Iedere steen, iedere tak, iedere dennenappel, alles raapt hij op. En met die stok moet er dan op iedere boom worden getikt, etc. Hij drukte de gemiddelde snelheid aanzienlijk!

Pelle in actie

De kinderen hebben deze vakantie ook een geheel nieuwe liefde gevonden: midget golfen! De golf plaats (zoals Sanne deze nog steeds volhardend noemt) was vlak bij ons huisje en toen we op weg naar het huisje er langs reden zeiden we al tegen elkaar dat dat misschien wel een keer leuk was om te doen deze vakantie. Dag 1 van de vakantie werd dit plan iets minder vrijwillig dan gepland meteen al uitgevoerd.

Na een dag wandelen waren we op weg naar huis. Maar op de straat waar we aan woonden, met ons huisje net om de hoek stond er een grote brandweerwagen midden op de weg. Een boom was omgevallen die naast een fietser (vervoerd naar het ziekenhuis, meer weten wij er niet van), ook een stroomdraad had geraakt. Daardoor lag de stroomdraad – met misschien nog wel spanning erop – op de weg en mocht er niemand op dat kleine stukje weg. Nu was het maar een heel klein stukje weg, maar wel precies het stukje weg waar ons huis was. Alle andere huizen waren vanaf de andere kant gewoon bereikbaar, maar ons huis niet. Ze waren aan het wachten op de mensen van het electriciteitsbedrijf , maar aangezien het zondag was, was er maar 1 team oproepbaar en dat team was toevallig net helemaal aan de andere kant van het werkgebied bezig. Het ging dus nog wel even duren. Een uur of 4 dachten ze….

Dus gingen we maar (met 3 slapende kinderen achterin) naar de midget golfbaan. Dat bleek eenmaal wakker een goede keus, want ze vonden het fantastisch! Ze waren 3 ongeleide projectielen die niets volgens de regels deden, maar ze vonden het wel fantastisch. Ondertussen zit er toch nog genoeg (grote mensen) golf in ons bloed om ons te irriteren aan het feit dat mensen (je eigen kinderen!) gewoon praten wanneer je staat te putten, bewegen op de achtergrond of hun schaduw over je heen valt. De aanvragen voor nog een keer golfen waren zo overweldigend dat we nog 2x terug zijn gekomen! Die 2 keren hebben we ook maar geprobeerd om nog een beetje regels en technieken bij te brengen, maar er valt nog steeds wel veel te leren…

Talent van Oma, da's duidelijk

Overigens zijn we na het golfen nog verplicht uiteten gegaan omdat we nog altijd niet naar huis konden. Daarna was de weg weer vrij gegeven, maar waren ze nog bezig met de reparatie. En dat betekende geen stroom en het begon toch echt rap donker te worden. Uiteraard hadden we de kinderen al ruimschoots ingelicht wat er aan de hand was. De verwachting was dat de stroom binnen een minuut of 15 weer terug zou zijn. Dus zijn we toch maar naar huis gegaan. Wat hadden we anders ook gemoeten? De buurvrouw – in wiens huisje we zaten – kwam nog informeren bij ons of alles goed ging, heeft nog uitgebreid tekst en uitleg gegeven en zei dat ze ons een goede zaklamp zou komen brengen. Maar al deze vriendelijkheid mocht niet baten voor de kindjes. Of eigenlijk vooral voor Sanne.

Sanne was doodsbang! Die boom die zomaar omviel, maar vooral die stroomdraad die daar dan lag (“komt er dan geen brand?” Een van haar grote angsten in het leven), het feit dat het donker begon te worden en er geen stroom was… Ze stond te beven als een rietje! Terwijl we rustig stond te praten met de buurvrouw die echt aller aardigst was zei Sanne tegen mij “mijn buik doet pijn”, wat ik met een the boy who cried wolve terzijde schoof. Maar ja, het werd gevolgd door “ik denk dat ik moet spugen” en jawel. In het gras, heerlijk! Dat dit gebeurde vinden wij natuurlijk heel vervelend, maar echt onder de indruk zijn we er niet meer van. Sanne is gewoon een angsthaas die als ze te bang wordt door het lint gaat en alles niet meer onder controle heeft. De buurvrouw was nog wel onder de indruk. Als klap op de vuurpijl – letterlijk – stak vervolgens iemand in de verte vuurwerk af, waardoor Sanne natuurlijk voorlopig niet meer rustig ging worden, want ze is panisch voor vuurwerk! Door dit alles werd Hidde er natuurlijk ook niet meer relaxed op, dus zaten we daar met 2 bange kinderen. De buurvrouw vond het klaarblijkelijk allemaal heel erg zielig, dus toen haar dochter met de beloofde zaklamp langs kwam, had zij ook 3 grote knuffels bij zich. Voor ieder kind 1. Ik heb het niet gevraagd aan haar, maar ik denk dat achteraf gezien Sanne het allemaal waard vond. Ze waren zo blij met die knuffels, die werden de rest van de vakantie overal mee naar toe gezeuld, dat alle doodsangsten, het spugen, alles was in 1 klap vergeten!

Heel veel andere dingen dan wandelen hebben we eigenlijk niet gedaan. Dat was toch wel de belangrijkste invulling van de vakantie. Klauter wandelingen waren favoriet. En Acadia National Park is daar ideaal voor. Er zijn genoeg lage topjes, zodat je met kinderbeentjes in een leuk rondje naar boven kan lopen, een top kan bereiken en weer naar beneden kan komen. Een van de dingen die we naast al dat klauteren wel hebben gedaan is dat we naar Diver Ed zijn geweest. Diver Ed is een volledig gestoorde man, die een underwater show doet. Je gaat op z’n boot naar een goede duik plek, aldaar trekt hij z’n duikpak aan en gaat met z’n camera het water in. Hij laat het onderwater leven zien en verzamelt dieren om mee terug naar de boot te nemen, zodat iedereen ze kan zien en voelen. En dit alles eigenlijk speciaal voor kinderen.

Tv scherm waar Diver Ed en z'n buddy Mini Ed op waren te volgen

Verder hebben we strand gedaan: strand bij ons huisje, strand bij de zee en strand bij het meer. Dit jaar hadden we een huisje met een eigen toegang tot het strand. Heel leuk, iets waar de kinderen aan het einde van de dag graag gebruik van maakten. Het was een steentjes strand en daardoor kon je eindeloos zoeken naar diertjes die onder stenen verstopt zaten of in getijde poelen zaten.

Sanne was - naast Daan - de meest serieuze zoeker

Leuk was het ook een stukje verder op aan dat strand een bald eagel nest zat. De eerste avond werden we tijdens het avondeten getrakteerd op een show van deze arend. Voor onze neus kwam deze het water in gedoken om een vis te vangen, bleef een tijdje zitten met de vis, het vrouwtje voegde zich nog even bij hem om vervolgens samen op weg terug te gaan naar hun nest. Indrukwekkend!

Een Bald Eagel op ons strandje

Op het eiland is 1 zandstrand aan zee, waar we ook geweest zijn. De eerste dag kwam onze wandeling al uit bij het strand, dus toen hebben de kinderen er al even aan kunnen proeven. Snel daarna hebben we het zo gepland dat we na een wandeling ook daadwerkelijk konden zwemmen in het strand. Grappig om te zien dat ze toch echt ouder worden. Vorig jaar was Sanne als de dood voor de (overigens minime) golven. Nu kon ze er geen genoeg van krijgen!

Laat de golven maar komen!

Het andere zandstrand dat er is, is bij een meertje. Er zijn heel veel meertjes, maar het overgrote deed mag je niet in zwemmen omdat die het eiland van drinkwater voorzien. Maar dit meer is een zwemmeer, dus maakten we er een dagje strand van. Omdat we niet heel de dag in de zon wilden zitten hadden we bedacht dat we maar even iets moesten kopen dat schaduw creeerde. Zo’n ½ wind/schaduw tentje. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk hebben we een soort party tent gekocht, die rijkelijk aanwezig op het strand stond. Ha, maar comfortabel was het wel ons eigen huisje.

Ons eigen strandhuisje

Na 2 weken was het helaas weer tijd om naar huis te gaan. Op de heen weg hebben we het rustig aan in 2 dagen gereden. De kinderen waren bijzonder verrukt over het vooruitzicht dat we in een hotel gingen slapen. En na het leermoment van vorig jaar hadden we al aangekondigd dat Hidde bij papa in bed en Sanne bij mama in bed mocht. Nou, nog meer om enthousiast over te zijn! Terug hebben we het in 1 dag gereden, wat veel beter te doen was dan we hadden gedacht. Misschien dat onze ervaring van vorig jaar – met stilstaan langs de snelweg met een lege tank…. – niet zo’n goed referentie kader was.

2 Dagen na onze thuiskomst was het Labor Day, het officiele einde van de zomer. Tot die dag is alles gericht op zomer en vakantie, daarna is alles dicht (zwembaden, pretparken etc.), begint het nieuwe schooljaar en heeft men het opeens over Halloween. Zo ook voor ons: misschien nog niet zo zeer Halloween, maar wel een nieuw schooljaar op een nieuwe school. En ik moet zeggen, dat  was een goed begin, na een goede, drukke zomer!

Foto's zijn er in overvloed. Onze picasa site is nog niet up to date. Er wordt aan gewerkt en ik zal het vermelden wanneer er weer een nieuwe lading klaar is! 

Pelle 2 jaar!!

2 Augustus was Pelles 2e verjaardag! Dit keer was er bezoek op Pelles verjaardag: opa en oma waren er om zijn verjaardag met ons mee te vieren. De dag voor z’n verjaardag mocht hij al trakteren op school omdat z’n verjaardag op een donderdag viel en dat voor hem geen schooldag is. Gezien z’n zeer grote liefde voor Kikker (van Max Velthuijs) werd het een kikker verjaardag en dus ook een kikker traktatie. Nu is Pelle niet de makkelijkste om een traktatie voor te maken, want hij houdt eigenlijk niet echt van zoete dingen. Dus geen cupcakes of koekjes. Nu wist hij zelf wel wat hij wilde, want iedere keer wanneer ik vroeg wat hij wilde trakteren zei hij “Goldfish!”. Dus dat werd het. Heb er nog wel een tijdje over gedaan om er een kikker draai aan te geven, maar uiteindelijk was ik wel tevreden met het resultaat!

Pelles traktatie

Op z’n daadwerkelijke verjaardag moesten z’n broer en zus wel naar school, maar natuurlijk was er voordien wel een feestontbijt. 

Met op tafel de verjaardagsring met 2 kaarsjes, een 2 en Pelles nieuwe toevoeging: een molen

‘s Ochtends heeft hij heerlijk gespeeld met opa en oma en geslapen. Zodra Sanne en Hidde thuis kwamen hebben we koffie gedronken, natuurlijk met taart. Die taart was ook alweer een uitdaging, want Pelle wilde… Goldfish! Dus werd het een kikker taart met Goldfish. Overigens heeft hij geen hap taart gegeten, maar wel erg genoten van de Goldfish.

Blazen maar!

Cadeaux waren er ook. In overvloed wederom. In ieder geval meer dan Pelle nodig had of aan kon. Hij kreeg een Kikker boek, een automatische bellenblaas en was klaar. “Kom je nog even een cadeautje uitpakken, Pelle?” “Nee!” De dagen daarna bleek dat hij met alle cadeaux blij was. Met de Duplo, de treinen, de (sticker) boeken, noem maar op, maar op z’n verjaardag was het allemaal iets te veel. Het boek en de bellenblaas was meer dan genoeg!

Bellen blaas en een Kikker boek, de rest boeit niet 

‘s Middags zijn we met z’n allen naar de jaarlijkse Farmers Market gegaan. Vorig jaar zijn we hier ook al geweest. Het is een soort uitvergrote braderie, met kermis attracties, luchtballonnen, tractor wedstrijden, dieren schoonheids verkiezingen en al. Door de zomer heen trekt heel dit circus van de ene plek naar de andere, om overal een week te staan. En deze week was dat dus bij ons in de buurt. Het blijft een raar fenomeen, maar wel grappig.

Voor het avond eten mocht Pelle als jarige job natuurlijk kiezen wat er op het menu zou staan. Nou, da’s makkelijk: iets met koolhydraten! Met z’n 2 jaar gunt Pelle alles wat groente is nog altijd geen blik waardig. Hij eet duidelijk beter dan dat hij deed, maar nog wel beperkt binnen een bepaalde categorie. Pasta, rijst, aardappel producten. Heel soms iets aan vlees, maar ook dat is nog maar erg beperkt. Kippetjes (als in nuggets zoals je die bij de McDonals krijgt) vindt hij erg lekker, en misschien een hapje vlees uit de pasta saus, maar dat was het dan wel. Groente? Nee! Af en toe een hapje mais misschien, maar dat is dan stiekem ook geen groente…  Dus aten we de altijd-een-succes-bij-de-Verkoeijen-kindjes-aardappelgezichtjes. Met iets lekkers aan groente en vlees, wat voor Pelle verder niet belangrijk was. Want wat het is dat hij die avond negeert vindt hij niet van belang.

Normaliter gaan Pelle en ik op donderdag altijd naar zijn playgroup. Bij verjaardagen is het de gewoonte om een verjaardags playgroup te organiseren met uiteraard cupcakes en pizza (want dat is hoe je een verjaardag viert in Amerika), maar ik vond het allemaal iets te chaotisch om dat ook nog op z’n verjaardag zelf te doen en had bovendien het gevoel dat dan niemand echt de aandacht kreeg die hij verdiende: opa en oma niet die speciaal voor z’n verjaardag hier waren, de moeders en jongetjes van z’n playgroup niet die dan ongetwijfeld niet zouden willen storen in de band met opa en oma, Daan niet die op z’n dag vrij voor Pelles verjaardag alleen maar bezig zou zijn met de catering en niet te vergeten Pelle niet die het allemaal veel te veel en vermoeiend zou vinden.

Natuurlijk mag z’n verjaardag niet onopgemerkt voorbij gaan voor z’n playgroup, dus wordt die op een later tijdstip gevierd. Alleen wel fors later… Alle donderdagen die volgen op z’n verjaardag is wel iets mis mee, zodat z’n verjaardag voor de playgroup pas op 27 september gevierd zal worden. Maar goed, hij heeft het zelf toch niet door, dus liever laat en goed, dan op of rond z’n verjaardag en super chaotisch. Bovendien heb ik dan nog even de kans om na te denken waar en hoe ik ditmaal allemaal Goldfish in ga verwerken….

Foto's van z'n verjaardag zijn te vinden op Picasa.

Juli 2012

Na juni volgt juli! Dus jawel, vanaf nu staan ook de foto's van juli 2012 op Picasa. Foto's van een dagje  dierentuin, ons bezoek in die maand, de DSM Family Day, onze persoonlijke wasstraat, Sannes rugby training en onze culinaire verrichtingen. Alhoewel ons weekje vakantie met Wilco, Janneke en de kinderen ook in juli was, krijgen die een eigen folder. Dus nee, ik ben nog altijd niet bij...

Onze persoonlijke wasstraat

Juni 2012

Ik ben nog duidelijk niet bij, maar het is een begin... De foto's van juni staan op onze Picasa site! Het is natuurlijk een beetje water naar de zee dragen, aangezien we net zijn begonnen aan onze vakantie, maar zoals gezegd, het is een begin. Onder andere foto's van de All American Graduation van Sanne.

Sanne in Cap & Gown

Pinda's

Vorig jaar ben ik met Pelle naar een allergist geweest. Hij heeft destijds wat tips and tricks gegeven, maar praktisch gezien bleek deze man niet echt waardevol te zijn. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het vanaf het begin af aan niet boterde tussen hem en mij. We zijn er 2 keer geweest en gedurende beide bezoeken heeft hij Pelle continu – ook nadat ik hem verbeterd had – “she” genoemd en “her” gezegd. Ik kan volledig begrijpen dat de naam Pelle raar is voor Amerikanen en dat hij daaruit dus niet op kan maken of hij met een jongen of een meisje te doen heeft. Maar als arts heb je gewoon een dossier, waaruit je je voor had kunnen bereiden. En als je dat dan niet nodig vond kun je in ieder geval nog luisteren naar mijn verbetering en er iets mee doen. Toen ik 4 maanden na de eerste afspraak terug kwam voor de follow up die hij had voorgeschreven was zijn eerste vraag “wat doe je hier?” en dan niet informatief  bedoeld, maar op een toon alsof hij wilde vragen waarom ben je in godsnaam terug gekomen?!

Je zult begrijpen, niet mijn vriend! Maar goed, als je een goede arts bent hoef je wat mij betreft ook niet mijn vriend te zijn. Maar ook op dat gebied hadden we niet zoveel aan hem, want met Pelle’s eczeem ging het nog altijd niet goed en een vervolg plan had deze man ook niet meer. Ik had verwacht, of in ieder geval gehoopt dat na de winter toch duidelijk beter ging en dat hij in de zomer misschien wel in korte broeken kon lopen. Maar ja, dat was duidelijk niet het geval. Hij had niet alleen nog broeken met maillots eronder aan, maar ook vaak nog lange mouwen omdat hij anders zijn ellenbogen open krabbelde! Reden voor mij om aan de pediatrician te vragen of ik toch nog niet iets kon doen voor dit arme jongetje.

Zo kwam ik een week of wat terug terecht bij dokter Schenkel, een nieuwe allergist. Het bezoek alleen al aan deze dokter was een uitdaging. Toen hij binnen kwam – Hidde was gelukkig in slaap gevallen in de auto en had ik al slapend in de wagen kunnen zetten – was een van de eerste dingen die hij tegen Sanne zei dat het belangrijk was dat hij goed met mama moest kunnen praten en dat zij dus goed stil moest blijven zitten en stil moest zijn. Nu ben ik het volledig met hem eens en probeer ik medische afspraken ook zo te maken dat er zo weinig mogelijk kinderen mee hoeven, maar vaak moet de rest nou eenmaal mee. Ik moet zeggen dat ze zich eigenlijk altijd erg netjes gedragen en dat nooit iemand er een probleem mee heeft. Ik zelf hoogstens. Deze man had er ook geen probleem mee, maar stelde wel meteen duidelijk wat de regels waren. Gelukkig heeft ook nu iedereen zich gedragen en ging het prima.

Inhoudelijk kwam deze arts met hele andere dingen dan de vorige allergist. Juist geen chloor bad, wat die andere arts voorschreef en waar de vorige allergist aanraadde hem iedere dag in bad te doen zodat je hem daarna goed in kon smeren, wilde deze man het toch echt houden bij 2x per week, want baden droogt uit. Klaarblijkelijk is er ook op dit gebied nog geen consensus in de medische wereld…

Er is ter plekke een allergie scratch test gedaan. Zo een waarbij ze op je rug krasjes maken en extracten van verschillende dingen druppelen. Was natuurlijk een succes…. Vorig jaar, voordat ik naar de allergist ging, was er al en bloedtest gedaan. De uitkomst hiervan (mild allergisch voor pinda’s en licht allergisch voor eieren en melk) was toen de reden om naar de allergist te gaan. Nu testten melk en eieren negatief, maar op de pinda plek was zeer duidelijk een reactie te zien! Naar aanleiding van zo’n scratch test kun je zien of iemand allergisch is, maar niet in welke mate. Nieuw bloedonderzoek moet dat dan weer duidelijk maken.

Ik vind het ook niets, Pelle

Dus gingen we met de adviezen van dit bezoek naar huis, met een aanvraag voor een bloedonderzoek en een vervolg afspraak over 3 weken. Advies was om dagelijks antihistamine te geven tegen de jeuk van de eczeem. Daarnaast weer eens een nieuwe crème. Ditmaal een barrier crème, die de huid zou moeten herstellen op de plekken waar de eczeem het ergste is. Het belangrijkste advies was om op geheel Amerikaanse wijze angstvallig alles wat aan pinda’s doet denken te vermijden. Niet alleen dingen als pindakaas, maar ook alles dat in een fabriek is gemaakt waar ze ook iets met pinda’s doen. Leek ons persoonlijk een beetje overdreven, aangezien hij in het verleden ook wel pindakaas op z’n brood heeft gegeten zonder dat dat enig gevolg had. Maar goed, voor die 3 weken waren we in ieder geval van plan om dat wel te doen.

3 Weken later waren we al lang gestopt met de antihistamine. Kort nadat we bij de allergist waren geweest werd de eczeem veel erger en kreeg hij ook op nieuwe plekken last. Een andere verklaring ervoor hadden we niet, dus zijn we daar maar mee gestopt. Kwam ook wel goed uit, want iedere avond was dat drankje een enorme oorlog om naar binnen te krijgen!

Uit het bloedonderzoek bleek dat de allergie gelukkig alles mee valt. Pelle valt in de categorie met de mildste vorm. Zo mild dat de allergist het zelfs niet langer nodig vindt om een epi-pen (medicijn te gebruiken bij een ernstige allergische reactie) bij zich te dragen. Verder zei hij dat hij hem niet zou bedelven onder pinda’s, maar dat het verder wel meevalt. De antihistamine is weer vervangen door een ander soort. Nog steeds oorlog dus iedere avond, al lijkt deze wat minder vies en het drama daarmee iets minder groot. Of we er eczeem technisch echt iets mee opschieten weet ik nog niet. De nieuwe crème is in ieder geval geen wonder crème. En het is ook niet zo dat de jeuk nu weg is. Na onze vakantie moet Pelle weer terug komen. Natuurlijk hoop ik nog steeds op het wondermiddel dat alles oplost, maar vooralsnog lijkt het erop dat Pelle voorlopig nog rond zal moeten lopen in z’n legging tegen het krabben…..