Boem

Daan komt altijd, of meestal - het is in ieder geval de planning - rond half 5 thuis. Het is zo'n 20 minuten rijden naar huis en voordat hij aan z'n autorit begint belt hij vaak even zodat ik weet hoe laat hij die dag thuis zal komen. Afgelopen vrijdag ging al vroeg te telefoon, om kwart voor 4. Ik hoopte natuurlijk dat dat al het telefoontje was dat hij naar huis zou komen, maar helaas, hij had gewoon mijn social security number ergens voor nodig.

Een klein half uurtje later, om 10 over 4 ging opnieuw de telefoon. "Dat zal papa zijn om te zeggen dat hij naar huis komt". Het was Daan inderdaad, maar niet met de mededeling dat hij naar huis kwam. Sterker nog, dat kon hij niet meer "ik ben gebotst" was namelijk de mededeling....

Vraag 1 was natuurlijk of het goed ging met hem. Ja, dus. Oke, dan is het verder niet zo belangrijk. Daan was hoorbaar enorm geschrokken. Bij het wegrijden van de site heb je vanaf de parkeerplaats een weg die DSM hoort die naar de openbare weg lijdt. Voor de terugrit wilde hij graag een andere cd luisteren dan op de heenweg. Dus pakte hij, terwijl hij op die DSM weg reed, het cd hoesje waar de oude cd in moest. Hij keek op, wilde op het eject knopje drukken toen hij heel snel een levensgrote telefoonpaal dichterbij zag komen. Boem!

De telefoonpaal heeft duidelijk gewonnen...

De auto was overduidelijk stuk. Te stuk om nog in te kunnen rijden. Ik heb dus meteen de kindjes gemobiliseerd en ben in de auto gestapt om hem op te komen halen. Daan had uiteraard het een en ander te regelen. Het eerste telefoontje werd al voor hem gepleegd. Chevrolet heeft het On Star systeem in z'n auto's. Via GPS is je auto altijd verbonden met de centrale en op het moment dat je crasht wordt je gebeld en hoor je opeens een stem in je auto. Ik zie dat u gecrasht bent. Gaat het goed? Als je dan geen antwoord geeft bellen zij de politie en een ambulance voor je. Gelukkig was dit niet nodig, maar het is wel een mooi systeem!

Toen wij aankwamen was Daan klaar om te vertrekken. Het was nog op DSM terrein gebeurd, dus had de veiligheidsman ernaar gekeken. Verder was alles in werking gezet door de leasemaatschappij. De sleepauto was onderweg, maar daar hoefde Daan niet op te wachten. Hij kon de auto open laten, de sleutel onder de mat leggen en dan kwam het allemaal goed.

Onderweg naar huis was Daan nog altijd duidelijk aangeslagen en kon hij er niet over uit hoe dom het was geweest. Sanne en Hidde waren de perfecte relativerende factor in het geheel: "Botsen is echt niet vet cool" (Sanne), "Papa, waarom botsen?" (Hidde, 100x achter elkaar), "Papa, het is toch wel een beetje dom?" (Sanne) en "Als-ie niet gemaakt kan worden koop je toch gewoon een nieuwe" (Sanne).

Thuisgekomen had Daan weinig zin om vervolgens te gaan koken, dus ben ik naar de Pizza Hut gereden. Toen ik net wegreed, ging thuis de telefoon: de sleepauto kon de auto niet meenemen zonder dat de politie erbij was geweest. De politie dus gebeld om te komen kijken en toen die er waren werd Daan opnieuw gebeld dat hij aanwezig moest zijn. Daan vertelde dat hij best wilde komen, maar dat ik net weg was om pizza te gaan halen en dat wanneer ik er weer was het hem in ieder geval nog 25 minuten zou kosten om te komen. Dan wilde de politie wel thuis langskomen.

Dus toen wij aan de pizza zaten stond er een agent voor de deur. De kindjes vonden het natuurlijk enorm spannend! Daan was ervan uit gegaan dat omdat het op DSM terrein was gebeurd er geen politie bij hoefde te komen. Dat was dus wel zo. Sterker nog, voor z'n "careless driving" kreeg hij een boete van $85 en 2 punten op z'n rijbewijs (ze hebben hier een puntenrijbewijs). Hij moet een formulier insturen waarop hij het vakje voor de "guilty plea" aan moet kruisen. Als hij dat niet doet komt het voor bij de rechtbank.

De volgende dag zijn we een huurauto op gaan halen. Allemaal keurig geregeld door de leasemaatschappij. De auto - hoe dramatisch het er ook uitzag - kan gewoon worden gerepareerd en staat over 2 weken als het goed is weer gewoon ongedeukt op de oprit.

Allergietest

De uitslag van de allergietest is binnen. Vanochtend werd ik gebeld door de (assistente van de) pediatrician. Zoals de arts al dacht zijn er inderdaad wat allergieen gevonden: pinda's, eieren en melk. Bij deze testen kun je in catergorie 0 tot en met 6 vallen, waarbij 0 niet allergisch is en 6 heel erg allergisch. Voor melk en eieren valt het gelukkig mee: op melk scoort hij een 1, voor eieren een 2. Volgens de arts betekent dat dat melk en eieren op dit moment niet hoeven worden te vermeden. Gelukkig, want dat zou betekenen dat niet alleen Pelle die producten niet mag eten, maar ook ik niet aangezien hij nog borstvoeding krijgt.

Op pinda's scoort Pelle een 3, wat wel betekent dat dat wel moet worden vermeden. Helaas. Kunnen we wel mee doen aan de Amerikaanse hysterie op allergie gebied. De school van Sanne en Hidde is bijvoorbeeld een "peanut free school". En de kinderopvang bij de YMCA is ook een "peanut free area". Gewoon zeggen tegen de juf dat je kind geen pinda's mag (wat op de peuterspeelzaal in Nederland het geval was) vindt men hier klaarblijkelijk niet veilig genoeg.

Peanut free box

Voor de andere dingen waar ze op getest hebben (wheat, corn, soybean, pork, beef, fish/shell mix, chocolate/cocoa) scoort Pelle negatief. Het is natuurlijk maar een beperkte test, dus mogelijk is hij nog wel voor meer dingen allergisch, maar dit is de "basic food" test. Hij is doorverwezen naar een allergist die waarschijnlijk vervolg testen gaat uitvoeren. Voor nu betekent het dus geen pinda's en wachten op de afspraak die voor 8 juni gepland staat. Wordt vervolgd dus.

Well visit

Afgelopen week had Pelle z'n 9 maanden well visit. Dat is de standaard check-up die eens in de zoveel tijd in Nederland door het consultatiebureau en hier door de pediatrician wordt gedaan. Wegen, meten, prikken, algehele check-up. Pelle was 29'' (74 cm) en woog 17lbs (7711 gr). Hij is klein voor z'n leeftijd. Maar zo maken wij ze nou eenmaal. Hij is niet alleen klein, maar ook aan de lichte kant voor z'n lengte. Hmm, er moet meer gegeten worden dus! Pelle is bijzonder kieskeurig en wil lang niet alles eten. Groente heeft hij nog nooit echt gegeten. Hij weigert het gewoon en als het in z'n mond komt werkt hij het er gewoon weer uit. Maar we gaan ons best doen.

Toen de arts binnen kwam begon hij eigenlijk meteen over z'n eczeem. Wij hebben geen enkele ervaring met eczeem en kunnen het dus nergens mee vergelijken. Het jeukt heel erg en daardoor krabt hij als hij de kans krijgt tot bloedens toe, maar zonder krabben vond ik dat z'n huid er wel vrij goed uit zag. De arts dacht daar anders over. Die zei vrijwel meteen dat het een ernstig geval van eczeem is en dat hij een allergietest wilde doen. Klaarblijkelijk gaat erge eczeem vaak hand in hand met allergieen. Hmmm, dat viel even tegen. Ik had toch liever gehoord dat dit een doorsnee gevalletje was en dat het allemaal wel goed kwam.

In bad kun je lekker krabben; om dat te voorkomen krijgt hij sokken aan z'n handjes

De kinderartsen wilden ook al enige tijd dat er bij Sanne en Hidde bloed zou worden geprikt. Bloedprikken doen ze hier regelmatig bij kinderen om te screenen. Ik had het al een tijd uitgesteld omdat wij dat nou eenmaal niet gewend zijn, wij het (daardoor) niet zo nodig vinden en ik er niet echt naar uitkeek om dit met de kindjes te gaan doen. In hetzelde bezoek heb ik dit aangekaart bij de arts en die stelde voor om het in ieder geval 1x te laten doen. Bij veel van zulk soort dingen is het lastig of je nou vast moet houden aan de Nederlandse gewoontes, of dat je when in Rome, do as the Romans do moet doen. Nu Pelle er door de allergietest sowieso aan moest geloven leek 1x me een mooi compromis.

De allergietest wilde ik zo snel mogelijk gedaan hebben, dus de volgende dag ging ik richting lab. Bloedprikken doe je hier niet bij de arts of in het ziekenhuis, maar in een apart lab. Sanne ging naar school, dus ging ik met de 2 jongetjes naar het lab om even snel bloed te laten prikken. Dan was dat maar alvast gebeurd en kwam Sanne later wel. Hidde ging eerst, wat redelijk soepel ging. Natuurlijk vond hij het niet leuk, maar hij bleef heel braaf stil zitten en het prikken lukte goed, waardoor we snel klaar waren met hem. Maar ja, toen moest Pelle nog...

Om Pelle te prikken werd er een 2e persoon bij geroepen. Hij zat bij mij op schoot en ik moest hem goed vasthouden, 1 persoon hield z'n arm vast en stil en 1 persoon ging prikken. Bij het zoeken naar een ader konden ze links niets vinden. Rechts gelukkig wel. Het zag er wel al wat zielig uit: 3 mensen die hem in bedwang moeten houden, zo'n bandje om z'n bovenarm om het af te knellen en een naald in de aanslag. Hij ging voor het prikken al aan, want dit was nu al niets.

Het prikken wilde vervolgens niet echt. Eerst met die naald al in z'n arm zoeken naar de ader. Beetje erin, beetje eruit, ja eindelijk bloed. Hij moest maar liefst 3 buisjes vullen, wat absoluut niet opschoot. Het 1e buisje druppelde tergend langzaam vol. Bij het 2e buisje stopte het druppelen. Er werd besloten dat het niets meer werd in deze arm en men stapte over naar de andere arm. Precies, die waar ze in eerste instantie niets konden vinden! Ergens heel diep lag wel een ader, die natuurlijk niet gevonden werd met het gefrut met de naald. Vervolgens werd de goede prikker van het lab erbij gehaald. Voordat hij kwam duurde even, maar al die tijd lieten ze wel die naald in z'n arm zitten zodat ze niet opnieuw aan hoefde te prikken. Vlak voordat Walter de superprikker klaar was om z'n kunsten te vertonen ging de naald natuurlijk alsnog uit z'n arm (met veel bloed n.b.), zodat er toch opnieuw moest worden geprikt. Walter deed z'n naam eer aan en hem lukte het wel om de diepliggende ader te vinden. Het bloed liep langzaam maar gestaag door het slangetje, gaf een paar druppels in het buisje en stopte toen volledig.

Alle prikkers en hulptroepen verlieten de kamer, waarna even later een baastypje binnen kwam. Die kwam de situatie even toelichten. Het prikken lukte niet - dat had ik door. En er was niet genoeg bloed afgenomen om de gevraagde testen uit te kunnen voeren - dat had ik ook door. Er was maar 1 volle buis en dat was gelukkig de buis van de allergietest. Weet u wat, laat de rest maar zitten, ik vind het goed zo!

Het geheel was echt afschuwelijk! De randvoorwaarden waren al niet ideaal: we moesten al lang wachten op het invoeren van alle ingevulde formulieren in de computer, de printer die vastliep, Hidde die nog voordat we de prikkamer in gaan zegt dat-ie poep heeft wat we pas in de auto weer schoon konden maken, het terug boeken van de toch niet uitgevoerde bloedtesten van Pelle op m'n creditcard en de wel uitgevoerde test opnieuw moeten betalen, maar dat viel allemaal in het niet bij het prikken van Pelle. Het was zo zielig! Terwijl ik hem stevig bij me op schoot moest houden kon ik wel huilen, ik had zo met hem te doen. Toen ik daarna in de gang stond te wachten tot het gedoe met m'n creditcard geregeld was kwam er een vrouw door de gang die ook net geprikt was. Duidelijk ook een moeder, want in het voorbijgaan - ik stond daar met een nog altijd heftig protesterende Pelle - kreeg ik een schouderklopje en vroeg ze "are you alright?" Je begrijpt, toen kon ik pas echt huilen!

Nou goed, het bloedprikken is voorbij. Die screening kan me voor nu gestolen worden. Voorlopig laat ik daar niet opnieuw voor prikken. Het is nu wachten op de uitslag van de allergietest en dan zien we wel weer verder.

Misschien is-ie gewoon heel slim en weet hij dat hij allergisch is voor groente en weigert hij het daarom te eten...

Eieren, tompoucen en nog meer feest

Ik loop een beetje achter, maar hier is het natuurlijk ook pasen geweest. Hier wordt pasen groots aangepakt. Veel eten en veel kerk. Voor ons, als niet kerkelijken bleef het eten dus over :-) Natuurlijk - zeg ik inmiddels - was er op school een paasfeestje, wat bestond uit, jawel, eten. Na het eten was er een egg hunt: eieren zoeken. Speciaal voor het eieren zoeken kun je hier plastic gekleurde eieren kopen die je dan kunt vullen met snoep. Op het buitenterrein lagen heel veel van zulk soort eieren voor alle kinderen om te zoeken. De jongere kinderen, waaronder Hidde, hadden een(/hun) eigen terrein om eieren te zoeken, zodat ze niet helemaal naast de boot grepen qua eieren. Bij Hidde ging het er oordelijk aan toe: 5 eieren voor ieder kind. Bij Sanne daarentegen was het grijpen wat je grijpen kan! Aangezien veel kinderen het vrij snel zat waren en liever op de speeltoestellen gingen spelen en Sanne nauwgezet bleef zoeken had ze een hele zak vol eieren. Het gevolg van dit alles: veel lol en weer een trommel vol met snoep voor de kindjes.

Het contrast was wel grappig. Veel kindjes rukten ter plekke de eieren open en lieten het snoep meteen in hun mond verdwijnen. Sanne en Hidde hebben de eitjes thuis - alsof het het spannendste was dat ze ooit hadden gedaan - 1 voor 1 open gemaakt en alle snoepjes in een snoeptrommeltje gedaan. 2 Weken lang hebben ze bij de koffie 5 snoepjes (ter grote van M&M's en Jelly Beans) gegeten.

De dag voor pasen hebben we thuis natuurlijk eieren geverfd. Sanne en Hidde konden zelf niet zo erg veel doen, omdat het met heet water is, maar ze vonden het wel heel erg leuk!

Kijk hoe mooi we de eieren hebben geverfd!

En met pasen zelf zijn er natuurlijk eieren gezocht! De dag en vooral de avond daarvoor was het nog erg onzeker of het weer wel mooi genoeg zou blijven, dus lagen de eieren voor de zekerheid binnen verstopt. Wel jammer, want nu hebben we natuurlijk de perfecte tuin om heel veel eieren in te verstoppen! Maar misschien kan het volgend jaar wel buiten.

Wie ziet er nog een ei?

Toen Daan de week voor Sannes verjaardag in Nederland was, had hij van mijn ouders paasplacemats meegekregen die je zelf in kunt kleuren. Heel de familie natuurlijk creatief bezig geweest. Was erg leuk. Nog wel een klein drama toen er 's avonds soep over Sannes (papieren) placemat ging, waardoor hij weggegooid moest worden. Gelukkig hadden we over, dus kon er de volgende dag opnieuw worden gekleurd.

Sannes 1e paasplacemat

Bij het opruimen van de paasversiering vroeg Sanne me al meteen: "Zullen we nu het huis gaan versieren voor Koninginnedag?" Nu hebben wij zelf bijzonder weinig met Koninginnedag, maar ja, als je kind dat vraagt geef je daar natuurlijk gehoor aan. Dus we hebben de oranje vlaggetjes van stal gehaald (ja, Roos, die van jou!) en nog wat oranje ballonnen opgeduikeld uit de feestdoos. Weer een versierd huis. "Mama, eten we met Koninginnedag dan nog iets speciaals?" Ik had voor de zekerheid maar nee gezegd, maar toen Daan het hoorde begon het meteen over oranje tompoucen en dat hij die zelf vast wel kon maken. En eigenlijk was dat helemaal niet zo moeilijk, dus met wat bladerdeeg, banketbakkersroom, glazuur en kleurstof hebben we oranje tompoucen gemaakt en op die manier Koninginnedag "gevierd". Het proefde erg naar thuis, naar Hema, goed dus!

Misschien geen Hema, maar toch wel duidelijk een oranje tompouce

De week daarna alweer feest: moederdag. Hier is dat groots en commercieel natuurlijk. Op school was er hard gefreubeld aan kunstwerken en Sanne had thuis ook nog goed haar best gedaan met diverse tekeningen. Opvallend was dat je als vrouw, of eigenlijk moeder aan het einde van de week door iedereen een happy mothersday werd toegewenst. En in de nieuwe week vroeg vervolgens iedereen weer aan je of je een goede moederdag had gehad. Het is hier duidelijk een belangrijkere dag dan dat wij het vinden. Om de dag nog extra feestelijk te maken kwamen Opa en Oma, mijn ouders op moederdag! Voor de kindjes is het 1 groot feest en ze zijn duidelijk drukker en ondeugender dan normaal....

Feest met Opa en Oma

Schoolfotograaf

Op school komt hier, net als in Nederland, 1x per jaar de schoolfotograaf. Enige tijd geleden is hij bij Sanne en Hidde op school geweest en inmiddels is het eindresultaat binnen...

Van te voren kregen we een formulier waarop we in konden vullen wat we wilden. De standaard achtergrond - afternoon breeze geheten - is bijzonder Amerikaans. Een getekend landschapje met een hekje erbij. Prachtig... Daarnaast konden we nog een achtergrondkleur kiezen. Grijs was de kleur van onze keuze. En om de foto op te leuken kon je aangeven of je kind met een attribuut van huis gefotografeerd moest worden. Dat hokje hebben we maar niet aangevinkt. Tot slot kon je ervoor kiezen om broertjes en zusjes samen te laten fotograferen. Dat wilden we natuurlijk wel.

Op de dag dat de fotograaf langs kwam heb ik wel even extra nagedacht over wat de kindjes aankregen. Hidde een bloesje en Sanne een jurkje. Bij aankomst op school bleek dat sommige mensen er nog iets langer over nadenken. In Sannes klas waren vooral meisjes in vol ornaat. Het leek wel of ze naar een beauty paegant, zo'n schoonheidswedstrijd gingen. Wat een paaseieren!

Sannes klas; let op de jurken!

Bij Hiddes klas is de kledingstijl wat meer casual

Helaas is er iets mis gegaan met het uitvoeren van onze wensen aangegeven op het formulier. Hierdoor zijn er van Sanne en Hidde geen foto's met grijze achtergrond gemaakt. Jammer, want ik moet zeggen dat de foto's an sich erg leuk zijn. Die afternoon breeze achtergrond maakt het iets te Amerikaans. En omdat we geen persoonlijke opleuk attribuut hebben meegegeven hebben ze Sanne maar een bosje nepbloemen in haar hand gegeven. Ook dat had niet gehoeven.

Zoals bij Sanne het geval is, worden normaliter van ieder kind 2 foto's gemaakt. Bij Hidde is dit om onbekende reden helaas niet gebeurd. Gelukkig is die ene foto wel erg leuk!

Bij de foto van de kindjes samen is de grijze achtergrond wel gebruikt. Ik begreep dat deze foto's hoog scoorden op het leukheidsgehalte op school. Natuurlijk, het zijn onze kinderen....

Net als in Nederland zijn schoolfoto's hier ook belachelijk duur! En veel zijn het er ook. Per pakket (dus wij hebben 3 pakketten) maar liefst 10 vellen. Eigenlijk waren we niet van plan om zoveel te kopen, maar omdat ze een deal hadden dat als je het hele pakket kocht je ieder volgend pakket voor de helft van de prijs kreeg en losse vellen relatief duur waren hebben we nu 30 vellen met kindjes erop. Als iemand geinteresseerd is, we hebben er genoeg om er wat af te staan...