Well visit

Afgelopen week had Pelle z'n 9 maanden well visit. Dat is de standaard check-up die eens in de zoveel tijd in Nederland door het consultatiebureau en hier door de pediatrician wordt gedaan. Wegen, meten, prikken, algehele check-up. Pelle was 29'' (74 cm) en woog 17lbs (7711 gr). Hij is klein voor z'n leeftijd. Maar zo maken wij ze nou eenmaal. Hij is niet alleen klein, maar ook aan de lichte kant voor z'n lengte. Hmm, er moet meer gegeten worden dus! Pelle is bijzonder kieskeurig en wil lang niet alles eten. Groente heeft hij nog nooit echt gegeten. Hij weigert het gewoon en als het in z'n mond komt werkt hij het er gewoon weer uit. Maar we gaan ons best doen.

Toen de arts binnen kwam begon hij eigenlijk meteen over z'n eczeem. Wij hebben geen enkele ervaring met eczeem en kunnen het dus nergens mee vergelijken. Het jeukt heel erg en daardoor krabt hij als hij de kans krijgt tot bloedens toe, maar zonder krabben vond ik dat z'n huid er wel vrij goed uit zag. De arts dacht daar anders over. Die zei vrijwel meteen dat het een ernstig geval van eczeem is en dat hij een allergietest wilde doen. Klaarblijkelijk gaat erge eczeem vaak hand in hand met allergieen. Hmmm, dat viel even tegen. Ik had toch liever gehoord dat dit een doorsnee gevalletje was en dat het allemaal wel goed kwam.

In bad kun je lekker krabben; om dat te voorkomen krijgt hij sokken aan z'n handjes

De kinderartsen wilden ook al enige tijd dat er bij Sanne en Hidde bloed zou worden geprikt. Bloedprikken doen ze hier regelmatig bij kinderen om te screenen. Ik had het al een tijd uitgesteld omdat wij dat nou eenmaal niet gewend zijn, wij het (daardoor) niet zo nodig vinden en ik er niet echt naar uitkeek om dit met de kindjes te gaan doen. In hetzelde bezoek heb ik dit aangekaart bij de arts en die stelde voor om het in ieder geval 1x te laten doen. Bij veel van zulk soort dingen is het lastig of je nou vast moet houden aan de Nederlandse gewoontes, of dat je when in Rome, do as the Romans do moet doen. Nu Pelle er door de allergietest sowieso aan moest geloven leek 1x me een mooi compromis.

De allergietest wilde ik zo snel mogelijk gedaan hebben, dus de volgende dag ging ik richting lab. Bloedprikken doe je hier niet bij de arts of in het ziekenhuis, maar in een apart lab. Sanne ging naar school, dus ging ik met de 2 jongetjes naar het lab om even snel bloed te laten prikken. Dan was dat maar alvast gebeurd en kwam Sanne later wel. Hidde ging eerst, wat redelijk soepel ging. Natuurlijk vond hij het niet leuk, maar hij bleef heel braaf stil zitten en het prikken lukte goed, waardoor we snel klaar waren met hem. Maar ja, toen moest Pelle nog...

Om Pelle te prikken werd er een 2e persoon bij geroepen. Hij zat bij mij op schoot en ik moest hem goed vasthouden, 1 persoon hield z'n arm vast en stil en 1 persoon ging prikken. Bij het zoeken naar een ader konden ze links niets vinden. Rechts gelukkig wel. Het zag er wel al wat zielig uit: 3 mensen die hem in bedwang moeten houden, zo'n bandje om z'n bovenarm om het af te knellen en een naald in de aanslag. Hij ging voor het prikken al aan, want dit was nu al niets.

Het prikken wilde vervolgens niet echt. Eerst met die naald al in z'n arm zoeken naar de ader. Beetje erin, beetje eruit, ja eindelijk bloed. Hij moest maar liefst 3 buisjes vullen, wat absoluut niet opschoot. Het 1e buisje druppelde tergend langzaam vol. Bij het 2e buisje stopte het druppelen. Er werd besloten dat het niets meer werd in deze arm en men stapte over naar de andere arm. Precies, die waar ze in eerste instantie niets konden vinden! Ergens heel diep lag wel een ader, die natuurlijk niet gevonden werd met het gefrut met de naald. Vervolgens werd de goede prikker van het lab erbij gehaald. Voordat hij kwam duurde even, maar al die tijd lieten ze wel die naald in z'n arm zitten zodat ze niet opnieuw aan hoefde te prikken. Vlak voordat Walter de superprikker klaar was om z'n kunsten te vertonen ging de naald natuurlijk alsnog uit z'n arm (met veel bloed n.b.), zodat er toch opnieuw moest worden geprikt. Walter deed z'n naam eer aan en hem lukte het wel om de diepliggende ader te vinden. Het bloed liep langzaam maar gestaag door het slangetje, gaf een paar druppels in het buisje en stopte toen volledig.

Alle prikkers en hulptroepen verlieten de kamer, waarna even later een baastypje binnen kwam. Die kwam de situatie even toelichten. Het prikken lukte niet - dat had ik door. En er was niet genoeg bloed afgenomen om de gevraagde testen uit te kunnen voeren - dat had ik ook door. Er was maar 1 volle buis en dat was gelukkig de buis van de allergietest. Weet u wat, laat de rest maar zitten, ik vind het goed zo!

Het geheel was echt afschuwelijk! De randvoorwaarden waren al niet ideaal: we moesten al lang wachten op het invoeren van alle ingevulde formulieren in de computer, de printer die vastliep, Hidde die nog voordat we de prikkamer in gaan zegt dat-ie poep heeft wat we pas in de auto weer schoon konden maken, het terug boeken van de toch niet uitgevoerde bloedtesten van Pelle op m'n creditcard en de wel uitgevoerde test opnieuw moeten betalen, maar dat viel allemaal in het niet bij het prikken van Pelle. Het was zo zielig! Terwijl ik hem stevig bij me op schoot moest houden kon ik wel huilen, ik had zo met hem te doen. Toen ik daarna in de gang stond te wachten tot het gedoe met m'n creditcard geregeld was kwam er een vrouw door de gang die ook net geprikt was. Duidelijk ook een moeder, want in het voorbijgaan - ik stond daar met een nog altijd heftig protesterende Pelle - kreeg ik een schouderklopje en vroeg ze "are you alright?" Je begrijpt, toen kon ik pas echt huilen!

Nou goed, het bloedprikken is voorbij. Die screening kan me voor nu gestolen worden. Voorlopig laat ik daar niet opnieuw voor prikken. Het is nu wachten op de uitslag van de allergietest en dan zien we wel weer verder.

Misschien is-ie gewoon heel slim en weet hij dat hij allergisch is voor groente en weigert hij het daarom te eten...