Foto's Ellicottville

De foto's van ons weekje vakantie in juli, waarvan een paar dagen samen met Wilco, Janneke, Sjoerd, Jelle, Noor en Tijn staan online. Kijk hiervoor op onze Picasa site!

De drukke zomer

Ik zeg altijd dat in de zomer en de winter niemand bij ons op bezoek wil komen. In de winter is het te koud, in de zomer is het te warm. En terecht overigens, want ik zou er zelf ook niet aan beginnen. Toch hebben we afgelopen winter wel bezoek gehad. Mijn ouders kwamen langs – weliswaar om de kindjes en mij mee te nemen naar het warmere Florida, maar toch. En ook deze zomer is mijn wijsheid niet opgegaan. Sterker nog, het is zo druk geweest dat het door de kindjes al snel was omgedoopt tot “de drukke zomer”.

Begin juli zijn vrienden van ons (Wilco, Janneke en de kinderen) aangekomen in de VS om hier hun zomervakantie door te brengen. Na een paar dagen bij ons te hebben gelogeerd (en NYC hebben bezocht) zijn ze vertrokken aan hun rondtocht door het oosten van de VS. Kort na hun vertrek bij ons zouden ze voor een paar dagen in de buurt van de Niagara watervallen zijn en hadden we afgesproken om daar een paar dagen samen door te brengen.

Dat samen werd iets minder samen dan van te voren gedacht, want Daan moest voor z’n werk nog even naar China. Daardoor is hij niet met de kindjes en mij meegereden naar Ellicottville, maar zou hij pas vrijdagavond vanuit Beijing, via Newark naar Buffalo vliegen. Helaas ging ook dat niet al te soepel en werd er – in verband met kapotte wc’s (serieus, mensen?!) – een tussenstop in Seattle gemaakt, waardoor hij veel te laat was en pas de volgende dag naar Buffalo door kon vliegen. Om het geheel te complementeren had die vlucht natuurlijk ook nog fors vertraging, maar uiteindelijk heeft hij zich op zaterdagmiddag in Niagara bij ons gevoegd.

Sanne kan het hardste rennen en was dus als eerste bij Daan

De volgende dag zijn Wilco, Janneke en de kinderen alweer vertrokken, dus zoveel heeft Daan daar niet van meegekregen. Wij hadden al besloten er een weekje van te maken, dus we hadden nog tot woensdag. We hadden niet echt een plan gemaakt van te voren, maar hebben ons prima vermaakt. We zijn naar een indianen festival geweest (waar dans wedstrijden werden gehouden met traditionele indianen dansen), hebben een wandeling gemaakt door een bos met beelden (deed me denken aan de Kroller Muller beelden tuin) en hebben nog een dag lekker gewandeld.

Het "Kroller Muller"

Nog geen week na thuiskomst stond het volgende bezoek gepland: mijn ouders. Die zouden precies tussen alle andere activiteiten door bij ons zijn. Komen en Pelles verjaardag mee vieren, dan richting Toronto, in de tussentijd zouden Wilco & Janneke en de kinderen weer terug komen bij ons, daarna mijn ouders weer terug bij ons en daarna gingen wij zelf op vakantie.  Vandaar de term “drukke zomer”….

Tijdens het bezoek van mijn ouders zijn we bijzonder actief geweest. Op Pelles verjaardag zijn we naar de jaarlijkse Farmers market, gegaan naar de Crayola Factory en op de laatste dag dat ze er waren ook nog eens naar the Land of Make Believe, een pretpark met waterpark erbij dat gericht is op kleine kinderen. De kinderen waren kapot na deze dagen….

Kleien in de Crayola Factory

Op zondag vertrokken mijn ouders naar het noorden, op dinsdag kwamen Wilco, Janneke en de kinderen weer terug bij ons. Die hadden nog een paar dagen, vakantie want op vrijdag zouden ze weer terug vliegen. De voorafgaande weken hadden ze extreem veel gedaan, gezien en gereden, waardoor de kinderen eigenlijk niets meer wilden doen toen ze eenmaal bij ons terug waren. Gewoon een beetje basketballen en spelen was het antwoord op de vraag wat ze nog wilden doen. Dus hebben ze dat ook gedaan. We zijn nog een middag naar een meertje geweest, ze zijn op vrijdagochtend nog – alle 6, wat een invasie! – mee gegaan naar muziekles en dat was het wel. Super leuk om ze allemaal hier te hebben en een aantal dagen vakantie met ze te kunnen delen!

2 Dagen later, op zondag waren mijn ouders nadat wij van de afscheids BBQ van Daans baas terug kwamen weer terug in ons huis. Dit maal maar kort, want op dinsdag vlogen zij alweer naar Nederland. Maar net lang genoeg om nog even naar de dierentuin te gaan op maandagmiddag.

Onze eigen wolven in het wolvenhol in de dierentuin

Die week waren ook de laatste schooldagen van de kindjes op Rainbow. Na de zomer, aan het begin van het nieuwe schooljaar, wat direct na onze vakantie is, beginnen ze alle 3 op de nieuwe school, dus was de laatste schooldag voor de vakantie de laatste dag op de oude school. Dus hebben ze alle 3 getrakteerd op school Iets wat men hier voglens mij maar raar vindt, maar ik vind het niet meer dan normaal om stil te staan bij het feit dat je ergens afscheid neemt. Vrijwel alle kinderen uit Sannes klas gaan volgend jaar naar een public school, wat betekent dat ze weg gaan bij Rainbow, maar er is niemand die hier enige aandacht aan heeft gegeven. In sommige gevallen wist de juf nog geen eens of een kind nou nog wel of niet meer naar school zou komen. Niet bij ons. Er is uitgebreid getrakteerd en afscheid genomen van huidige en oude juffen.

Pelle's traktatie

En toen was het tijd voor vakantie! Na alle drukte – al was het gezellige drukte – waren we daar wel aan toe! Net als vorig jaar zijn we 2 weken naar Maine, Mount Desert Island, Acadia National Park geweest. En net als vorig jaar hebben we het daar heerlijk gehad! Wat een fantastische plek is het daar toch. Zeker als je wil wandelen met kinderen, is het echt ideaal. Dit jaar hebben we meer geluk gehad met het weer. Eigenlijk is er maar 1 dag geweest dat we door de regen niet hebben kunnen doen wat we zouden willen. Alle andere dagen was het prachtig weer, zonnig, maar gelukkig niet heel de tijd, niet te warm, maar zeker niet (zoals vorig jaar vaak) te koud.

Vorig jaar hebben we ongeveer om de dag gewandeld. Toen ging dit eigenlijk beter dan we hadden verwacht. Zowel qua frequentie als qua afstand. Omdat het toen zo goed ging en ze het wandelen zo leuk vonden hadden we voor dit jaar wandelschoenen gekocht voor Sanne en Hidde. Op vakantie had Sanne vorig jaar al een rugzakje voor een waterzak en dit jaar heeft Hidde er ook een gekregen. Het zijn al echte kleine hikers als je ze ziet. Dit jaar ging het duidelijk weer beter dan vorig jaar. We hebben veel meer gewandeld en ook duidelijk langere wandelingen gemaakt. Gelukkig waren ze ook weer even enthousiast!

Onze kleine hikers

Pelle zat net als vorig jaar weer in de rugdrager. Iedere wandeling heeft hij wel een klein stukje zelf gelopen, maar dat waren telkens maar kleine stukjes. Vaak het laatste makkelijke stukje terug naar de auto. Het viel wel op dat hij er steeds meer plezier in begon te krijgen. Hij vindt het in de rugdrager leuk en riep ‘s ochtends ook al enthousiast dat hij degene was die in zijn rugdrager mocht. Maar aan het einde van de week riep hij bij het uitstappen uit de auto dat hij niet in de rugdrager ging, maar zelf wilde wandelen. Vervolgens kwam hij er wel al vrij snel achter dat het best lastig was om zo’n klauter paadje te lopen met de kleine beentjes en wilde hij toch maar in de rugdrager. Gelukkig zou ik zeggen, want alhoewel hij erg zeker loopt voor z’n leeftijd is hij niet de snelste. Iedere steen, iedere tak, iedere dennenappel, alles raapt hij op. En met die stok moet er dan op iedere boom worden getikt, etc. Hij drukte de gemiddelde snelheid aanzienlijk!

Pelle in actie

De kinderen hebben deze vakantie ook een geheel nieuwe liefde gevonden: midget golfen! De golf plaats (zoals Sanne deze nog steeds volhardend noemt) was vlak bij ons huisje en toen we op weg naar het huisje er langs reden zeiden we al tegen elkaar dat dat misschien wel een keer leuk was om te doen deze vakantie. Dag 1 van de vakantie werd dit plan iets minder vrijwillig dan gepland meteen al uitgevoerd.

Na een dag wandelen waren we op weg naar huis. Maar op de straat waar we aan woonden, met ons huisje net om de hoek stond er een grote brandweerwagen midden op de weg. Een boom was omgevallen die naast een fietser (vervoerd naar het ziekenhuis, meer weten wij er niet van), ook een stroomdraad had geraakt. Daardoor lag de stroomdraad – met misschien nog wel spanning erop – op de weg en mocht er niemand op dat kleine stukje weg. Nu was het maar een heel klein stukje weg, maar wel precies het stukje weg waar ons huis was. Alle andere huizen waren vanaf de andere kant gewoon bereikbaar, maar ons huis niet. Ze waren aan het wachten op de mensen van het electriciteitsbedrijf , maar aangezien het zondag was, was er maar 1 team oproepbaar en dat team was toevallig net helemaal aan de andere kant van het werkgebied bezig. Het ging dus nog wel even duren. Een uur of 4 dachten ze….

Dus gingen we maar (met 3 slapende kinderen achterin) naar de midget golfbaan. Dat bleek eenmaal wakker een goede keus, want ze vonden het fantastisch! Ze waren 3 ongeleide projectielen die niets volgens de regels deden, maar ze vonden het wel fantastisch. Ondertussen zit er toch nog genoeg (grote mensen) golf in ons bloed om ons te irriteren aan het feit dat mensen (je eigen kinderen!) gewoon praten wanneer je staat te putten, bewegen op de achtergrond of hun schaduw over je heen valt. De aanvragen voor nog een keer golfen waren zo overweldigend dat we nog 2x terug zijn gekomen! Die 2 keren hebben we ook maar geprobeerd om nog een beetje regels en technieken bij te brengen, maar er valt nog steeds wel veel te leren…

Talent van Oma, da's duidelijk

Overigens zijn we na het golfen nog verplicht uiteten gegaan omdat we nog altijd niet naar huis konden. Daarna was de weg weer vrij gegeven, maar waren ze nog bezig met de reparatie. En dat betekende geen stroom en het begon toch echt rap donker te worden. Uiteraard hadden we de kinderen al ruimschoots ingelicht wat er aan de hand was. De verwachting was dat de stroom binnen een minuut of 15 weer terug zou zijn. Dus zijn we toch maar naar huis gegaan. Wat hadden we anders ook gemoeten? De buurvrouw – in wiens huisje we zaten – kwam nog informeren bij ons of alles goed ging, heeft nog uitgebreid tekst en uitleg gegeven en zei dat ze ons een goede zaklamp zou komen brengen. Maar al deze vriendelijkheid mocht niet baten voor de kindjes. Of eigenlijk vooral voor Sanne.

Sanne was doodsbang! Die boom die zomaar omviel, maar vooral die stroomdraad die daar dan lag (“komt er dan geen brand?” Een van haar grote angsten in het leven), het feit dat het donker begon te worden en er geen stroom was… Ze stond te beven als een rietje! Terwijl we rustig stond te praten met de buurvrouw die echt aller aardigst was zei Sanne tegen mij “mijn buik doet pijn”, wat ik met een the boy who cried wolve terzijde schoof. Maar ja, het werd gevolgd door “ik denk dat ik moet spugen” en jawel. In het gras, heerlijk! Dat dit gebeurde vinden wij natuurlijk heel vervelend, maar echt onder de indruk zijn we er niet meer van. Sanne is gewoon een angsthaas die als ze te bang wordt door het lint gaat en alles niet meer onder controle heeft. De buurvrouw was nog wel onder de indruk. Als klap op de vuurpijl – letterlijk – stak vervolgens iemand in de verte vuurwerk af, waardoor Sanne natuurlijk voorlopig niet meer rustig ging worden, want ze is panisch voor vuurwerk! Door dit alles werd Hidde er natuurlijk ook niet meer relaxed op, dus zaten we daar met 2 bange kinderen. De buurvrouw vond het klaarblijkelijk allemaal heel erg zielig, dus toen haar dochter met de beloofde zaklamp langs kwam, had zij ook 3 grote knuffels bij zich. Voor ieder kind 1. Ik heb het niet gevraagd aan haar, maar ik denk dat achteraf gezien Sanne het allemaal waard vond. Ze waren zo blij met die knuffels, die werden de rest van de vakantie overal mee naar toe gezeuld, dat alle doodsangsten, het spugen, alles was in 1 klap vergeten!

Heel veel andere dingen dan wandelen hebben we eigenlijk niet gedaan. Dat was toch wel de belangrijkste invulling van de vakantie. Klauter wandelingen waren favoriet. En Acadia National Park is daar ideaal voor. Er zijn genoeg lage topjes, zodat je met kinderbeentjes in een leuk rondje naar boven kan lopen, een top kan bereiken en weer naar beneden kan komen. Een van de dingen die we naast al dat klauteren wel hebben gedaan is dat we naar Diver Ed zijn geweest. Diver Ed is een volledig gestoorde man, die een underwater show doet. Je gaat op z’n boot naar een goede duik plek, aldaar trekt hij z’n duikpak aan en gaat met z’n camera het water in. Hij laat het onderwater leven zien en verzamelt dieren om mee terug naar de boot te nemen, zodat iedereen ze kan zien en voelen. En dit alles eigenlijk speciaal voor kinderen.

Tv scherm waar Diver Ed en z'n buddy Mini Ed op waren te volgen

Verder hebben we strand gedaan: strand bij ons huisje, strand bij de zee en strand bij het meer. Dit jaar hadden we een huisje met een eigen toegang tot het strand. Heel leuk, iets waar de kinderen aan het einde van de dag graag gebruik van maakten. Het was een steentjes strand en daardoor kon je eindeloos zoeken naar diertjes die onder stenen verstopt zaten of in getijde poelen zaten.

Sanne was - naast Daan - de meest serieuze zoeker

Leuk was het ook een stukje verder op aan dat strand een bald eagel nest zat. De eerste avond werden we tijdens het avondeten getrakteerd op een show van deze arend. Voor onze neus kwam deze het water in gedoken om een vis te vangen, bleef een tijdje zitten met de vis, het vrouwtje voegde zich nog even bij hem om vervolgens samen op weg terug te gaan naar hun nest. Indrukwekkend!

Een Bald Eagel op ons strandje

Op het eiland is 1 zandstrand aan zee, waar we ook geweest zijn. De eerste dag kwam onze wandeling al uit bij het strand, dus toen hebben de kinderen er al even aan kunnen proeven. Snel daarna hebben we het zo gepland dat we na een wandeling ook daadwerkelijk konden zwemmen in het strand. Grappig om te zien dat ze toch echt ouder worden. Vorig jaar was Sanne als de dood voor de (overigens minime) golven. Nu kon ze er geen genoeg van krijgen!

Laat de golven maar komen!

Het andere zandstrand dat er is, is bij een meertje. Er zijn heel veel meertjes, maar het overgrote deed mag je niet in zwemmen omdat die het eiland van drinkwater voorzien. Maar dit meer is een zwemmeer, dus maakten we er een dagje strand van. Omdat we niet heel de dag in de zon wilden zitten hadden we bedacht dat we maar even iets moesten kopen dat schaduw creeerde. Zo’n ½ wind/schaduw tentje. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk hebben we een soort party tent gekocht, die rijkelijk aanwezig op het strand stond. Ha, maar comfortabel was het wel ons eigen huisje.

Ons eigen strandhuisje

Na 2 weken was het helaas weer tijd om naar huis te gaan. Op de heen weg hebben we het rustig aan in 2 dagen gereden. De kinderen waren bijzonder verrukt over het vooruitzicht dat we in een hotel gingen slapen. En na het leermoment van vorig jaar hadden we al aangekondigd dat Hidde bij papa in bed en Sanne bij mama in bed mocht. Nou, nog meer om enthousiast over te zijn! Terug hebben we het in 1 dag gereden, wat veel beter te doen was dan we hadden gedacht. Misschien dat onze ervaring van vorig jaar – met stilstaan langs de snelweg met een lege tank…. – niet zo’n goed referentie kader was.

2 Dagen na onze thuiskomst was het Labor Day, het officiele einde van de zomer. Tot die dag is alles gericht op zomer en vakantie, daarna is alles dicht (zwembaden, pretparken etc.), begint het nieuwe schooljaar en heeft men het opeens over Halloween. Zo ook voor ons: misschien nog niet zo zeer Halloween, maar wel een nieuw schooljaar op een nieuwe school. En ik moet zeggen, dat  was een goed begin, na een goede, drukke zomer!

Foto's zijn er in overvloed. Onze picasa site is nog niet up to date. Er wordt aan gewerkt en ik zal het vermelden wanneer er weer een nieuwe lading klaar is! 

Pelle 2 jaar!!

2 Augustus was Pelles 2e verjaardag! Dit keer was er bezoek op Pelles verjaardag: opa en oma waren er om zijn verjaardag met ons mee te vieren. De dag voor z’n verjaardag mocht hij al trakteren op school omdat z’n verjaardag op een donderdag viel en dat voor hem geen schooldag is. Gezien z’n zeer grote liefde voor Kikker (van Max Velthuijs) werd het een kikker verjaardag en dus ook een kikker traktatie. Nu is Pelle niet de makkelijkste om een traktatie voor te maken, want hij houdt eigenlijk niet echt van zoete dingen. Dus geen cupcakes of koekjes. Nu wist hij zelf wel wat hij wilde, want iedere keer wanneer ik vroeg wat hij wilde trakteren zei hij “Goldfish!”. Dus dat werd het. Heb er nog wel een tijdje over gedaan om er een kikker draai aan te geven, maar uiteindelijk was ik wel tevreden met het resultaat!

Pelles traktatie

Op z’n daadwerkelijke verjaardag moesten z’n broer en zus wel naar school, maar natuurlijk was er voordien wel een feestontbijt. 

Met op tafel de verjaardagsring met 2 kaarsjes, een 2 en Pelles nieuwe toevoeging: een molen

‘s Ochtends heeft hij heerlijk gespeeld met opa en oma en geslapen. Zodra Sanne en Hidde thuis kwamen hebben we koffie gedronken, natuurlijk met taart. Die taart was ook alweer een uitdaging, want Pelle wilde… Goldfish! Dus werd het een kikker taart met Goldfish. Overigens heeft hij geen hap taart gegeten, maar wel erg genoten van de Goldfish.

Blazen maar!

Cadeaux waren er ook. In overvloed wederom. In ieder geval meer dan Pelle nodig had of aan kon. Hij kreeg een Kikker boek, een automatische bellenblaas en was klaar. “Kom je nog even een cadeautje uitpakken, Pelle?” “Nee!” De dagen daarna bleek dat hij met alle cadeaux blij was. Met de Duplo, de treinen, de (sticker) boeken, noem maar op, maar op z’n verjaardag was het allemaal iets te veel. Het boek en de bellenblaas was meer dan genoeg!

Bellen blaas en een Kikker boek, de rest boeit niet 

‘s Middags zijn we met z’n allen naar de jaarlijkse Farmers Market gegaan. Vorig jaar zijn we hier ook al geweest. Het is een soort uitvergrote braderie, met kermis attracties, luchtballonnen, tractor wedstrijden, dieren schoonheids verkiezingen en al. Door de zomer heen trekt heel dit circus van de ene plek naar de andere, om overal een week te staan. En deze week was dat dus bij ons in de buurt. Het blijft een raar fenomeen, maar wel grappig.

Voor het avond eten mocht Pelle als jarige job natuurlijk kiezen wat er op het menu zou staan. Nou, da’s makkelijk: iets met koolhydraten! Met z’n 2 jaar gunt Pelle alles wat groente is nog altijd geen blik waardig. Hij eet duidelijk beter dan dat hij deed, maar nog wel beperkt binnen een bepaalde categorie. Pasta, rijst, aardappel producten. Heel soms iets aan vlees, maar ook dat is nog maar erg beperkt. Kippetjes (als in nuggets zoals je die bij de McDonals krijgt) vindt hij erg lekker, en misschien een hapje vlees uit de pasta saus, maar dat was het dan wel. Groente? Nee! Af en toe een hapje mais misschien, maar dat is dan stiekem ook geen groente…  Dus aten we de altijd-een-succes-bij-de-Verkoeijen-kindjes-aardappelgezichtjes. Met iets lekkers aan groente en vlees, wat voor Pelle verder niet belangrijk was. Want wat het is dat hij die avond negeert vindt hij niet van belang.

Normaliter gaan Pelle en ik op donderdag altijd naar zijn playgroup. Bij verjaardagen is het de gewoonte om een verjaardags playgroup te organiseren met uiteraard cupcakes en pizza (want dat is hoe je een verjaardag viert in Amerika), maar ik vond het allemaal iets te chaotisch om dat ook nog op z’n verjaardag zelf te doen en had bovendien het gevoel dat dan niemand echt de aandacht kreeg die hij verdiende: opa en oma niet die speciaal voor z’n verjaardag hier waren, de moeders en jongetjes van z’n playgroup niet die dan ongetwijfeld niet zouden willen storen in de band met opa en oma, Daan niet die op z’n dag vrij voor Pelles verjaardag alleen maar bezig zou zijn met de catering en niet te vergeten Pelle niet die het allemaal veel te veel en vermoeiend zou vinden.

Natuurlijk mag z’n verjaardag niet onopgemerkt voorbij gaan voor z’n playgroup, dus wordt die op een later tijdstip gevierd. Alleen wel fors later… Alle donderdagen die volgen op z’n verjaardag is wel iets mis mee, zodat z’n verjaardag voor de playgroup pas op 27 september gevierd zal worden. Maar goed, hij heeft het zelf toch niet door, dus liever laat en goed, dan op of rond z’n verjaardag en super chaotisch. Bovendien heb ik dan nog even de kans om na te denken waar en hoe ik ditmaal allemaal Goldfish in ga verwerken….

Foto's van z'n verjaardag zijn te vinden op Picasa.